My First Crush: An Artistic Disturbance

Δεν πάει πολύς καιρός που η Julia Pott άρχισε να κερδίζει την αναγνώριση που της ταιριάζει. Αποφοιτώντας το 2011 από το Royal College of Art μe Master στο Animation, συνεχίζει σκηνοθετώντας και σχεδιάζοντας ταινίες μικρού μήκους και το 2012 αποκτάει θέση στη λίστα “25 New Faces of Independent Film Industry” του FILMAKER MAGAZINE. Η πρώτη της δουλειά που απέσπασε την προσοχή του κόσμου ήταν το MY FIRST CRUSH, ένα φιλμάκι με εξομολογητικό χαρακτήρα, στο οποίο πέντε άτομα αφηγούνται τα πρώτα τους καρδιοχτύπια, σκιαγραφημένα από το πενάκι της.

Το συνάντησα τυχαία στο Youtube και ο τίτλος του μου έκλεισε το μάτι. Του το έκλεισα κι εγώ (τσαχπινιές μπροστά από τον υπολογιστή) και το είδα. Και ακολούθησε ό,τι άλλο υπάρχει στο site της, μονορούφι.

Αν έπρεπε να περιγράψω με μία μόνο λέξη την τέχνη της, αυτή θα ήταν “disturbing”. Οι ιστορίες της είναι μάλλον απλές, μα ο τρόπος που τις εκφράζει ταράζει συχνά το στομάχι. Τα βίντεο αποπνέουν πόνο και μελαγχολία και το σχέδιο μαζί με τη μουσική τα μεταφέρουν στο θεατή. Δε νομίζω πως γίνεται να δει κανείς ατάραχος τις ταινίες της, χωρίς να νιώσει κάτι μέσα του να ενοχλείται. Χρησιμοποιεί πολλές εικόνες που είναι ελαφρώς αηδιαστικές, στο πλαίσιο ενός οπτικά όμορφου σχεδίου. Νομίζω πως ένα splatter που διαμελίζονται οι πάντες και παντού μπορεί να δημιουργήσει την ίδια εσωτερική αναταραχή με το πόδι ενός γλυκούλη και όμορφου ήρωα που ξαφνικά κόβεται. Είναι αυτές οι αναπάντεχα άσχημες στιγμές σε παραμυθιακό πλαίσιο που τελικά κάνουν τα film της Pott να ξεχωρίζουν περισσότερο.

Η πιο ολοκληρωμένη της δουλειά έως τώρα είναι το BELLY. O μικρός Oscar, προσπαθώντας να σώσει τον αδερφό του μέσα από την κοιλιά μιας φάλαινας, χάνει εκεί μέσα τον καλύτερό του φίλο. Σε επτά λεπτά έχεις αισθανθεί για τα καλά την απελπισία και τον πόνο του πρωταγωνιστή. “I called it Belly because it’s about this thing that you’ve lost in the pit of your stomach for the rest of your life”, λέει η Julia Pott και νομίζω πως οποιοσδήποτε δει το BELLY θα βρει κάτι αληθινό και κάτι προσωπικό του μέσα του.

Το HOWARD είναι ακόμη μία ταινία που συστήνω. Μιλάει για ένα ερωτικό ζευγάρι που αναρωτιέται τι δε λειτούργησε μεταξύ τους, γιατί δεν είναι όλα όπως πρώτα. Για ακόμη μία φορά, δε χρειάζονται παρά ελάχιστα λεπτά για να κάνει αναδρομή ο θεατής σε όλα τα δικά του “γιατί δεν είναι όλα όπως πρώτα”, που κατά πάσα πιθανότητα τον απασχόλησαν κάποια στιγμή στη ζωή του.

Τέλος, το EVENT είναι η πιο πρόσφατη ταινία της Julia Pott. Η επίσημη πρεμιέρα θα γίνει στο Sundance Film Festival 2013, είναι όμως ήδη διαθέσιμη στο site. Νομίζω πως είναι με διαφορά η πιο “δυσάρεστη” δουλειά της. Εδώ, παρακολουθούμε σε αφήγηση πρώτου προσώπου τη ζωή ενός ζευγαριού, μετά την πτώση ενός κομήτη στη γη τους. Ο χρόνος κυλάει ανάποδα (από την πέμπτη μέρα μετά, έως τη μέρα πριν την καταστροφή) και καθιστά το φιλμ ακόμα πιο αγχωτικό από όσο η ίδια η φύση του θέματος υπαγορεύει. Η ασχήμια και η φρίκη που διαταράσσουν την εικόνα ενός όμορφου ζευγαριού γλυκών πλασμάτων με ενόχλησε τόσο πολύ, που με το που τελείωσε το ταινιάκι, το ξαναείδα.

Μπορώ να αντιληφθώ γιατί ίσως δε θα αρέσουν σε κάποιον. Το στιλ είναι πολύ προσωπικό, το χιούμορ αμυδρό, η αισθητική περισσότερο γυναικεία. Όμως, αξίζει πραγματικά να ρίξει κανείς έστω μία ματιά. Το πάντρεμα του 2D animation με φωτογραφικό υλικό, τα περίεργα πλάσματα και τοπία που δημιουργεί η φαντασία της σκηνοθέτη, είναι όλα εξαιρετικά ενδιαφέροντα και μοναδικά. Και όσο για τις γροθιές στο στομάχι, η ώριμη τέχνη δεν αφήνει τον πόνο έξω από αυτήν. Και, αν κρίνω από το πόσες φορές πάτησα το “replay”, η Julia Pott ξέρει να σερβίρει τον πόνο, σε υπέροχα καλλιτεχνική μορφή.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=7Htehp-7Y-A[/youtube]