TOP 100 CHARACTERS: 6. WOLVERINE

Δημιουργοί: Len Wein, John Romita Sr., Herb Trimpe
Πρώτη Εμφάνιση: ΤΗΕ INCREDIBLE HULK #180-181 (Oκτώβριος-Νοέμβριος 1974)

“I’m the best there is at what I do, but what I do best isn’t very nice”

Όταν, το 1982, ο Chris Claremont έβαζε τον Wolverine να λέει αυτή την ατάκα στο πρώτο τεύχος της ομώνυμης, θρυλικής, μίνι σειράς, πιθανόν να μη φανταζόταν ότι κληροδοτούσε στον χαρακτήρα ένα catchphrase αντίστοιχο του “with great power comes great responsibility”. Εν προκειμένω, η σύγκριση με τον Spider-Man μόνο τυχαία δεν είναι: Αν η Silver Age διαμορφώθηκε από αρχετυπικούς χαρακτήρες, όπως ο προαναφερθείς, ο Wolverine αποτελούσε γέννημα θρέμμα της μετα-Βιετνάμ εποχής, μιας ιστορικής συνθήκης, η οποία έθετε τις βάσεις για να προκύψουν βίαιοι αντι-ήρωες, στο πλαίσιο μιας ακροβασίας στα – συχνά – δυσδιάκριτα όρια του ηθικά μεμπτού.

Παρ’ όλα αυτά, όταν δημιουργήθηκε ο χαρακτήρας το 1974, δεν ήταν αυτός στον οποίον εξελίχθηκε τα επόμενα χρόνια, ή μάλλον, περισσότερο υπήρχαν αναφορές για την αγριότητά του, παρά ιστορίες που να την επιβεβαιώνουν.

Έπρεπε να φτάσουμε στο “Dark Phoenix Saga” και συγκεκριμένα στο UNCANNY X-MEN #132, για να δούμε το κλασικό panel με τον Wolverine στους υπονόμους να αγριεύει, για να επακολουθήσει το φοβερό μακελειό του επόμενου τεύχους και να καταλάβουμε όλοι ότι τελικά ο τύπος δεν ήταν απλά ένας τσαμπουκάς με αδαμάντινα νύχια, αργή διαδικασία γήρανσης και την ικανότητα της αυτό-ίασης. Υπήρχε ένα πρωτόγονο, ζωώδες ένστικτο στον Wolverine, το οποίο στη μάχη γινόταν μανία, ένα στοιχείο, όμως, το οποίο, σε συνδυασμό με το ήθος του, έφτιαχνε ένα εκρηκτικό μείγμα. Ο ίδιος άνθρωπος που θα μπορούσε χωρίς δεύτερες σκέψεις να κατασφάξει μια διμοιρία ήταν και εκείνος που θαύμαζε την ομορφιά ενός ζώου και δε θα το σκότωνε, παρά μόνο αν απειλούνταν η ζωή του, ή αν έπρεπε να τραφεί από αυτό.

Μέχρι τις αρχές των 90s υπήρχαν μόνο hints σχετικά με το παρελθόν του χαρακτήρα, γεγονός το οποίο συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στη δημοφιλία του. Στο WEAPON-X του 1991, ο δημιουργός Barry Windsor-Smith αποκάλυψε τον τρόπο που ο Wolverine απέκτησε τον αδαμάντινο σκελετό του. Η σαδιστική – καλυμμένη με το μανδύα της επιστημονικής πρόφασης – κτηνωδία, συνδυασμένη με τον ασύλληπτο πόνο ενός ανθρώπου που μπορούσε να αυτό-γιατρεύεται, μπορεί να μην έδινε τις πολυπόθητες απαντήσεις σχετικά με την προέλευση του ίδιου του ήρωα, επιβεβαίωνε, όμως, τις υποψίες συγγραφέων και αναγνωστών για την προέλευση της κτηνώδους φύσης του, ενισχύοντας σε ουσία και περιεχόμενο τον μύθο του.

Παρότι η συγκεκριμένη ιστορία θεωρείται σήμερα από τις κλασικές του είδους και χαίρει ευρύτερης εκτίμησης, επικρίνεται – συχνά από τους ίδιους τους αναγνώστες που την τιμούν – ως η αρχή του κακού σε σχέση με την υπερ-έκθεση που θα ακολουθούσε.

Με το ORIGIN του 2001 και την αποκάλυψη της ιστορίας και του πραγματικού ονόματός του, ένα μέρος της αινιγματικής μαγείας του χαρακτήρα ήταν καταδικασμένο να χαθεί για πάντα. Είχαν ήδη περάσει 27 χρόνια από την πρώτη εμφάνισή του και, μέχρι σήμερα, οι απόψεις σχετικά με το αν η συγκεκριμένη ιστορία έπρεπε να υπάρξει διίστανται. Αυτό που παραμένει αδιαπραγμάτευτο είναι ότι η περίπτωση Wolverine δεν είχε προηγούμενο για να πατήσει κανείς, ώστε να μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα αν το ORIGIN ήταν ένα λάθος ή μία αναπόφευκτη εξέλιξη.

Είναι αλήθεια ότι η Marvel φρόντισε να αρμέξει μέχρι αποστέγνωσης αυτόν τον σπουδαίο χαρακτήρα, καθιστώντας τον κομιξικό ισοδύναμο του μιντιακού “μαϊντανού”. Ο Wolverine ως guest star, σε όποιον τίτλο έπεφτε σε πωλήσεις. Ο Wolverine πανταχού παρών στο X-Universe. Ο Wolverine χάνει τον αδαμάντινο σκελετό του, ως αποτέλεσμα μιας σύγκρουσής του με τον Magneto. Ο Wolverine με κοκάλινα νύχια. Ο Wolverine αποκτά ξανά τον αδαμάντινο σκελετό του. Ο Wolverine ως μέλος των Avengers. Ο Wolverine σε κόντρα ρόλο, ως “φυσικός” διάδοχος του Xavier και δάσκαλος νεαρών μεταλλαγμένων. Το πηγάδι δεν έχει πάτο και, με δεδομένο ότι ο χαρακτήρας εξακολουθεί να υπάρχει και να διατηρεί υψηλά επίπεδα δημοφιλίας, είναι μάλλον απίθανο να μάθουμε ποτέ πως θα τελειώσει αυτό το αστείο.

Ευτυχώς, αυτό που μένει στο τέλος είναι οι καλές ιστορίες. Αυτές, σε συνδυασμό με την επιλεκτική μνήμη που μπορούμε να θέσουμε σε λειτουργία, θα είναι πάντα εδώ να διασώζουν την υπόληψη και το μεγαλείο ενός χαρακτήρα που συνδυάζει τα υψηλότερα ιδανικά της ανθρώπινης φύσης με τις χειρότερες εκφάνσεις της.

PS: Αμφότερες οι αδυναμίες του Wolverine έχουν θηλυκό πρόσημο: Μπύρες και γυναίκες. Τουλάχιστον η σχέση του με τις πρώτες είναι σχεδόν ιδανική, καθώς το healing factor τον απαλλάσσει από τις ενοχλητικές συνέπειες του hangover. Αντίθετα, με τις γυναίκες που έρχονται κοντά το, υπάρχει συχνά το οδυνηρό μοτίβο να του πεθαίνουν εκεί που τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλά. Επιβεβαιώνοντας τη θεωρία που θέλει τους ανεκπλήρωτους έρωτες να πρωταγωνιστούν στις ζωές θνητών και αθανάτων, η σχέση – που ποτέ δεν υπήρξε – με την Jean Grey ήταν ίσως και η πιο σημαντική της πορείας του. Ο Grant Morrison κατόρθωσε να τη συνοψίσει σε δύο panels. Στο μυαλό άλλων συγγραφέων και με δεδομένο τον – μέχρι στιγμής οριστικό – θάνατο της ηρωίδας, αυτό το love story δεν θα μπορούσε πλέον να είναι κάτι παραπάνω από μια ταμπέλα που γράφει “Jean Grey School For Higher Learning”. Και ένα άγαλμα στον προαύλιο χώρο της θρυλικής σχολής στο Westchester.

(Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου)