SNAPSHOT REVIEWS 27-09-12

FASHION BEAST #1
Writers: Alan Moore, Malcolm McLaren, Anthony Johnson (adaptation)
Artist: Facundo Percio
Avatar Press

Σενάριο (θεατρικό μεν, αλλά σενάριο) του Alan Moore, από την καλή εποχή των 80s, σε συνεργασία με τον θρυλικό μάνατζερ των Sex Pistols, Malcolm McLaren; Και κυκλοφορεί τώρα, που έχουμε να δούμε καλή ιστορία από το Moore εδώ και (σας αφήνω να το συμπληρώσετε μόνοι σας, για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις); Ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό. Είναι όντως;

Άντε να το απαντήσω στα στενά περιθώρια ενός Snapshot Review (τα “τσακάλια” ανάμεσά σας έχουν ήδη συμπεράνει ότι αν ήταν τόοοσο καλό, θα είχε το ολοδικό του review). Το πρώτο τεύχος του FASHION BEAST θυμίζει πολύ την αίσθηση που σου αφήνει ο παλιός καλός Alan Moore. Σε κάθε panel υπάρχουν τόνοι πληροφοριών, οι χαρακτήρες θα μπορούσαν κάλλιστα να φορούν ψεύτικα μούσια, ώστε κανείς να μην έχει αμφιβολία από ποιόν δημιουργήθηκαν, και το όλο στήσιμο θυμίζει παλιές καλές εποχές. Βέβαια, σημαντικό ρόλο έχει παίξει το adaptation του Anthony Johnson, το οποίο έδωσε την απαραίτητη πνοή της 9ης Τέχνης σε ένα θεατρικό σενάριο.

Όπως και να ‘χει, πρόκειται για ένα τεύχος που “βρωμάει” άπλυτο μαλλί, μακριά γένια και γέρικα δάχτυλα με δεκάδες δαχτυλίδια. Και, όπως σε παλιότερα comics του Moore, το πρώτο αυτό τεύχος δε σε αφήνει από μόνο του να καταλάβεις πού διάολο το πάει ο συγγραφέας. Ούτε αν πρόκειται να εξελιχθεί σε αριστούργημα, ή ακόμη ένα βαρετό mini series με βαριά υπογραφή.

PUNK ROCK JESUS #1
Writer/Artist: Sean Murphy
Vertigo (DC Comics)

To νέο creator-owned comic του Sean Murphy (JOE THE BARBARIAN) έχει ένα θέμα που μόνο προβοκατόρικο μπορεί να χαρακτηριστεί (δε θα περίμενα, στη θέση σας, Χριστιανούς να καίνε ομοιώματα του δημιουργού και να διαμαρτύρονται, αλλά και πάλι, ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει…). Πρόκειται για την ιστορία του κλώνου του Χριστού, ο οποίος έρχεται στον κόσμο με μόνο σκοπό να πρωταγωνιστήσει στο δικό του reality show.

Και μόνο τα logistics μιας τέτοιας ιστορίας πρέπει να έφεραν πονοκέφαλο στο δημιουργό. Πότε θα εξελιχθεί η ιστορία και γιατί τότε; Πώς θα γίνει κάτι τέτοιο; Ποιές οι δυσκολίες; Ποιές οι αντιδράσεις; Όλα αυτά τα ερωτήματα – και πολλά ακόμη που αφορούν στα διαδικαστικά – απαντά ο δημιουργός στο πρώτο τεύχος. Ο Murphy στήνει τον κόσμο του, βάζει όλα τα “πιόνια” του στη θέση τους και μέχρι να φτάσεις στη γέννηση του εν λόγω κλώνου, δεν έχεις καμιά απορία για το τι συμβαίνει στον κόσμο του PUNK ROCK JESUS και ποιοι είναι οι βασικοί χαρακτήρες. Plus, απολαμβάνεις το ωραίο σχέδιό και παρακολουθείς, στο τέλος, μια εξαιρετική ανατροπή, που σε πιάνει γλυκά από το αυτί και σε οδηγεί στα ράφια για το δεύτερο τεύχος.

RESIDENT ALIEN #3
Writer: Peter Hogan
Artist: Steve Parkhouse
Dark Horse

Ίσως ένα από τα καλύτερα mini series που είδαμε να ξεκινούν από το DARK HORSE PRESENTS, έφτασε στο τέλος του, αλλά προσωρινά. Το RESIDENT ALIEN θα συνεχίσει να εκδίδεται σε mini series (αλλά και στις σελίδες του DHP) και, όπως μας αποδεικνύει το #3, έχει ακόμη πολλά να πει. Αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι οι δύο δημιουργοί άφησαν στο τρίτο και τελευταίο τεύχος, περισσότερα άλυτα παρά λυμένα θέματα. ΟΚ, μάθαμε ποιος είναι ο δολοφόνος, αλλά τί γίνεται με όλα τα υπόλοιπα; Τί γίνεται με την κυβέρνηση που αναζητά τον πρωταγωνιστή; Και πώς θα εξελιχθεί η σχέση του με την Asta, η οποία ξεκίνησε να ανακαλύπτει το μυστικό του;

Μη με παρεξηγείτε, μου άρεσε η σειρά συνολικά και το #3 ως κλείσιμο. Αλλά επρόκειτο για κλείσιμο ενός storyline που δε θα με ξένιζε καθόλου σε έναν μηνιαίο τίτλο. Στην περίπτωση του RESIDENT ALIEN, όμως, θα πρέπει να περιμένω περισσότερο για το επόμενο mini series (εφόσον επιλέγω να μην παρακολουθώ το DHP). Kαι ο χρόνος δε λειτουργεί υπέρ του, σε αυτή την περίπτωση.

MARS ATTACKS #1-2
Writer: John Layman
Artist: John McCrea
IDW

Έχοντας διαβάσει τα δύο πρώτα τεύχη του MARS ATTACKS, ενός ακόμη από τα franchises που ζωντάνεψε η IDW, το συμπέρασμά μου είναι το εξής: το comic δεν έχει πλοκή και δεν έχει και πρωταγωνιστές. Οι σκηνές είναι άτακτα εριμμένες και καθεμία από αυτές έχει από έναν-δυο πρωταγωνιστές, τους οποίους δεν ξαναβλέπουμε.

Θα μπορούσα να έχω τελειώσει εδώ, με το συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα κακό comic. Ίσως αυτό να μην απέχει από την αλήθεια. Αλλά, πρωτίστως, το MARS ATTACKS είναι ένα διασκεδαστικό comic. Οι σκηνές είναι απολαυστικές, όχι μόνο χάρη στο διακριτικό χιούμορ του Layman (CHEW), αλλά – κυρίως – χάρη στο σχέδιο του McCrea, το οποίο είναι ένα από τα πιο λεπτομερή cartoony σχέδια που έχω δει. Απλά απολαυστικό!

Η “υπόθεση”, πάντως, είναι απλή και τίποτε περισσότερο από το μέσο για να παρουσιαστούν οι σκηνές που θέλουν οι δύο δημιουργοί. Στο #1, βλέπουμε γιατί οι Martians θέλουν να εκδικηθούν τη Γη και στο #2, την επίθεση αυτή, μερικές δεκαετίες αργότερα. Σας συστήνω να του ρίξετε μια ματιά, αλλά όχι και να το ακολουθήσετε σε μηνιαία βάση.

HELLBLAZER #294
Writer: Peter Milligan
Artist: Giuseppe Camuncoli
Vertigo (DC Comics)

Έχω καιρό να ασχοληθώ γραπτώς με τον John Constantine και το πιο πρόσφατο τεύχος (της μακροβιότερης μηνιαίας σειράς αυτή τη στιγμή – μην ξεχνιόμαστε) είναι μια καλή ευκαιρία, για να αποδώσω τα εύσημα, αλλά και να γκρινιάξω λίγο. Στο #294, βρισκόμαστε στο δεύτερο μέρος ενός storyline που ασχολείται με την (υποτιθέμενη;) κατάρα των Constantines και αναμένεται να εισάγει έναν νέο χαρακτήρα: τον χαμένο ανιψιό του John.

Στη διάρκειά του, ο Milligan έχει την ευκαιρία να αναπτύξει κάτι περισσότερο από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή (κάτι που έχει κάνει, με απολαυστικό τρόπο, στα τελευταία τεύχη) και να ασχοληθεί με κάτι απλά… μεγαλύτερο. Ξέρετε, όπως είχαμε συνηθίσει στις παλιές, καλές εποχές του τίτλου, όταν παίζονταν πολλά περισσότερα από τη ζωή ή τη γαλήνη του πρωταγωνιστή. Και μια κατάρα στην οικογένεια, ή ένας κατά συρροή μανιακός δολοφόνος, μπορούν να το καταφέρουν. Παράλληλα, ο Camuncoli εξελίσσεται συνεχώς και μου αρέσει ο ταλαιπωρημένος και γεμάτος σημάδια του χρόνου, Constantine. Το σχέδιό του, όμως, εξακολουθεί (από την εποχή του κακού run του με τον Azzarello) να μου φαίνεται αταίριαστο. Θα προτιμούσα κάτι του Bisley (o οποίος συνεισφέρει τα covers εδώ και καιρό, αλλά έχει χρηματίσει και guest artist σε πρόσφατα, φορτωμένα από μαύρες γραμμές και δυσωδία τεύχη) – αυτό, όμως, νομίζω ότι είναι καθαρά προσωπικό θέμα.

Για να είμαι δίκαιος ως προς και τους δύο, όμως, οι συγκινητικές σκηνές που ο Constantine παρακολουθεί το παρελθόν της νεκρής αδερφής του, αποδεικνύουν ότι αμφότεροι είναι φοβεροί δημιουργοί.