SNAPSHOT REVIEWS 25-10-12

ARCHER & ARMSTRONG #3
Writer: Fred Van Lente
Artist: Clayton Henry
Valiant Comics

Το ξέρω πως “χαλάω την πιάτσα” με αυτό που θα πω, αλλά το ARCHER & ARMSTRONG είναι, κατά τη γνώμη μου, ο λιγότερο ενδιαφέρον τίτλος του νέου Valiant Universe. Ναι, είναι αρκετά καλογραμμένο (ο Van Lente είναι, από τεχνικής άποψης, καλός συγγραφέας) και το σχέδιο είναι πολύ όμορφο (ενδεχομένως η καλύτερη δουλειά του Clayton Henry μέχρι σήμερα), αλλά το comic έχει δύο βασικά αρνητικά.

Πρώτον, είναι γεμάτο εξυπνακίστικους διαλόγους. Χωρίς υπερβολή, το smart-ass level είναι πάρα πολύ υψηλό, σε βαθμό που αρκετές φορές αποσπά από την ανάγνωση της ιστορίας (η οποία, με τις διάφορες αναφορές σε Βατικανό, μυστικές σέκτες, αρχαία McGuffins και brainwashed χαρακτήρες, δεν διεκδικεί αυτό που λέμε “βραβείο πρωτοτυπίας” – όσο και αν προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο). Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη για γενναίες δόσεις χιούμορ, καθώς κάτι αντίστοιχο υπήρχε και στο original series του Barry Windsor-Smith, αλλά η βασική διαφορά είναι πως εκείνα τα τεύχη έμοιαζαν κάτι ανάμεσα σε FAWLTY TOWERS και TOM JONES (όχι τον τραγουδιστή, ανοήτοι – την ταινία με τον Albert Finney, εννοώ!), ενώ τα τωρινά μοιάζουν περισσότερο με ταινία του Judd Apatow. (BTW, μπλιάχ!)

Δεύτερον, φοβάμαι πως, στην ανάγκη του να εντάξει όλο και περισσότερα ενδιαφέροντα στοιχεία και πρωτότυπα plot points στην ιστορία, ο Van Lente επιτυγχάνει (αργά αλλά σταθερά) το ακριβώς αντίθετο, έχοντας μετατρέψει το σενάριο σε μια συρραφή από κλισέ (μη μου πει κανείς ότι δεν τις είχατε δει από χιλιόμετρα τις nun warriors;), τα οποία μοιάζουν κυριολεκτικά να μην έχουν τελειωμό (ή λόγο ύπαρξης).

Δεν θα σας πω να μη διαβάσετε το A&A, καθώς παρ’ όλα τα στραβά που βρίσκω εγώ σε αυτό, η αλήθεια είναι πως παραμένει ένα σαφώς άνω του μετρίου comic. Αν μάλιστα γελάτε με τα αστεία που συνήθως μεταφέρει στην οθόνη ο Seth Rogen, ενδέχεται και να το λατρέψετε. It’s just not my cup of tea – τουλάχιστον όχι σε τόσο τακτικές δόσεις…

BLOODSHOT #4
Writer: Duane Swierczynski
Artists: Manuel Garcia, Arturo Lozzi
Valiant Comics

Στο προηγούμενο τεύχος, αφήσαμε τον Bloodshot να κοίτεται αιμόφυρτος μετά τον πυροβολισμό που δέχθηκε στο κεφάλι από τον Dodge, και αφού προηγουμένως είχε σχεδόν επιβεβαιώσει πως όλα όσα γνώριζε ως αναμνήσεις και πραγματική ζωή, ήταν εμφυτευμένες μνήμες από την οργάνωση που τον δημιούργησε (και τον ελέγχει – ή τουλάχιστον αυτό είναι το σχέδιο).

Στο παρόν τεύχος, μαθαίνουμε ακόμη περισσότερα πράγματα για το – πραγματικό – παρελθόν του Βloodshot και τη δημιουργία του ως “υπερ-όπλο”, τα οποία φυσικά δεν πρόκειται να σας αποκαλύψω γιατί ελπίζω να διαβάσετε το comic και να τα δείτε μόνοι σας. Αυτό που μπορώ άνετα να σας “αποκαλύψω” είναι ότι το BLOODSHOT είναι ένα από τα καλύτερα comics που κυκλοφορούν εκεί έξω! Θαυμάσιο, σφιχτό σενάριο, από τον εξαιρετικό Duane Swierczynski, και απλά εκπληκτικό artwork, από τους Arturo Lozzi και (κυρίως!) Manuel Garcia, οι οποίοι μοιράζονται με απόλυτα λειτουργικό τρόπο τις δύο ξεχωριστές “πραγματικότητες” που περιγράφονται στην ιστορία. Και όλα αυτά, με τις απαραίτητες δόσεις subplots και cliffhangers, που κρατούν τον αναγνώστη στην τσίτα!

Δεν μου αρέσει να κάνω μεγαλόσχημες δηλώσεις (yeah, right!), αλλά θα μπορούσα κάλλιστα να ισχυριστώ πως το BLOOSHOT είναι το καλύτερο comic που έχω διαβάσει από μεγάλη mainstream εκδοτική τα τελευταία χρόνια. Και για όσους αμφιβάλλουν για το αν και κατά πόσο ο χαρακτηρισμός “μεγάλη” αρμόζει στη Valiant, το μόνο που έχω να πω είναι “δώστε της λίγο χρόνο”!

MINIMUM CARNAGE: ALPHA
Writers: Cullen Bunn, Christopher Yost
Artist: Lan Medina
Marvel Comics

Η βασική ερώτηση που τριγυρίζει εδώ και λίγη ώρα στο μυαλό μου (και, υποψιάζομαι, στα μυαλά αρκετών ανθρώπων που διαβάζουν αυτό το κείμενο και με γνωρίζουν έστω και λίγο από παλιότερα κείμενά μου) είναι “γιατί αποφάσισα να διαβάσω το MINIMUM CARNAGE: ALPHA;”

Έχω σταματήσει να διαβάζω τίτλους του Spider-Man εδώ και λίγα χρόνια και πέρα από τα λίγα πράγματα που μαθαίνω μέσα από ενημερωτικά sites, δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει με τον χαρακτήρα και τον κόσμο του, εδώ και κάμποσο καιρό. Με ποιά λογική, λοιπόν, σκέφτηκα να διαβάσω αυτό το πρώτο τεύχος του νέου storyline/crossover, στο οποίο villain είναι ο Carnage, ένας από τους πλέον περιττούς copycat χαρακτήρες της δεκαετίας του ’90 (και υπήρχαν πολλοί – πιστέψτε με!) και πρωταγωνιστές είναι ο Agent Venom (what?), πίσω από τη μάσκα του οποίου βρίσκεται ο Flash Thompson (whaaaat?), και ο Scarlet Spider (what?) πίσω από τη μάσκα του οποίου βρίσκεται ο Kaine (whaaaaaaaat?);

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος, πέρα από το ότι δεν είχα αρκετά πράγματα για τα Snapshots αυτής της εβδομάδας. Sad but true…

Το κεντρικό plot της ιστορίας, απ’ όσο κατάλαβα (και δεν ήταν εύκολο, αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι το ενδιαφέρον μου είχε σχεδόν εξανεμιστεί πριν ξεκινήσω καν να διαβάζω το comic) είναι πως ο Cletus Kasady δραπέτευσε, με τη βοήθεια κάποιων άλλων (δεν ξέρω ποιοί είναι, για να είμαι ειλικρινής) από τη φυλακή υψίστης ασφαλείας στην οποία βρισκόταν (Sidebar: Μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσουν το concept της “φυλακής υψίστης ασφαλείας” στη Marvel και την DC; Πολύ εύκολα και πολύ συχνά δραπετεύουν από αυτές οι περισσότεροι villains) και ο Agent Venom με τον Kaine πρέπει να συνεργαστούν για να τον πιάσουν. Δε νομίζω πως συμβαίνει κάτι άλλο σημαντικό, και μεταξύ μας δεν προτίθεμαι να ξαναδιαβάσω το τεύχος για να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω αυτό το συμπέρασμα. Με βάση όσα βλέπουμε σε αυτό το εισαγωγικό τεύχος, πρόκειται για μια αρκετά straightforward ιστορία, η οποία ανά στιγμές “πετάει” διάφορα δευτερέυοντα (or… are they?) στοιχεία, τα οποία μάλλον μπερδεύουν τον αναγνώστη, παρά τον βοηθούν να καταλάβει περισσότερα για το plot ή/και τους χαρακτήρες.

Το artwork του Lan Medina είναι εξαιρετικό, με καλοσχεδιασμένες φιγούρες, “γεμάτα” panels και αρκετά στρωτό storytelling (παρά τις κάποιες “υπερβάσεις”, ανά στιγμές), ενώ θυμίζει αρκετά τη δουλειά του Barry Kitson στο AMAZING SPIDER-MAN, κάτι που μόνο καλό μπορεί να θεωρηθεί. Δυστυχώς, το όμορφο artwork δεν μπορεί να είναι αρκετό όταν η ιστορία δεν σε “πιάνει” σε κανένα επίπεδο.

Δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω το MINIMUM CARNAGE: ALPHA. Δεν μπορώ να πω ότι είναι κακό comic, καθώς το σκίτσο είναι πολύ πάνω από το μέσο όρο, το plot, μολονότι δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και πλήγεται από αδικαιολόγητες απόπειρες να γίνει “μεγαλύτερο από αυτό που είναι”, είναι σε γενικές γραμμές κατανοητό και οι διάλογοι είναι επαρκείς και σε καμία περίπτωση ενοχλητικοί ή προσβλητικοί. Ίσως αν είχα καλύτερη επαφή με τον κόσμο του Spider-Man τα τελευταία χρόνια, ή αν ήμουν 15 ετών και είχα διαβάσει μόνο μερικές εκατοντάδες υπερηρωικά comics στη ζωή μου, να μπορούσα να δώσω ακόμη και “thumbs up”. Δε νομίζω, πάντως, ο μέσος αναγνώστης της σημερινής Marvel να χαλαστεί ιδιαίτερα, αν το διαβάσει…

PHANTOM STRANGER #1
Writer: Dan Didio
Artist: Brent Anderson
DC Comics

Ο Phantom Stranger είναι ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες comics όλων των εποχών. Και όταν λέω “ένας απο τους αγαπημένους μου”, εννοώ ότι πιθανότατα θα τον έβαζε μέσα στο Top 10, ή ενδεχομένως και στο Top 5! Μιλάμε για λατρεία, όχι αστεία…

Παρ’ όλα αυτά, η συγκεκριμένη σειρά, το σενάριο της οποίας υπογράφει ο εκ των μεγάλων αφεντικών της DC, Dan Didio, είναι κάτι ανάμεσα σε κακόγουστο αστείο και μαύρο χάλι! Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι, στο #0, ο Didio αποφάσισε να δώσει στον χαρακτήρα ένα ξεκάθαρο origin και μια σαφή ταυτότητα (αν θέλετε να μάθετε ποιά είναι αυτή, μαρκάρετε τις επόμενες λέξεις: Ιούδας Ισκαριώτης), αφαιρόντας του έτσι μεγάλο μέρος από τη γοητεία του και το μυστήριο που τον έκανε μοναδικό (κάτι αντίστοιχο με αυτό που έκανε η Marvel με τον Wolverine). Πέραν αυτού, όμως, υπάρχουν και πολλά άλλα προβλήματα.

Κατ’ αρχάς, ο χαρακτήρας του Stranger είναι βαρετός, αδιάφορος και μονοδιάστατος, παρ’ όλο που με βάση το “job description” του (είναι αυτός που συνοδεύει τους ανθρώπους που μόλις πέθαναν, στην “άλλη πλευρά”) θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον ψιλοενδιαφέρον (στα χέρια ενός ικανού συγγραφέα, ακόμη και συναρπαστικός). Επίσης, οι διάλογοι που γράφει ο Didio είναι σχεδόν σχολικού επιπέδου και χρειάζονται έντονο rewriting για να γίνουν απλώς και μόνο υποφερτοί. Επιπλέον, μολονότι το comic δεν είναι ακριβώς decompressed, η αλήθεια είναι πως διαβάζεται σε 3 λεπτά, το οποίο είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι το plot είναι ιδιαιτέρως λιτό (για να μην πω “φτωχό”). Τέλος, το artwork του Brent Anderson – το οποίο, στη θεωρία, ήταν το μόνο πράγμα για το οποίο δεν θα έπρεπε να ανησυχούμε – είναι πολύ κατώτερο από αυτό που μας έχει συνηθίσει ο, συνήθως εξαιρετικός, σχεδιαστής, στο οποίο νομίζω πως φταίνε αρκετά τα embellishments (έτσι αναφέρονται στα credits και όχι ως “inks”) του Philip Tan καθώς και τα μουντά χρώματα του Ulises Arreola

Συμπερασματικά, το PHANTOM STRANGER #1 είναι ένα πολύ κακό comic, το οποίο δεν μπορώ να προτείνω σε κανέναν και μάλλον το τελευταίο τεύχος του τίτλου που θα αγοράσω…