Σπουδή Στον Sherlock

Νομίζω πως, όταν ο Sir Arthur Conan Doyle εξέδωσε το Α STUDY IN SCARLET το 1887, δεν είχε ιδέα τι ξεκίνησε. Αν μου πείτε ότι ήξερε πως δημιουργούσε έναν από τους πιο εικονικούς χαρακτήρες ever, θα σας πω πως τότε κοστολογούσε την ιστορία κάτι παραπάνω από 25 λίρες. Το σημαντικό, όμως, δεν είναι πως το κοινό λάτρεψε τον ντετέκτιβ τότε, αλλά το ότι, κάτι δεκαετίες αργότερα, επιμένει να διψά για ιστορίες του. Αν έχετε υπόψη σας μόνο τις πρόσφατες ταινίες και την εξαιρετική σειρά του BBC, τότε ατυχήσατε. Στην πραγματικότητα, η Τέχνη (συμπεριλαμβανομένης και της Ένατης) ασχολήθηκε με τον Sherlock και τη διαιώνισή του από πολύ νωρίτερα.

Ήδη το 1907, εμφανίζεται ένα comic strip που σατιρίζει την υπεράνθρωπη ικανότητα του ντετέκτιβ να λύνει εγκλήματα, το SHEER-LUCK HOMES. Αυτό, βέβαια, δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα ακολούθησαν, που διόλου ευκαταφρόνητα δεν είναι και που απλά είναι πάρα πολλά για να αναφερθούν. Highlights είναι: σάτιρα στο MAD (SHERMLOCK SHOMES IN THE HOUND OF THE BASKETBALLS), επιλεγμένες ιστορίες του Doyle στο CLASSICS ILLUSTRATED, συν στριπάκια και εμπνευσμένα guests…

Από τα τελευταία, πολύ αγαπημένη μου είναι η συνάντησή του με τον Batman στο επετειακό DETECTIVE COMICS #50, όπου η μακροβιότητα του ντετέκτιβ (είναι μόλις 135 χρονών) εξηγείται από τον ίδιο: “A proper diet, a certain distillation of royal jelly developed in my beekeeping days, and the rarified atmosphere of Tibet, where I keep my primary residence”.

Τραβηγμένο; Δε με αφορά, εδώ ο Doyle (που κατέληξε να μην τον πολυπηγαίνει, εφόσον του έτρωγε χρόνο από άλλες δουλειές) τον σκότωσε και τον νεκρανάστησε μετά από πίεση του αναγνωστικού κοινού. Και ο βασιλικός πολτός κάνει καλό, το ξέρουμε.

To 1955 ήδη υπήρχε μία ομώνυμη σειρά από την Charlton Comics (που γρήγορα βούλιαξε, μάλλον λόγω σεναρίων). Πλέον, ό,τι κυκλοφορεί στην Αμερική από Sherlock Holmes πρέπει να έχει τη βούλα της ACD estate κι έχω την αίσθηση πως και η επιεικώς απαράδεκτη σειρά της Charlton συνείσφερε σε αυτό.

Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι ο τίτλος SHERLOCK HOLMES της Dynamite Entertainment. Ενώ άρχισε αρκετά δυναμικά με σχέδιο του πρωτοεμφανιζόμενου τότε Aaron Campbell, κάτι στο γενικό στήσιμο δεν κάλυψε τους αναγνώστες.

Εμπνευσμένο από το backstory του Doyle είναι και το BAKER STREET της Caliber Comics (σε σενάριο των Gary Reed και Guy Davis και σχέδιο του τελευταίου), αλλά χωρίς τους χαρακτήρες των Sherlock και Watson. Πρόκειται για Σερλοκικές περιπέτειες που εξελίσσονται σε μία σύγχρονη Αγγλία, όπου όμως δεν έχει συμβεί ποτέ ο Δεύτερος Παγκόσμιος, με μία πρέζα από Βικτοριανές αρχές και πολύ punk culture.

Βέβαια, αν είναι να αναφέρουμε comics που δεν έχουν ξεκάθαρα μέσα τον Sherlock, αλλά αντλούν από τις ιστορίες του, θα πήγαινε πολύ μακριά η βαλίτσα. Αξίζει να πούμε και για το RUSE που ακολουθεί το κλασικό δίπολο ντετέκτιβ στους χαρακτήρες του Simon Archard και της Emma Bishop. Αν θέλετε να διαβάσετε γι’ αυτό, έχει ασχοληθεί επισταμένως η Βασιλεία εδώ.

Υπάρχει, επίσης, το SHERLOCK HOLMES: DARK DETECTIVE από την Black House Comics (σε σενάριο του Christopher Sequeira, σχέδιο του Phil Cornell και εξώφυλλα του Dave Elsey) που μετράει οχτώ τεύχη από το 2009 και έχει μια αισθητική εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Φυσικά, υπάρχει και manga adaptation, με τον τίτλο SHERLOCK HOLMES (του Toya Ataka) και το ενδιαφέρον είναι πως εδώ ο Watson έχει πάρει πάνω του όλο το badassery (φοράει eypatch), ενώ ο Holmes είναι βίαια 14 και τρισχαριτωμένος. Α, είπα πώς έχει και μαγικές δυνάμεις;

Παρεμπιπτόντως, η Μαμουθκόμιξ είχε βγάλει πέντε τίτλους, πάλι γαλλικής προελεύσεως, με τον Sherlock και τον Watson σε ιλαρές περιπέτειες. Ο τίτλος της σειράς είναι κι εδώ BAKER STREET (σε σενάριο Pierre Veys και σχέδιο Nicolas Barral) και εμένα μου άρεσε πολύ, so that’s my two cents there.

Τα πιο ωραία γίνονται, όμως, όταν δε μας φτάνουν οι ανθρώπινοι κακοί και καταλήγουμε σε άλλους. Ή τι θα γινόταν αν ο Sherlock και ο Van Helsing γίνονταν ένα; Η απάντηση είναι στο VICTORIAN UNDEAD II: SHERLOCK HOLMES VS. DRACULA της Wildstorm.

Επίσης, τι θα γινόταν αν μαχόταν με τα τέρατα του Lovecraft; Τώρα αυτό πολύ θα ήθελα να το απαντήσω, αλλά καθώς ο εν λόγω τίτλος είναι μόνο στη γαλλική (οι Γάλλοι πολύ τον αγαπάνε φαίνεται), δε θα μπορέσω. Το παραθέτω για τους γαλλομαθείς: SHERLOCK HOLMES & LE NECRONOMICON της Soleil.

Να σημειώσω εδώ πως ενδιαφέρον έχει το εξής: είτε στις παρωδίες είτε στις σοβαρές προσεγγίσεις του Holmes, ο χαρακτήρας μπορεί να στερείται συναισθημάτων, αλλά δεν είναι κατά βάση κακός (απ’ όσο καταλαβαίνει). Ενδιαφέρον είχε, λοιπόν, η προσέγγιση του PLANETARY #13, κατά την οποία ο Sherlock ηγείται μίας παγκόσμιας συνωμοσίας, παρέα με τον Dracula.

Εν κατακλείδι, που γράφαμε και στο Λύκειο: Εδώ ασχολήθηκα με τα comics για προφανείς λόγους. Βάλε τις ταινίες. Βάλε τις σειρές. Βάλε τα musical. Βάλε τους χαρακτήρες επηρεασμένους από την περσόνα (είπε κανείς House;). Βάλε πράγματα που προφανώς ήταν πολύ σημαντικά και μου ξέφυγαν και θα πρέπει να με συγχωρήσετε, γιατί προσπάθησα ιδιαίτερα να συμπεριλάβω τα πιο σημαντικά απ’ όσα μπόρεσα να βρω, αλλιώς ο αδερφός μου μπορεί να δείρει τους αδερφούς σας, ναι. Αυτό που μένει είναι το αναπόφευκτο συμπέρασμα πως ο καθόλα δυσλειτουργικός, ασεξουαλικός (τουλάχιστον στο πρωτότυπο) και πνευματικά σνομπ τύπος μας βγάζει κατιτίς. Μπορεί να είναι πως η ευφυΐα του τον ανεβάζει πάνω από τη δική μας ευαισθησία στα συναισθήματα. Ποιος μπορεί να φανταστεί τον Sherlock να κλαίει και να οδύρεται για κάτι; Κατά πάσα πιθανότητα, θα έπαιρνε το όπιό του και θα έπαιζε το βιολί του μέχρι να εμφανιστεί το επόμενο έγκλημα. Ίσως και αυτό είναι που μας κάνει να τον παρωδούμε τόσο συχνά, η προσπάθειά μας να τον φέρουμε λίγο πιο πολύ στα ανθρώπινα μέτρα μας.

Υ.Γ.: Θα μπορούσα επίσης να σας πω για τα webcomics, αλλά δε θα το κάνω, γιατί κάπου εδώ με πόνεσαν τα δαχτυλάκια μου. Αν δε σας φτάνουν όλα αυτά μπορείτε να μπείτε στου Γουγλή το μαγαζί και να χαρείτε ό,τι αγαπάτε. Αλλά, πείτε την αλήθεια, θα καταλήξετε σε fanart της σειράς του BBC έτσι δεν είναι;