LOCKE & KEY Vol. 1: ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟ LOVECRAFT

LOCKE & KEY Vol. 1
ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟ LOVECRAFT
Σενάριο: Joe Hill
Σχέδιο: Gabriel Rodriguez
Εκδόσεις Σελήνη

Ξεκινώντας να διαβάζω το LOCKE & KEY, είχα το εξής background. Πρώτον, ήξερα πως ο Joe Hill είναι γιος του Stephen King, κάτι που μου δημιουργούσε ανάμικτα συναισθήματα. Δεν έχω διαβάσει κανένα από τα βιβλία του ακόμη, φοβούμενη πως θα απογοητευόμουν από ένα γράψιμο που θα θύμιζε μια κακή απομίμηση του πατέρα του (καημένε Joe – talk about overshadowing). Ούτε το βραβείο Bram Stoker με έπεισε, αν και είχα διαρκώς στο νου μου να του δώσω, κάποια στιγμή, μια ευκαιρία. Δεύτερον, είχα ξανασυναντήσει το σχέδιο του Rodriguez, στο THE GREAT AND SECRET SHOW της IDW, και μου είχε αρέσει ιδιαίτερα.

Αγνοούσα τη συνεργασία τους στο LOCKE & KEY (μου είχε ξεφύγει το preview που ανεβάσαμε τον Νοέμβρη), μέχρι πρόσφατα. Μετά, ένας φίλος αφιέρωσε όλο το χρόνο που παίρνει ένα πλήρες γεύμα (ορεκτικό, κυρίως, επιδόρπιο και ποτό), προσπαθώντας να μου πει όλο το story, προκειμένου να με πείσει για το πόσο καλό είναι. Υπήρξε μια μικρή διαφωνία, που κυρίως οφείλεται σε ένα ατυχές γεγονός. Κάποιοι άνθρωποι αγνοούν τη διαφορά της παρουσίασης μιας ιστορίας, από την εξ ολοκλήρου αφήγησή της. Καταλαβαίνω τη λαχτάρα που σε πιάνει όταν θες να επικοινωνήσεις το μεγαλείο ενός πολύ καλού comic, μιας πολύ καλής σειράς, ή ταινίας, αλλά πέρασα το μισό χρόνο, κλείνοντας τα αυτιά μου καθώς τραγουδούσα. Βέβαια, ο στόχος του φίλου μου επετεύχθη, καθώς, λίγο καιρό μετά, νηφάλια και αντικειμενική, κάθισα να διαβάσω τον πρώτο τόμο του LOCKE & KEY, από τις εκδόσεις Σελήνη, με όσο το δυνατόν πιο καθαρή σκέψη και μάτι. And, lo and behold, σας το παρουσιάζω, όσο πιο αντικειμενικά και free of spoilers μπορώ.

Κεντρικοί ήρωες είναι ο Tyler, η Kinsey και ο Bode, τρία παιδιά που βιώνουν την τραγική δολοφονία του πατέρα τους. Ο δολοφόνος είναι ο Sam, ένας μαθητής του κυρίου Rendell, που αντιμετωπίζει τεράστια οικογενειακά προβλήματα. Αν και φυλακίζεται, η μητέρα και ο θείος ακολουθούν τις επιθυμίες του θανόντος και μετακομίζουν στο πατρικό του σπίτι. Θα έλεγα πως, ίσως, σκέφτηκαν πως το καινούριο περιβάλλον θα βοηθήσει τα παιδιά, αλλά την πόλη τη λένε Lovecraft, οπότε… Βέβαια, δεν μπορώ να τους κακίσω, καθώς και οι ίδιοι αντιμετωπίζουν το χαμό ενός αγαπημένου τους προσώπου. Επίσης, το ποτό, που βοηθάει τη Nina σε αυτό, συνήθως θολώνει λίγο την αντίληψη.

Στην πραγματικότητα, τα παιδιά, προσπαθώντας να χειριστούν, το καθένα με διαφορετικό τρόπο, τα τραύματα που τους άφησε το γεγονός, ανακαλύπτουν στο σπίτι, όλο και περισσότερα μέρη, κλειδιά και φωνές, που συνδέονται με αυτό. Ο σοβαρός Tyler παίρνει πάνω του το φταίξιμο (κάτι παραπάνω από survivor’s guilt και θα το αφήσω εδώ) και ξεσπά σε σωματική εργασία. Η μέχρι τότε επαναστάτρια και δυναμική Kinsey στοιχειώνεται από την προσπάθειά της να επιβιώσει στο νέο της σχολείο, παραμένοντας απαρατήρητη (όχι διαφορετικά από τον τρόπο που επιβίωσε από τον δολοφόνο). Ο μικρός Bode, με όλη την ελαστικότητα που διακρίνει την καρδιά των παιδιών, προσπαθεί να βρει μέσα στο σπίτι κάτι που θα τον βοηθήσει να ξαναδεί τον μπαμπά του. Και βρίσκει, όντως, κάποια πράγματα, κάποια που έχουν και δική τους φωνή. Κάποια που αρέσκονται να ζουν σε παλιά πηγάδια και να τραγουδάνε σαν να έχουν όλο το χρόνο στον κόσμο. Όσο τα παιδιά εξερευνούν το σπίτι και τους εαυτούς τους, ο Sam, που είχε περισσότερους λόγους για τη δολοφονία απ’ ότι νόμιζαν, τα “παρακολουθεί” στενά. Καθώς όλο το παραφυσικό που περιμένουμε εμφανίζεται και δένεται με τη, μέχρι τότε, ανθρώπινη τραγωδία, η ιστορία απογειώνεται, και ενώ τρώγομαι, δε θέλω να σας το χαλάσω.

Η πρώτη σου σκέψη είναι πως ξεκινάμε in medias res. Στην πραγματικότητα, αυτό δε συμβαίνει, καθώς αυτό υπονοεί πως υπάρχει μια ενιαία ιστορία. Αυτό που δεν ισχύει εδώ, δεν είναι το “ενιαία” αλλά το “μία”. Η πλοκή είναι πολύ πιο διακλαδιζόμενη απ’ ότι περιμένεις, κι έτσι, εκεί που χαίρεσαι με τις λογοτεχνικές σου γνώσεις και την αναγνώριση της προοικονομίας και της λογοτεχνικής συμμετρίας (πόσο ΟΔΥΣΣΕΙΑ σας θύμισα τώρα;), εκεί σου σκάνε κι άλλα πράγματα, και μετά κι άλλα, και μετά λίγα ακόμη. Ο Hill αφηγείται την ιστορία του με αριστοτεχνικό τρόπο και σε παρασύρει σε όλο και πιο βαθιά νερά, φτάνοντάς σε στο σημείο που διαβάζεις με ορθάνοιχτα μάτια, βγάζοντας περιστασιακές φωνές. Είναι δύσκολο να συμβεί αυτό, αλλά το LOCKE & KEY το κάνει. Σου δίνει την αίσθηση ενός ολόκληρου μυθιστορήματος, από την άποψη του χρόνου που ξοδεύεται για πλήρη και σφαιρική παρουσίαση των χαρακτήρων. Το πλεονέκτημα του, όμως, είναι πως το πετυχαίνει χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του comic ως μέσο, χωρίς να καταλήγει στη φθηνή λύση του “θα βάλω ένα κατεβατό εσωτερικού μονόλογου εδώ, με τον χαρακτήρα να χαζεύει τα φθινοπωρινά φύλλα που πέφτουν”. Το πάντρεμα σεναρίου, σχεδίου και το γενικότερο στήσιμο με κάλυψε απόλυτα. Όπως και απόλυτα σύμφωνη με βρίσκει η βράβευσή του comic με Βραβείο Eisner και η υποψηφιότητά του για το Hugo του 2012.

Να σημειώσω εδώ πως η απόδοση στα ελληνικά ήταν πολύ ικανοποιητική. Αυτό δεν το λέω ελαφρά τη καρδία, γιατί συνήθως το πρωτότυπο είναι δύσκολο να μεταφραστεί, χωρίς να χάσει κάτι. Ενώ προτιμώ να διαβάζω κάτι στην γλώσσα που εκδόθηκε, δεν ένιωσα εδώ το κείμενο αταίριαστο με τη γενικότερη ατμόσφαιρα (κάτι που δεν μπορώ να πω για πολλές ελληνικές μεταφράσεις και όχι μόνο για τον τομέα των comics). Έξτρα πόντοι για τη διατήρηση των ονομάτων στο αυθεντικό. Αν έβλεπα γραμμένο “Μπόουντ” αντί για “Bode”, κάτι θα με ξένιζε.

Δε βλέπω πιθανούς λόγους για τους οποίους μπορεί να μην απολαύσετε το LOCKE & KEY, εκτός αν είστε από αυτούς που δεν συμφωνούν αισθητικά με το σχέδιο του Rodriguez, ή δεν απολαμβάνουν τις ιστορίες τρόμου, γενικότερα. Σίγουρα, δεν μπορούμε να μιλάμε για χιλιοειπωμένο σενάριο. Ειλικρινά, το βρήκα αρτιότερο από τα τελευταία πέντε horror βιβλία που διάβασα, και σχεδόν σίγουρα καλύτερο από τις τελευταίες δέκα horror ταινίες. Φτάνοντας στο τέλος του πρώτου τόμου, θέλησα να κλάψω, αλλά αρκέστηκα να το ξαναδιαβάσω μονορούφι, ψάχνοντας τις λεπτομέρειες που μπορεί να μου ξέφυγαν, με την ταχύτητα που γυρνούσαν οι σελίδες.

Αξίζει να αναφερθεί πως συζητήθηκε το ενδεχόμενο μίας ταινίας βασισμένης στο LOCKE & KEY, ιδέα που αργότερα μετατράπηκε σε σειρά, άλλαξε διάφορα χέρια και τέλος εγκαταλείφθηκε  Βλέποντας το pilot, που προβλήθηκε για πρώτη φορά στο San Diego Comic-Con το 2011, δεν μπορώ να πω πως εντυπωσιάστηκα. Θα χρειαστεί μια πιο σοβαρή προσπάθεια για να αποδώσει την ατμόσφαιρα του comic όπως της αξίζει. Αν και το εγχείρημα βρίσκεται στον πάγο αυτή τη στιγμή, ελπίζω πως, αν τελικά ευοδώσει (παραγωγός είναι κι ο Spielberg, βέβαια…), θα γίνει κάτι πιο κομψό. Όπως και να ‘χει, συνιστώ ανεπιφύλακτα να ανοίξετε την πόρτα του LOCKE & KEY, με φόβο και πάθος. Shall we?