AVENGERS VS. X-MEN #12 (of 12)

Writer: Jason Aaron
Artist: Adam Kubert
Marvel Comics

SPOILER ALERT! Το παρόν άρθρο ενδέχεται να περιέχει spoilers για το AVENGERS VS. X-MEN #12. Αν σκοπεύετε να διαβάσετε το comic και δεν θέλετε να σας αποκαλυφθούν γεγονότα και καταστάσεις, συνεχίστε εδώ.

O Charles Xavier είναι νεκρός από τον μαθητή στον οποίο πίστεψε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, αν και η μετάλλαξη του Cyclops σε έναν δικτάτορα που θυμίζει τον Magneto στις πιο hardcore στιγμές του, επιδέχεται πολύ συζήτηση για τη σχέση που μπορεί να έχει ακόμη και με τη μυθιστορηματική αληθοφάνεια. Το θέμα, όμως, δεν είναι αυτό, αλλά ότι η Marvel σχεδιάζει την ενοποίηση του Marvel Universe, μέσα από τη συνένωση των δύο πιο δυνατών πυρήνων του:

Avengers και X-Men. End of story, Marvel NOW!

Η σειρά που ολοκληρώνεται με το τεύχος για το οποίο μιλάμε σήμερα, εξαρχής δεν είχε τη φιλοδοξία να μείνει στην Ιστορία για αυτό που θα ήταν, αλλά για αυτό στο οποίο θα οδηγούσε. Όταν βγήκαν οι πρώτες πληροφορίες για το Marvel NOW!, τότε νομίζω ότι αυτό το κατάλαβαν και όσοι περιμέναν να διαβάσουν μια σπουδαία ιστορία.

Στα έντεκα προηγούμενα τεύχη του AVENGERS VS. X-MEN, η Phoenix Force πλησιάζει τη Γη και όλοι πιστεύουν ότι θα αναζητήσει τον επόμενο ξενιστή της, στη Hope Summers. Οι X-Men ελπίζουν ότι η επιστροφή αυτή θα σημάνει την αναγέννηση του φαινομένου της μετάλλαξης, ενώ οι Avengers βλέπουν μπροστά τους το τέλος της ανθρώπινης ζωής στον πλανήτη. Η σύγκρουση ανάμεσα στις δύο ομάδες ξεκινάει και σύντομα εμπλέκονται σε αυτή όλοι οι άξιοι αναφοράς χαρακτήρες, ενώ η Phoenix Force έρχεται και καταλαμβάνει πέντε ξενιστές (Cyclops, Emma Frost, Namor, Colossus, Magik). Η κυριαρχία τους έναντι των άλλων είναι δεδομένη, σύντομα, όμως, η κοσμική δύναμη θα τους οδηγήσει στα γνωστά σκοτεινά μονοπάτια της, στρέφοντας τον έναν ενάντια στον άλλο. Στο τέλος, μένει μόνο ο Cyclops κι όταν πλέον η Phoenix Force θα έχει κυριαρχήσει πάνω του, εκείνος θα σκοτώσει τον Professor X, επισφραγίζοντας πλέον την ανάγκη να τον σταματήσουν οι άλλοι, πάση θυσία.

Τί συμβαίνει, λοιπόν, σε αυτό, το τελευταίο τεύχος; Ο Dark Phoenix Cyclops (ναι, το ξέρω, ακούγεται αστείο) είναι πια κυρίαρχος, σε ένα σχεδόν Αρμαγεδωνικό σκηνικό, ενώ σε συνεχή flashbacks βλέπουμε πως η Hope Summers και η Scarlet Witch δημιουργούν, με την ένωση των δυνάμεών τους, τον μόνο αντίπαλο που θα μπορούσε να τον αντιμετωπίσει. Η Hope εκπληρώνει τη μοίρα της να καταλήξει σε εκείνη η Phoenix Force, ώστε στη συνέχεια, μαζί με τη Scarlet Witch, να ενώσουν τις δυνάμεις τους κάτω από το γνωστό πλέον ξόρκι “No More”, αυτή τη φορά με την κατάληξη “Phoenix”. Η ενέργεια, όμως, δεν χάνεται, κι έτσι η Phoenix Force καταλήγει να δημιουργήσει χιλιάδες (;) μεταλλάξεις, ανά τον πλανήτη, βγάζοντας τους μεταλλαγμένους από το πολύ επικίνδυνο αριθμητικό όριο του αφανισμού. Αιχμάλωτος, πλέον, ο Cyclops και με κάθαρο μυαλό, δηλώνει μεν ότι αν μπορούσε θα αντάλασσε τη ζωή του με εκείνη του Xavier, επιμένει, όμως, ότι είχε εξαρχής δίκιο, σε σχέση με τον ρόλο που διαδραμάτισε, τελικά, η Phoenix Force. Ο Captain America συνειδητοποιεί ότι αν είχε σε ένα πράγμα δίκιο ο Cyclops, αυτό ήταν ότι οι Avengers δεν έχουν κάνει ποτέ, τίποτα να βοηθήσουν τους μεταλλαγμένους κι έτσι ξεκινάει μια νέα εποχή.

Τόσο στην σύνοψη του #12, όσο και σε εκείνη των προηγούμενων τευχών, υπήρχαν καλές και κακές στιγμές. Σκηνές που δεν κατάφερναν να είναι αυτό που έπρεπε και σκηνές που θριάμβευσαν σ’ αυτό το στόχο. Πότε οι περιγραφές ή/και οι ατάκες ήταν cheesy, και πότε ήταν καλογραμμένες. Πότε οι χαρακτήρες έβγαιναν εκτός αυτού που είναι, και πότε μιλούσαν και έπρατταν ως αυτό που είναι. Δεν λέω ότι αυτή η σειρά ήταν ένα εύκολο εγχείρημα. Είχε πολλά να πει και ακόμη περισσότερα να δείξει. Όμως, τα σκαμπανεβάσματα στην ποιότητα δεν ήταν από τεύχος σε τεύχος, αλλά από σκηνή σε σκηνή, στην ίδια σκηνή, ή και στην ίδια σελίδα!

Όπως σε μία από τις σκηνές του φινάλε, με τον Captain America να ανακρίνει τον Cyclops. Ο Cap που ξέρουμε θα αναγνώριζε τις δικές του ευθύνες, όπως, για παράδειγμα, ότι ήταν μαλακία να επιτεθεί πρώτη η πλευρά του. Δεν το κάνει, όμως. Ήδη, από τα μέσα της σειράς, οι σεναριογράφοι της δεν κρατούσαν πλέον τα προσχήματα, σχετικά με τους καλούς και τους κακούς.  Είχαν διαλέξει πλευρά, κι αυτό ήταν ένα ακόμη θέμα από αυτά που έκαναν τη σειρά ετεροβαρή.

Όπως και οι σεναριακές αυθαιρεσίες: στον επίλογο, βλέπουμε ότι οι συνεργάτες του Cyclops είναι πλέον καταζητούμενοι. Μαζί τους είναι, όμως, και ο Magneto, o οποίος όχι μόνο διαχώρισε τη θέση του, αλλά και βοήθησε να ηττηθεί ο Cyclops, όταν ο τελευταίος έχασε τη μπάλα! Μάλλον, όμως, θα αναζητούσαν έναν εύκολο τρόπο να τον ξανακάνουν villain…

Φτάσαμε σχεδόν στο τέλος αυτού του review και δεν έχω μιλήσει ακόμη για το σχέδιο. Τόσο ο Adam Kubert, με το σχέδιο του οποίου κλείνει η σειρά, όσο και ο John Romita Jr. και ο Olivier Coipel που εναλλάσονταν στα προηγούμενα τεύχη, έφεραν εις πέρας μια εξαιρετικά δύσκολη δουλειά, με πάμπολλους χαρακτήρες να κουμαντάρουν, ενώ είχαν και σκηνές με τεράστιες απαιτήσεις. Δεν θα συμφωνήσω με τους διθύραμβους που διαβάζω για τη δουλειά του Kubert σε αυτό το τεύχος και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι αυτή είναι από τις καλύτερες δουλειές του, φέρει, όμως, επάξια εις πέρας τη δύσκολη αποστολή του.

Αν ενδιαφέρεστε για το συνολική μου γνώμη για τη σειρά, πιστεύω ότι, τόσο συνολικά, όσο και αυτό το τεύχος, διαβάζονταν ευχάριστα – παρά τα όποια προβλήματά τους – με τον ίδιο τρόπο που βλέπεται ευχάριστα ένα καλογυρισμένο blockbuster με επαγγελματίες συντελεστές. Υπάρχουν λάθη στο σενάριο και την πλοκή, παίζει γέλιο με τις cheesy στιγμές, αλλά, σε γενικές γραμμές, στο τέλος όλοι έχουν περάσει καλά!

Πάμε να δούμε, τώρα, τι θα προκύψει στο Marvel Universe, μετά από όλο αυτό το τζέρτζελο…