SNAPSHOT REVIEWS 01-11-12

HE-MAN AND THE MASTERS OF THE UNIVERSE #1
Writer: James Robinson
Artist: Philip Tan
DC Comics

Είμαι δεν είμαι 10 χρονών. Κατεβαίνω από την πολυκατοικία, παίρνω το δρόμο και πάω στο βίντεο κλαμπ. Και με λαχτάρα νοικιάζω την κασέτα με τα επεισόδια του HE-MAN. Αχ! Αυτές ήταν εποχές! Για χάρη, λοιπόν, του παλιού καιρού, είπα να δω και τη νέα σειρά από τη DC με τους αγαπημένους μου ήρωες – και, για να είμαστε ειλικρινείς, με τους αγαπημένους κακούς.

Θα μπορούσα να ξεκινήσω και να σταματήσω το review, λέγοντας ότι το μαλλί του πρίγκιπα Adam είναι κομματάκι καλύτερο από το απαράδεκτο καρέ της παλιάς σειράς. Αυτά! Γιατί, κατά τ’ άλλα, φτωχή η συγκομιδή.

Ο Adam μάλλον έχει πάθει αμνησία – ούτε γρίπη να ήταν αυτή η αμνησία – και κάπου εκεί μας εισάγουν στο κόσμο της Eternia, αν είμαστε στην Eternia δηλαδή. Το story δεν είναι και τίποτα από δαύτο. Όλο υποσχέσεις για μελλοντικές εμφανίσεις αγαπημένων ηρώων. Και τι να τις κάνω τις υποσχέσεις, κυρ Robinson; Πού είναι όλα όσα περίμενα;

Όσο για το artwork, εντάξει. Βλέπεται, αλλά κάπου κάτι δε μου κολλούσε. Υπήρχαν πολλές διαφορές από σελίδα σε σελίδα. Μετά παρατήρησα ότι παίζουν δύο inkers και τρεις colorists. Ο πολύς συνωστισμός βλάπτει απ’ ό,τι φαίνεται. Τσαπατσουλίστικο μου φάνηκε το τεύχος.

Δε νομίζω ότι θέλω να συνεχίσω να διαβάzω. Κάποια πράγματα είναι καλύτερο να μένουν μια γλυκιά, μακρινή ανάμνηση. Δεν είναι ανάγκη να καταστρέφουμε τις παιδικές μνήμες, σωστά;

WOLVERINE MAX #1
Writer: Jason Starr
Artists: Roland Boschi, Connor Willumsen
MAX (Μαrvel Comics)

Και μιας και έπιασα τις παλιές μνήμες μου, να ένα από τα poster boys στο εφηβικό μου δωμάτιο: ο Wolverine. Χρόνια περίμενα μια πιο mature, βίαιη και σέξυ εκδοχή ενός από τους πιο αγαπημένους μου ήρωες. Πώς το ονειρευόμουν; Το τριχωτό, κακό αγόρι σε μια πορεία γεμάτη αίμα και σεξ, να πω ψέματα; Μεγάλες προσδοκίες!

To comic ξεκινά με τον Logan να  θαλασσοπνίγεται, μετά από αεροπορικό δυστύχημα. Και, ναι, ναι, κυρίες και κύριοι, ο Logan έχει αμνησία (πρβλ. σχόλιο παραπάνω σχετικά με την αμνησία και τη γρίπη)! Ξεβράζεται στην Ιαπωνία και από εκεί βλέπουμε πού θα πάει το πράγμα. Δηλαδή, πού είναι η διαφορά από ό,τι έχουμε διαβάσει για τον Wolverine; Και γιατί να πάει αυτή η ιστορία στο MAX imprint; Είπαμε, πρώτο τεύχος, αλλά δώσε κάτι στο λαό σου! Από ιστορία, όπως καταλάβατε, πάσχει.

Στο σχέδιο τα πάει λίγο καλύτερα. Ο Boschi αναλαμβάνει να παρουσιάσει την ιστορία και ο Willumsen τα απαραίτητα flashbacks. Ο Boschi είναι αξιοπρεπής ως σχεδιαστής και έχει κάποιο ενδιαφέρον, όπως και οι οπτικές γωνίες του. Ο Willumsen έχει άλλο στιλ τελείως, λίγο πιο στιλιζαρισμένο. Ίσως, μάλιστα, να παραείναι στιλιζαρισμένο. Του έχω και λίγο θυμώσει γιατί έκανε το αγόρι άσχημο!

GAMBIT #4
Writer: James Asmus
Artist: Clay Mann
Marvel Comics

Ξέρω, ξέρω, σας είπε ο Άκης για το πρώτο τεύχος, αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Και μιας και το πρώτο story arc ολοκληρώθηκε, είπα να μιλήσω και εγώ για τη σειρά αυτή.

Είναι το καλύτερο τεύχος όλων των εποχών! Και αυτό, για ένα πάρα πολύ απλό λόγο. Την περισσότερη ώρα ο Gambit την περνάει χωρίς το μπλουζάκι του! Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε, το trip down memory lane συνεχίζεται. Ο Gambit ήταν έρωτας από το πρώτο τεύχος που τον πρωτοείδα! Κακό αγόρι, με προφορά – που λείπει εδώ και πολύ με ενοχλεί – και ρομαντικό. Θεωρώ πως, αν υπάρχει ένας στον κόσμο των superhero comics που απευθύνεται καθαρά στα κορίτσια, αυτός είναι ο Gambit. Πίσω στο review, τώρα.

Η σειρά που αρχικά δε μου γέμισε το μάτι, τώρα κλείνει το πρώτο arc καλύτερα απ’ ότι περίμενα. Βοηθάει το topless αγόρι, δε λέω, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Βάζω στην άκρη το εξωφρενικό σενάριο και την ανάγκη μου να τσιρίξω από τα απίθανα, μη ρεαλιστικά και εντελώς αναίτια πράγματα που συμβαίνουν σε όλα τα superhero comics. Αυτό το τεύχος είχε μια επική μάχη. Επική με τα όλα της! Αυτό που μου αρέσει επίσης στη σειρά είναι ο εσωτερικός μονόλογος, με αγαπημένη ατάκα “I might as well die as I lived — tryin’ to impress a pretty girl that doesn’t care” που θέλει να σε κάνει να φωνάξεις “Εγώ! Εγώ νοιάζομαι!” (μήπως παρασύρομαι;). Τώρα, η περί ης ο λόγος αδιάφορη κοπέλα είναι αδιάφορη στ’ αλήθεια. Φοράει εντελώς γελοία ρούχα και πλασάρει ένα μυστήριο του τύπου “μείνε μακριά μου, είμαι επικίνδυνη”. Πφφ!

Το σχέδιο είναι ωραίο στα κυνηγητά και τις μάχες και κάποια από τα panels είναι απλά χορταστικά. Μου άρεσε πιο πολύ από όλα τα τεύχη της σειράς, από σχεδιαστική άποψη, μέχρι τώρα.

GHOST #0 -#1
Writer: Kelly Sue Deconnick
Artist: Phil Noto
Dark Horse

Ανεστήθη εκ νεκρών αυτή η σειρά, για να κάνω και ένα αστειάκι, και έρχεται από την πολλά υποσχόμενη Kelly Sue Deconnick. Στα δύο πρώτα τεύχη εισαγόμεθα στον κόσμο των Barnes και Byers, οι οποίοι έχουν μια δευτεροκλασάτη σειρά στην καλωδιακή με τον ευφάνταστο τίτλο PHANTOM FINDERS. Με μια παράξενη συσκευή φέρνουν στον κόσμο μας μια λευκοφορεμένη, όμορφη γυναίκα. Ποια είναι και για ποιο λόγο βρίσκεται εδώ; Τι είναι αυτή η συσκευή;

Να πω την αμαρτία μου, για χάζεμα την έπιασα αυτή τη σειρά. Και δεν ήταν καθόλου κακή. Μπαίνεις στο τριπάκι να δεις τι θα γίνει με την ηρωίδα που ήρθε, Κύριος είδε από πού, και που με μια εξαιρετική άνεση βγάζει καρδούλες από κακούς τύπους, αφήνοντάς τους στον τόπο. Εξαιρετικός ρυθμός στο storytelling και αυτό είναι κάτι που γίνεται όλο και πιο σπάνιο φαινόμενο στα comics. Για λόγους επαγγελματικής διαστροφής, βρήκα υπέροχη και εύστοχη την σύγκριση της… φαντασματίνας (δε θα το δεχόμουν στο Scrabble) με την Αθηνά και τη θαυματουργή της γέννηση.

Το σχέδιο δεν είναι κακό. Θα μπορούσε να ξεβαρεθεί ο Noto λίγο και να γεμίσει το φόντο, αλλά στους ήρωες δε τα πάει άσχημα. Η ίδια η πρωταγωνίστρια, όπως είναι φυσικό, έχει το καλύτερο και πιο προσεγμένο σχέδιο και μοιάζει υπέροχη, είτε είναι στα αιθέρια άσπρα της είτε στα απλά καθημερινά. Αλλά οι άλλοι δύο τύποι, σε κάποια panels μου φαίνονται ίδιοι.

Να πω την αμαρτία μου, αν δεν διάβαζα το απίθανο, υπέροχο RACHEL RISING θα μου άρεσε ίσως κάπως περισσότερο.