A FLIGHT OF ANGELS

Writers: Holly Black, Louise Hawes, Alisa Kwitney, Todd Mitchell, Bill Willingham
Artist: Rebecca Guay
DC Comics (Vertigo)

Ως συνήθως, σας έρχομαι με κάτι που δεν είναι και πολύ φρέσκο, αλλά αυτά είναι τα καλά της παρατεταμένης μου ασθένειας – βρήκα χρόνο να τελειώσω την ανάγνωση ενός σωρού ενδιαφερόντων πραγμάτων, τα οποία είχαν μείνει, επί σειρά μηνών, να σκονίζονται στη στοίβα της ντροπής (για να μην μιλήσω για όλα αυτά που αριθμούν σειρά ετών!).

Ας αρχίσουμε από το προφανές, ελέω εξωφύλλου – το FLIGHT OF ANGELS αποτελεί μια σύλληψη και φέρει αποκλειστικά την εικονογράφηση της Rebecca Guay, ευρύτατα γνωστής από τα έργα της στον χώρο των tabletop RPG (CHANGELING: THE DREAMING, WEREWOLF: THE APOCALYPSE) και των card games (MAGIC: THE GATHERING), αλλά και τη συμμετοχή της σε μερικά ιδιαίτερα αξιομνημόνευτα comics, όπως τα BLACK ORCHID, DESTINY: A CHRONICLE OF DEATHS FORETOLD, THE DREAMING, VEILS και άλλα πολλά. Καταρχήν, λοιπόν, αν σας αρέσουν οι αιθέριες συνθέσεις με εκπληκτική χρήση νερομπογιάς, είστε καλυμμένοι.

Ακόμη, όμως, κι αν δεν είστε ιδιαίτερα φανατικοί της συγκεκριμένης περιγραφής, δεν υπάρχει πρόβλημα, καθώς η Guay έχει προσαρμόσει το ύφος και την παλέτα της στα δεδομένα της κάθε ιστορίας και κάθε άλλο παρά χαριτωμένες και αιθέριες είναι οι περισσότερες.

Ας περάσουμε, όμως, στο άλλο κομμάτι, αυτό της συγγραφής. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα εν λόγω χρέη εκτελούν ιδιαίτερα δυνατές πένες, ακόμη κι αν δεν σας είναι όλα τα ονόματα γνωστά και σας εγγυώμαι ότι έχουν κάνει από ικανοποιητική ως εξαιρετική δουλειά, με ένα σημαντικό παράπονο που θα αφήσω για το τέλος.

Ποιά είναι, όμως, η υπόθεση; Μια χιονισμένη μέρα, στη χώρα των μαγικών πλασμάτων (αυτό που εύγλωττα λέγεται “Faerie” στα Αγγλικά, αλλά δεν είναι “η Χώρα των Νεραϊδών” αποκλειστικά), ένας μικρός Φαύνος βλέπει κάτι να πέφτει από τον ουρανό. Αρχικά, νομίζει ότι πρόκειται για Swanmane, έναν άνθρωπο-κύκνο που του έχει βγει ο μανδύας και η περιέργειά του, προς στιγμήν, υπερνικά την απελπισία που τον έχει καταβάλλει – μια μάγισσα (κάποιου είδους Hag, εν προκειμένω) τον έχει μόλις κερδίσει (ως έπαθλο), σε ένα παιχνίδι.

Καθώς η μάγισσα και ο Φαύνος πλησιάζουν, συναντούν και προσελκύουν μια ποικιλία άλλων μαγικών πλασμάτων, που επίσης είδαν το παράξενο πλάσμα να πέφτει από τον ουρανό. Αυτοί είναι ο Ξωτικός Ιππότης Neveling, μια Δρυάδα, παλιά του ερωμένη, ένας Καλικάντζαρος (ή Brownie, ανάλογα πως το βλέπει κανείς) κι ένα ζωόμορφο Pooka αλεπού.

Όταν φτάνουν, επιτέλους, εκεί που έχει πέσει το παράξενο πλάσμα, συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται για κάτι “από τα δικά τους λημέρια”, αλλά για έναν πληγωμένο Άγγελο. Αμέσως προκύπτει διαφωνία, σχετικά με το αν πρέπει να τον σώσουν ή να τον αποτελειώσουν, και τότε το Pooka προτείνει να κάνουν ένα είδος δίκης. Αυτό αρέσει στον Neveling, ο οποίος αναζητά μια επίφαση τάξης στις ερημιές, διωγμένος από τη Βασίλισσά του και το πολιτισμένο περιβάλλον της Αυλής. Έτσι, καθένας από τους παριστάμενους μπορεί να καταθέσει στοιχεία υπέρ ή κατά της σωτηρίας του Αγγέλου, ενώ ο μικρός Φαύνος, που τον είδε πρώτος, θα πρέπει να αποφασίσει για την τύχη του.

Τί στοιχεία θα μπορούσαν, τάχα, να καταθέσουν μια σειρά από ετερόκλητα μαγικά πλάσματα, για έναν Άγγελο που δεν έχουν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους; Φυσικά, ιστορίες. Το κάθε πλάσμα, λοιπόν, από τη σκοπιά του και ανάλογα με τη φύση του, αφηγείται μια ιστορία σχετική με τους Αγγέλους – ο Καλικάντζαρος μια ιστορία για την Εδέμ και την πονηριά ενός Αγγέλου που έπεισε τους ανθρώπους να την εγκαταλείψουν, ο Neveling μια ιστορία για το καθήκον, η μάγισσα μια ιστορία για μια άλλη μάγισσα και τον Άγγελο του Θανάτου, η Δρυάδα μια ιστορία αγάπης – όλοι ισχυριζόμενοι ότι αυτός που έχουν μπροστά τους είναι ο ίδιος με αυτόν της ιστορίας τους, εκτός από το Pooka, που προτείνει, με την ιστορία του, μια αλλόκοτη αλήθεια, λέγοντας (σε ελεύθερη απόδοση):

“Όλες οι ιστορίες λένε την αλήθεια και όλες οι ιστορίες είναι ψέματα,
η δική μου δεν διαφέρει”.

Οι ιστορίες διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, τόσο σε αφηγηματικό ύφος, όσο και σε τεχνοτροπία εικονογράφησης και όσο βέβαιο είναι ότι υπάρχει εκεί κάτι για όλα τα γούστα, άλλο τόσο είναι βέβαιο ότι κάποια ιστορία θα κλωτσήσει, διαφορετική για τον καθένα. Για παράδειγμα, ενώ βγάζω το καπέλο στον Willingham για τον εγκιβωτισμό στην ιστορία που λέει ο Neveling, η αγαπημένη μου ιστορία είναι αυτή που υπογράφει η Alisa Kwitney, δια στόματος της μάγισσας, με τίτλο “Chayah Surah And The Angel Of Death”, η οποία έχει δομή και εικονογράφηση που αντλεί έντονα από τα ρωσικά παραμύθια, διατηρώντας ωστόσο την ιδιαιτερότητά της. Αυτή που βρήκα πιο αδιάφορη, πλην ανώδυνη, είναι η ιστορία της Δρυάδας, “The Guardian”, καθότι είναι ένα σχεδόν τετριμμένο ρομάντζο, που μου θυμίζει το CITY OF ANGELS, αλλά σε εποχή Regency της Αγγλίας.

Έχουμε, όμως, και το σημαντικό παράπονο, που ανέφερα στην αρχή. Την ιστορία που πλαισιώνει όλες τις υπόλοιπες (άλλος ένας εγκιβωτισμός), αυτή την “δίκη δια των ιστοριών”, υπογράφει η Holly Black, της οποίας έχω εκτιμήσει ιδιαίτερα τουλάχιστον τρία βιβλία που σχετίζονται με Fae Folk. Ενώ, λοιπόν, ξεκινάει και χτίζει προοδευτικά αυτή την ιστορία-πλαίσιο, με ενδιαφέροντα τρόπο, το φινάλε της, καθώς και μια σειρά σκέψεων του Neveling, που εκτίθενται στο τέλος, μοιάζουν το μεν βαριεστημένο, οι δε ακατανόητες, σαν η συγγραφέας να ήθελε να πει κάτι και να έχασε τις σημειώσεις της. Δεν θα σας πω τι αποφάσισε ο Φαύνος για τον Άγγελο, αλλά θα σας πω ότι το έκανε με γνώμονα κάτι μάλλον ηλίθιο και έπειτα υπάρχει ένα είδος ανάμικτης αφήγησης και μονολόγου, που οι λέξεις “φλύαρα κι ανούσια” φαντάζουν μάλλον ήπιες. Δεν βρίσκω ότι χαλάει το σύνολο, αλλά είναι μια παραφωνία που μπορούσε πολύ εύκολα να έχει αποφευχθεί.

Αντλώντας από το Έπος, λοιπόν, θα σας πω ότι το τέλος δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό, αλλά η πορεία μέχρι αυτό είναι απολαυστική, ειδικά αν σας αρέσουν τα παραμύθια.