AMAZING SPIDER-MAN #692

Writers: Dan Slott, Dean Haspiel, Joshua Hale Fialkov
Artists: Humberto Ramos, Victor Olazaba, Dean Haspiel, Nuno Plati
Colorists: Edgar Delgado, Giulia Brusco, Nuno Plati
Letterers: Chris Eliopoulos, Clayton Cowles
Cover Artists: Humberto Ramos, Edgar Delgado, Marcos Martin
Marvel Comics

Λίγο πριν την επέτειο των 700 τευχών της σειράς, ο Spider-Man “πενηνταρίζει” και η Marvel το γιορτάζει με ένα oversized τεύχος 62 σελίδων (με τρεις ιστορίες, μία κύρια και δύο μικρές) στην τιμή των $5.99. Καθόλου κακό deal από πλευράς αναγνωστικού υλικού, δηλαδή ποσότητας. Μακάρι τα πράγματα να ήταν με ξεκάθαρο τρόπο εξίσου απλά και στο θέμα της ποιότητας… Αυτό, όμως, είναι κάτι που θα δούμε αναλυτικότερα στη συνέχεια.

Με αφορμή την προαναφερθείσα επέτειο, ο Spider-Man μπαίνει με αυτό το τεύχος – για πρώτη φορά στην Ιστορία του – στο club των ηρώων με sidekicks. Πληροφορία η οποία σίγουρα θα έχει ήδη φτάσει στα αυτιά σας, καθώς το media machine της Marvel προέβη σε ενημερωτικό βομβαρδισμό τους τελευταίους μήνες σχετικά με την “καινοτόμο” αυτή κίνηση. Οι όποιες αμφιβολίες-ενστάσεις-αντιρρήσεις διατυπώθηκαν μέχρι στιγμής από την πλευρά των αναγνωστών, μόνο αβάσιμες δεν είναι: από τη μία ο Spider-Man ήταν παραδοσιακά ένας χαρακτήρας που έτρεχε να τα βγάλει πέρα με δικές του ελλείψεις-ανασφάλειες, γεγονός το οποίο τον απέτρεπε από το να κατακτήσει τα qualities του μέντορα (δηλαδή του εμψυχωτή, καθοδηγητή και συμβούλου). Από την άλλη, η παρουσία ενός sidekick στο πλευρό του υπερήρωα, αναπότρεπτα τον κάνει να φαίνεται “μεγαλύτερος”, κάτι το οποίο η Marvel προσπάθησε πριν από μερικά χρόνια να το αλλάξει, διαγράφοντας από το continuity τον γάμο του με τη Mary Jane.

Γνωρίζουμε βέβαια πολύ καλά, ότι αν μια ιστορία εκπληρώσει τις υποσχέσεις της, οι παραπάνω ενστάσεις δεν θα έπρεπε να έχουν (και στο δια ταύτα δεν έχουν) καμία απολύτως σημασία. Συμβαίνει, όμως, αυτό στην περίπτωσή μας;

Γραμμένη από τον Dan Slott και σχεδιασμένη από τον Humberto Ramos, η κύρια ιστορία του τεύχους μας συστήνει τον Andy Maguire, ένα γυμνασιόπαιδο που αγνοούν όλοι, καθώς κινείται στη ζώνη του απαρατήρητου, εκεί που ανήκουν όσοι δεν είναι ούτε winners, αλλά ούτε και losers. Αυτό θα αλλάξει, όταν κατά τη διάρκεια μιας σχολικής επίσκεψης στα Horizon Labs, ένα πρόγραμμα το οποίο επιμελείται και παρουσιάζει ο Peter Parker, θα πάει στραβά, προκαλώντας ένα ατύχημα στο επίκεντρο του οποίου θα βρεθεί ο νεαρός, αποκτώντας υπερδυνάμεις. Η αντιστοιχία με τον τρόπο που απέκτησε τις δυνάμεις του ο Spider-Man είναι εμφανής, όπως είναι και αναμενόμενο να θεωρήσει ο Parker ότι είναι δική του ευθύνη – και με την προτροπή του Reed Richards – να πάρει τον μικρό υπό την επίβλεψη και προστασία του. Όπως κάθε έφηβος που στερείται αισθήματος ευθύνης και κινήτρων, ο Alpha (όπως τον ονομάζουν λόγω της κλάσης των δυνάμεών του) αρχίζει να χάνει τη μπάλα κάνοντας τη μια υπεροπτική βλακεία μετά την άλλη. Με αυτά και με εκείνα, ερχόμαστε νομοτελειακά στο αρχετυπικό για τη Spider-μυθοπλασία ρητό (“with great power comes great responsibility”) κι ένα καινούργιο κεφάλαιο ξεκινάει για τον Spider-Man, η διάρκεια και η επιδραστικότητα του οποίου θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανταπόκριση ή μη του αναγνωστικού κοινού.

Οι ομοιότητες του Alpha της Marvel με τον Alpha της DC (εμφανίστηκε στο GREEN ARROW Vol.5 #2 τον Δεκέμβριο του 2011) είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.

Το θέμα εδώ είναι ότι τόσο το origin του Alpha, όσο και ο ίδιος ο χαρακτήρας δεν είναι και ό,τι πιο πρωτότυπο έχει γραφτεί εκεί έξω. Ακόμα κι αν ξεπεράσει κανείς το γεγονός ότι λέγεται Andy Maguire (οι δύο ηθοποιοί των ταινιών Spider-Man λέγονται Andrew Garfield και Τobey Maguire – how witty!) ή ακόμα και το ότι στο GREEN ARROW Vol.5 #2 τον Δεκέμβριο του 2011 είχε εμφανιστεί επίσης ένας χαρακτήρας με αντίστοιχη εμφάνιση-στολή και ο οποίος επίσης λεγόταν Alpha (πέθανε μάλιστα στο ίδιο το τεύχος που εμφανίστηκε!), οι δυνάμεις του, τις οποίες μπορεί να χρησιμοποιεί μία από αυτές κάθε φορά, είναι το ίδιο ακριβώς concept με εκείνο του Ultra Boy των Legion of Super-Heroes!

Η ιστορία, όμως, πάσχει και σε άλλα σημεία. Πώς επιτρέπεται στα Horizon Labs να φιλοξενήσουν επίσκεψη σχολείου μετά από όσα έχουν συμβεί μόλις μερικά τεύχη πριν με τη φάση Morbius/Lizard και επιπλέον πώς και δεν υπήρξε έρευνα για το ατύχημα; Γιατί ο Alpha δεν μπήκε σε καραντίνα αμέσως μετά το ατύχημα, ώστε να προφυλαχθεί τόσο εκείνος όσο και οι άλλοι από τις “αχαρτογράφητες” δυνάμεις του και επίσης πώς έμαθε να τις χρησιμοποιεί τόσο γρήγορα; Και τέλος, πότε στο διάολο ο Parker ανακάλυψε “a hyper-kinetic force of energy tied into the forces of universal expansion itself”, όταν πουθενά στα προηγούμενα τεύχη δεν τον έχει δείξει έστω και αποσπασματικά να ασχολείται με κάτι τόσο σπουδαίο (από αυτά που σου σερβίρουν στο πιάτο Nobel Φυσικής);

Πολλά από τα προαναφερθέντα ίσως να είχαν λυθεί αν αυτό το oversized τεύχος δεν υπάκουε στους κανόνες του marketing, βάσει των οποίων ένα τεύχος με τρεις ιστορίες από διαφορετικά creative teams είναι πιο θελκτικό προς αγορά, σε σχέση με ένα εξίσου μεγάλο τεύχος που θα έχει μόνο μια ιστορία. Στοιχηματίζω ότι αν ο Slott είχε τη δυνατότητα να επεκταθεί και να εξηγήσει πράγματα, όχι μόνο η ιστορία θα ήταν πιο πιστευτή και λιγότερο βεβιασμένη, αλλά, τελειώνοντας το τεύχος, ο σεναριογράφος θα είχε ήδη παρουσιάσει και αναπτύξει επαρκώς τόσο τον νέο χαρακτήρα, όσο και την υπό διαμόρφωση σχέση με τον μέντορά του.

Σε ό,τι αφορά στο σχέδιο, παρότι ο Ramos δεν είναι το καλύτερό μου, οφείλω να ομολογήσω ότι για το είδος της εφηβικής ιστορίας που σχεδιάζει, το καρτουνίστικο στιλ του είναι ίσως ό,τι πιο κατάλληλο. Παράλληλα, το εξώφυλλό του με όλες τις στολές του Spider-Man είναι αυτό που αρμόζει σε ένα επετειακό τεύχος, το τελικό αποτέλεσμα, όμως, δεν είναι καθόλου του γούστου μου. Αντίθετα, βρήκα πολύ πιο ενδιαφέροντα τα πέντε μινιμαλιστικά variant covers του Marcos Martin, αφιερωμένα σε κάθε μία από τις δεκαετίες του ήρωα.

Στην πρώτη από τις δυο μικρές ιστορίες, ο Dean Haspiel μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω αμέσως μετά το AMAZING SPIDER-MAN #50, όταν ο Parker πετάει τη στολή του σε ένα σκουπιδοτενεκέ για να τη βρει ένας κοινός εγκληματίας. Συμπαθητική, αν και κάπως τηλεγραφική και προβλέψιμη ιστορία, δεν νομίζω πως θα έλειπε από κανέναν αν δεν είχε ενταχθεί σε αυτό το τεύχος.

Με τη δεύτερη ιστορία των Joshua Hale Fialkov και Nuno Plati, τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα. Παρότι κι αυτή η ιστορία θα μπορούσε να λείπει από εδώ και να μην πλήξει αυτό στο ελάχιστο το παρόν επετειακό τεύχος, το σχέδιο του Nuno Plati πραγματικά κλέβει τις εντυπώσεις. Ξεκάθαρα μη υπερηρωικός στη σχεδιαστική φόρμα του και με εμφανείς anime αναφορές, ο Plati δημιουργεί το ιδανικό περιβάλλον για μία ιστορία που εστιάζει στο στερεότυπο του ελαφρώς γκαντέμη Parker και ενός παχουλού νερντάκου που σε μια μέρα θα δει τις πιο τρελές παιδικές φαντασιώσεις του να γίνονται πραγματικότητα.

Συνολικά, δεν πιστεύω ότι αυτό το τεύχος ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που επιχείρησε να δημιουργήσει στους αναγνώστες με την τρελή προώθηση που του έκαναν. Από κάθε άποψη, απέτυχε να είναι ένα επετειακό τεύχος που θα μείνει στην Ιστορία, κι αν αυτό συμβεί θα έχει να κάνει με την ενδεχόμενη μελλλοντική δημοφιλία του Alpha και όχι με την καλλιτεχνική αξία των ιστοριών που φιλοξενεί. Αν έπρεπε να στοιχηματίσω, θα έλεγα ότι δεν βλέπω μέλλον για τον sidekick του Spider-Man και ότι πραγματικά θα εκπλαγώ αν οι εξελίξεις με διαψεύσουν.