SNAPSHOT REVIEWS 22-11-12

CBLDF LIBERTY ANNUAL 2012
Writers: Various
Artists: Various
Image Comics

Η συγκεκριμένη ανθολογία κυκλοφορεί, όπως πάντα, για καλό σκοπό (δείτε περισσότερα εδώ) και στα credits της παρελαύνουν αρκετοί σημαντικοί δημιουργοί, όπως οι Jonathan Hickman, Howard Chaykin, Roger Langridge, Kieron Gillen, Terry Moore, Chris Roberson και άλλοι. Αρκεί, όμως, το name dropping για να χαρακτηριστεί μια ανθολογία καλή;

Σε κάποιες περιπτώσεις, ναι, σε κάποιες άλλες, όχι. Το φετινό τεύχος του CBLDF είναι, για μια ακόμη φορά, μάλλον άνισο, με τις καλές ιστορίες να χωρίζονται από ένα τεράστιο χάσμα από τις κακές. Για κάθε βλάσφημα διασκεδαστικό “Barren Ground” (των Andy Diggle και Ben Templesmith), υπάρχουν δύο εκνευριστικά διδακτικές-παύλα-κατηχητικές ιστορίες. Για κάθε ειλικρινά αστείο “Douchebag” (του Terry Moore) υπάρχει μια ματαιόδοξη απόπειρα φιλοσοφικού αστεϊσμού (όπως το “Which Came First?” του Hickman). Και για κάθε άλλη συμπαθητική ιστορία, υπάρχει κι ένα preview από νέα σειρά, ή short story από σειρά που ήδη κυκλοφορεί (όπως το THE WALKING DEAD).

Δε μπορώ να πω πως απογοητεύτηκα από το φετινό τεύχος, μιας και δεν έχει περισσότερες αδυναμίες από αυτά προηγούμενων ετών, αλλά δεν ενθουσιάστηκα κιόλας (αμ και αυτό το ενδεχόμενο το θεωρούσα πιθανότερο, χάρη στα ονόματα που συμμετέχουν). Νομίζω ότι φέτος, πάντως, μου έμειναν περισσότερες ιστορίες χαραγμένες στο μυαλό, για θετικούς ή αρνητικούς λόγους.

FASHION BEAST #3
Writers: Alan Moore, Malcolm McLaren, Anthony Johnston (adaptation)
Artist: Facundo Percio
Avatar Press

O Anthony Johnston συνεχίζει να προσαρμόζει το σενάριο του Alan Moore στα δεδομένα των comics και ο artist της σειράς, Facundo Percio, μοιάζει να βελτιώνεται αισθητά, τεύχος με το τεύχος. Μας παραδίδει, μάλιστα, κάποια panels καθαρά κινηματογραφικής αισθητικής, τα οποία όχι μόνο λειτουργούν μέσα στην όλη ιστορία, αλλά διεκδικούν και τον τίτλο των highlights του εκάστοτε τεύχους. Όσον αφορά στην εξέλιξη του comic, αυτή είναι μάλλον σχετικά αργή. Εδώ και τρία τεύχη, δεν έχει συμβεί κάτι ιδιαίτερα σημαντικό – απλά γνωρίζουμε λίγο καλύτερα τους χαρακτήρες που μας απασχολούν, μέσα από τις καταστάσεις στις οποίες έχουν περιέλθει και την τοποθέτησή τους μέσα στον δυστοπικό κόσμο που δημιούργησε ο Βρετανός συγγραφέας. Από την πένα του Moore, άλλωστε, ακόμη κι αν πρόκειται για δουλειά του σε άλλο Μέσο, δεν περιμένεις κάτι λιγότερο από πολύ καλό characterization.

Το βασικό πρόβλημα του FASHION BEAST, πάντως, είναι το γεγονός ότι (και μάλλον αυτό θα το χρεώσω στο format του πρωτότυπου υλικού) δε σε “αναγκάζει” να αναζητήσεις το επόμενο τεύχος. Χωρίς να θέλω να το χαρακτηρίσω μέτριο ή κακό comic, πραγματικά, δεν πιστεύω ότι θα μου λείψει αν κοπεί, ή αν μια μέρα ξεχάσω να αναζητήσω το επόμενο τεύχος.

THE MANHATTAN PROJECTS #7
Writer: Jonathan Hickman
Artist: Nick Pitarra
Image Comics

Δύο πράγματα έχω να δηλώσω για αυτή τη σειρά. Πρώτον, λατρεύω το σουρεαλισμό της. Παρανοϊκές ιδιοφυΐες, διατεταγμένοι ναζί, παράλληλα σύμπαντα και ακόμη πιο παρανοϊκές ιδιοφυΐες. Σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί κάποιος δεν το σκέφτηκε νωρίτερα. Δεύτερον, πέρα από τα παραπάνω, τους απολαυστικούς διαλόγους και την αποδόμηση ανθρώπων που άλλαξαν την Ιστορία του κόσμου, δεν καταλαβαίνω τίποτα!

Δε νομίζω, βέβαια, ότι είναι τόσο δύσκολο. Ίσως πρέπει να το ξαναδιαβάσω από την αρχή. Μέχρι και το προηγούμενο τεύχος, είχα την εντύπωση ότι είχα καταλάβει έστω την εναλλαγή των μπλε και κόκκινων χρωματισμών. Αλλά στο #7, διαπίστωσα (για μια ακόμη φορά) ότι κάτι μπλε κατάλαβα – απλά δεν ήταν χρώματα μπλε… Όπως και να ‘χει, η ιστορία του Hickman εξελίσσεται μέσα στην τρέλα της και δε με περιμένει. Οι δύο υπερδυνάμεις βρίσκουν έδαφος συνεργασίας και, σύμφωνα και με τον ίδιο τον Hickman, τα πράγματα θα πάρουν έναν πιο τρελό δρόμο, από εδώ και πέρα. Αλήθεια; Πρέπει οπωσδήποτε να ξαναδιαβάσω τα προηγούμενα. Ίσως και ένα λυσάρι, ή κάτι τέτοιο…

THE UNWRITTEN #42
Writer: Mike Carey
Artist: Peter Gross
Vertigo (DC Comics)

Μιας και παραπάνω μίλησα για μια άνιση ανθολογία, δράττομαι της ευκαιρίας να γράψω και για ένα άνισο τεύχος. Το συγκεκριμένο τεύχος του THE UNWRITTEN θα μπορούσε να είναι το καλύτερο των τελευταίων μηνών. Αλλά για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να αποτελείται μόνο από τις δυο-τρεις πρώτες και τις δύο τελευταίες σελίδες.

Ας εξηγηθώ. Το #42 ξεκινά αποκαλύπτοντάς μας τι έχει απογίνει, όλο αυτόν τον καιρό, η Lizzie. Για να είμαι πιο ακριβής, μας δίνει μια ιδέα και μετά μας αφήνει να θέλουμε κι άλλο. Αλλά δεν έχει άλλο, προς το παρόν. Πριν το επίσης ενδιαφέρον τέλος, όμως, παρακολουθούμε τις πιο αδύναμες σελίδες του τεύχους. Το πρωταγωνιστικό cast (ενισχυμένο κατά δύο ανθρώπους και έναν μονόκερο) ψάχνει έναν τρόπο να φέρει τον Tom στον φανταστικό κόσμο των ιστοριών και είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε τα… διαδικαστικά, εμποτισμένα με τους θρύλους της Αυστραλίας (τους οποίους ποτέ δε συμπάθησα – πάντα θεωρούσα τους γηγενείς Αυστραλούς κάτι σαν αρχαίους χίπηδες).

Και, λίγο πριν οι σελίδες εξαντληθούν, βλέπουμε όχι μόνο τον Tom να επιστρέφει στις ιστορίες, αλλά και την αγαπημένη μου παρέα χαρακτήρων: τα ζώα που επιχειρούν να δραπετεύσουν από τα παραμύθια, πακέτο με τα δολοφονικά τους ένστικτα και τους tough homicidal guy διαλόγους τους. Τα καλύτερα έρχονται, λοιπόν. Κρίμα που το συγκεκριμένο τεύχος δεν αποτέλεσε καλύτερη διαδρομή.