MARA #1 (of 6)

Writer: Brian Wood
Artists: Ming Doyle, Jordie Bellaire
Image Comics

SPOILER ALERT! Το παρόν άρθρο ενδέχεται να περιέχει spoilers για το comic. Αν σκοπεύετε να διαβάσετε το comic και δεν θέλετε να σας αποκαλυφθούν γεγονότα και καταστάσεις, συνεχίστε εδώ.

“Στο μέλλον, μεγάλες αδίστακτες πολυεθνικές έχουν αντικαταστήσει τις κυβερνήσεις και ελέγχουν τον κόσμο. Παράλληλα, προσφέρουν θεάματα στο κοινό, μέσω συνεχούς προβολής νέων και βίαιων αθλητικών διοργανώσεων, που πολλές φορές οδηγούν ακόμα και στο θάνατο…”

Πόσες φορές το έχουμε δει το εργάκι; Αμέτρητες (καλά είμαι λίγο υπερβολικός). Αλλά πολύ πρόχειρα και μόνο από ταινίες (που μπορεί να βασίζονται σε βιβλία ή short stories) θυμάμαι: ROLLERBALL, DEATH RACE 2000, GAMER, THE RUNNING MAN. Βία, κυνηγητό, θάνατοι. Η cultίλα πάει σύννεφο! Είπε, λοιπόν, ο Brian Wood (DMZ, NORTHLANDERS, CONAN: THE BARBARIAN) να προσθέσει κι αυτός το λιθαράκι του, με το δικό του τρόπο, φυσικά.

Η Mara είναι μια παγκόσμια star του volley (λιγότερο βίαιο από το DEATH RACE 2000, δε νομίζετε;) και ίνδαλμα εκατομμυρίων οπαδών, που την παρακολουθούν φανατικά. Είναι το όνειρο κάθε διαφημιζόμενου και δημοσιοσχεσίτη: φοβερή αθλήτρια, πανέμορφη, έξυπνη και συμπαθητική. Η Mara ζει σε έναν φουτουριστικό και, θα λέγαμε, “αποστειρωμένο” κόσμο (σκεφτείτε ότι το comic ξεκινάει με τις λέξεις “The City. The Future.”, έτσι γενικά κι αόριστα!) που θυμίζει κάτι από ULTRAVIOLET (εντάξει, σας έχω δώσει τροφή για να ψάξετε καμιά ταινιούλα για το βράδυ) και αποθεώνει την αθλητική και στρατιωτική τελειότητα. Το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί, ταυτόχρονα, σπουδαίο ρόλο φαίνεται να έχουν και οι διάφορες πολεμικές συγκρούσεις, που λαμβάνουν χώρα στον κόσμο του MARA.

Προφανής είναι και η προσπάθεια του Wood να μας δείξει πόσο επηρεάζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το θέαμα, βάζοντας την πρωταγωνίστρια να κάνει live σχολιασμό του αγώνα για τους οπαδούς/followers. Αφού, λοιπόν, έχουμε το σκηνικό και τους πρωταγωνιστές, δε μένει παρά το γεγονός που θα δώσει την εκκίνηση στην πλοκή. Αυτό συμβαίνει όταν, σε ζωντανή μετάδοση, η Mara θα εμφανίσει υπερδυνάμεις. Πόσο γρήγορα μπορεί να πέσει ένα είδωλο; Πόσο θα χρειαστεί για αρχίσουν οι κατηγορίες και η αμφισβήτηση να αντικαθιστούν το θαυμασμό και την αποθέωση;

Είναι εμφανές ότι ο Wood δεν είχε στο μυαλό του έναν post-apocalyptic κόσμο ως σκηνικό για το MARA. Το πρόβλημα είναι ότι ταυτόχρονα προσπαθεί να δημιουργήσει ένα μιλιταριστικό τοπίο. Από τη μία δηλαδή έχουμε έναν πολιτισμένο, υπερσύγχρονο κόσμο, που ασχολείται με ευχάριστα θεάματα και από την άλλη, μπλέκουμε σε μάχες και συγκρούσεις. Αυτό θα ήταν πολύ πιο πιστευτό σε έναν κόσμο παρακμής και βίας. Δημιουργείται, έτσι, σύγχυση για την κατεύθυνση που θα πάρει το comic (που θυμίζουμε ότι είναι mini-series έξι τευχών και όχι ongoing). Θα δούμε την προσωπική ιστορία μιας celebrity που ξεπέφτει και την αναζήτησή της για τη λύση του μυστηρίου που κρύβεται πίσω από τις δυνάμεις της, ή θα μας προκύψει μια Mara-πολεμική μηχανή που θα τη ρίξουμε στις μάχες; Ή κάτι άλλο, ενδεχομένως…

Το σχέδιο έχει αναλάβει η Ming Doyle. Για να είμαι ειλικρινής, δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί δουλειά της, όμως μου έκανε αρκετά θετική εντύπωση. Σχέδιο με καθαρές γραμμές και έμφαση στις δυναμικές κινήσεις (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται, ουσιαστικά, για αθλητικό comic). Στα συν, πρέπει να προσθέσω και το γεγονός ότι καταφέρνει να δημιουργήσει ένα φουτουριστικό σκηνικό, το οποίο, όμως, δε μοιάζει ψεύτικο και υπερβολικό. Μεγάλη παράλειψη θα ήταν να μην αναφερθώ και στο άψογο coloring της Jordie Bellaire. Τα φωτεινά και έντονα χρώματα που χρησιμοποιεί, καθώς και ο φωτισμός της μεγαλούπολης του μέλλοντος, βοηθούν πολύ στο “χτίσιμο” της ατμόσφαιρας, όσο και αν, όπως είπαμε, δεν κολλάει πολύ με την ιστορία.

Τελικά, το comic μου αφήνει μια πικρή γεύση. Ναι, έχει καλό characterization και στο σχεδιαστικό κομμάτι τα πάει αρκετά καλά, όμως θεωρώ την ιδέα (το σημαντικότερο κομμάτι μιας ιστορίας) πολύ αδύναμη. Η επιφύλαξη που κρατάω και δεν το απορρίπτω τελείως, είναι ότι δεν αποκλείω η ανατροπή που συνέβη, στο τέλος του πρώτου τεύχους, να οδηγήσει σε τελείως άλλη κατεύθυνση την ιστορία. Γι’ αυτό θα περιμένω το δεύτερο τεύχος.