LUNARBABOON

Το μόνο που ήθελε το Δειλό Λιοντάρι στο ΜΑΓΟ ΤΟΥ ΟΖ ήταν να είναι γενναίο. Δεν μπορεί ο βασιλιάς των ζώων να ζαρώνει σε μια γωνίτσα από το φόβο, δεν μπορεί να χρησιμοποιεί το κρύο ως δικαιολογία επειδή τρέμει. Αυτό όμως που δεν καταλάβαινε το λιοντάρι ήταν ότι το να είσαι γενναίος δεν σημαίνει ότι δεν φοβάσαι.

Δεν χρειάζεσαι το τζιν που σε ποτίζει ο μάγος (εκτός αν είναι με τόνικ και μια φετούλα lime) για να είσαι γενναίος. Αυτό που κάνουν οι γενναίοι σε αντίθεση με τους δειλούς, είναι ότι όταν παρουσιαστεί η ανάγκη, όταν η περίσταση το απαιτήσει, δεν θα σκεφτούν δεύτερη φορά και θα ριχτούν στον κίνδυνο με τα μούτρα. Και μπορεί ταυτόχρονα να φοβούνται, αλλά θα το κάνουν. Υπό αυτή την έννοια, το λιοντάρι δεν ήταν ποτέ δειλό. Αυτό που δεν είχε μάθει να κάνει και χρειάστηκε ένα μικρό κοριτσάκι με ένα σκύλο για να το βοηθήσει να το συνειδητοποιήσει ήταν το πώς να αποδεχτεί τους φόβους του και πώς να τους δώσει μια διέξοδο.

Φόβους έχουμε όλοι. Δεν πρέπει να μπερδεύουμε τους φόβους με τις φοβίες, αν και ένας ψυχολόγος θα έλεγε με σχετική βεβαιότητα ότι σε ένα βαθμό όλοι οι άνθρωποι έχουν και κάποια φοβία, άσχετα αν δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ή δεν το παραδέχονται. Είναι σχετικά εύκολο να διακρίνεις το ένα από το άλλο. Δεν έχεις παρά να με ανεβάσεις σε ένα ψηλό κτήριο και να με πας στην άκρη του για να δεις πώς εκδηλώνεται τυπικά μια φοβία.

Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα, είναι πολύ βαθιά ριζωμένος στο υποσυνείδητό μας και είναι στην ουσία ένας μηχανισμός επιβίωσης. Το ότι τα μικρά παιδιά φοβούνται το σκοτάδι, μπορεί πολύ εύκολα να συνδεθεί με μία εποχή που το σκοτάδι ήταν άμεση απειλή για τον άνθρωπο, που έκρυβε ένα σωρό κινδύνους και που η αδυναμία να αντιληφθείς αυτούς τους κινδύνους και να αντιδράσεις έγκαιρα σήμαινε σίγουρο θάνατο.  Εμείς οι “μεγάλοι” έχουμε πια μάθει ότι στην ντουλάπα μας δεν κρύβεται ένα τέρας και δε θα γίνει απολύτως τίποτα όταν σβήσουμε το φως και πέσουμε στο κρεβάτι. Αν και θα ήταν μια εξαίσια ευκαιρία να μιλήσουμε για το light pollution σε αυτό εδώ το σημείο, ακόμα κι εγώ αναγνωρίζω το γεγονός ότι είναι παντελώς άσχετο με το θέμα μας και απλά θα σας πω ότι ακόμα και τώρα που μεγαλώσατε, που ξέρετε με βεβαιότητα ότι είστε απόλυτα ασφαλείς στο δωμάτιό σας, που ίσως δεν μπορείτε καν να κοιμηθείτε αν είναι αναμμένο κάποιο φως, φοβάστε το σκοτάδι.

Αυτό που συνέβη από όταν ήσασταν παιδιά και μπορείτε να πάτε για ύπνο με σβηστά φώτα, ήταν ότι λογικοποιήσατε το φόβο σας. Είναι εκεί, θα ενεργοποιηθεί όταν παραμονεύει κάποια πραγματική ή όχι τόσο πραγματική απειλή, αλλά έχετε πια συνειδητοποιήσει ότι αυτή δε βρίσκεται πια στο δωμάτιό σας. Αντίθετα, έχετε αρχίσει να έχετε άλλους φόβους. Φόβους που τα μικρά παιδιά δεν έχουν (η λέξη που λείπει εδώ είναι το συνήθως) και που όσο και να προσπαθήσεις να τους εξηγήσεις, δε θα σε καταλάβουν.

Όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει, μαζεύει εμπειρίες, μαθαίνει πώς να αντιμετωπίζει καλύτερα τις απειλές που τον περιβάλλουν, να αποφεύγει τις κακοτοπιές και να χειρίζεται λογιών λογιών κοινωνικές συναναστροφές. Παράλληλα, όμως, μαθαίνει μέρα με την ημέρα ότι όσο μεγαλώνει τόσο αμβλύνεται η σωματική του ακμή. Μαθαίνει ότι, όσο προετοιμασμένος και να νιώθει, πάντα θα γίνει κάτι που δεν το περιμένει. Πάντα θα υπάρχει κάτι πίσω από την επόμενη γωνία που θα του ανατρέψει τα σχέδια, πάντα θα υπάρχει ο παράγοντας Χ που δεν έχει υπολογίσει. Μαθαίνει και την απώλεια.

Βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι από εσάς φέρατε στο μυαλό σας το θάνατο. Ένα μικρό παιδί πιθανότατα θα έφερνε στο μυαλό του ένα χαμένο παιχνίδι ή ένα γλυκό που κάποιος του πήρε μέσα από τα χέρια και δε θα μπορούσε να αντιληφθεί ότι αυτό και το ότι ο παππούς ή η γιαγιά δεν είναι πια εδώ δεν είναι το ίδιο πράγμα. Απώλεια, όμως, δεν είναι μόνο ο θάνατος. Βλέπετε, μπορεί να φοβόμαστε ότι μια μέρα αναπόφευκτα θα πεθάνουμε, αλλά επίσης φοβόμαστε ότι μέχρι τότε δεν θα έχουμε ζήσει. Φοβόμαστε ότι δε θα κάνουμε αυτά που ονειρευόμαστε  ότι θα κάνουμε. Κοιτάμε προς τα πίσω, βλέπουμε τους εαυτούς μας όπως ήταν νέοι, όταν ξεκινούσαμε να ανακαλύπτουμε τον κόσμο και θυμόμαστε όλα αυτά που λέγαμε ότι θέλουμε να κάνουμε όταν θα είχαμε τη δυνατότητα.

Αυτό ακριβώς πραγματεύεται και το LUNARBABOON.

Πρόκειται για ένα υπέροχο webcomic, το οποίο ανακάλυψα πρόσφατα και εντελώς τυχαία και για το οποίο αποφάσισα να πάρω το ρίσκο και να μπω στα νερά άλλων συντακτών που τελευταία έχουν αναλάβει τα webcomics. Σε αυτό το webcomic, ο Chris Grady απεικονίζει μικρές καθημερινές σκηνές από την ζωή του, ως γονιός και ως δάσκαλος. Κυρίως, όμως, ξορκίζει τους δαίμονές του. Τους φόβους του. Όλα αυτά που λέγαμε μέχρι τώρα. Δώστε βάση παρακαλώ:

Ο γάμος και τα συμπαραμαρτούντα του τον απασχολούν ιδιαιτέρως.

Πριν βιαστεί κανείς να γελάσει και να πει ότι ο τύπος παραπονιέται για το σεξ (ακόμα χειρότερα, να πει “μα καλά πόσο στερεοτυπικό είναι αυτό; Ο γάμος σκοτώνει το σεξ κι έτσι;”), το LUNARBABOON δεν είναι μόνο αυτά τα δυο strips. Όταν γράφω ότι ο γάμος τον απασχολεί, εννοώ και κάτι σαν αυτό:

Το παραπάνω θα μπορούσε άνετα να λιώσει τον πάγο στην καρδιά του Kai και να στείλει τη Βασίλισσα του Χιονιού για μόνιμες διακοπές σε τροπικό κλίμα, παραδεχτείτε το. Μπορεί ορισμένες στιγμές να νιώθει καταραμένος, αλλά, αν τον ρωτήσει κανείς, δε νομίζω ότι θα άλλαζε τίποτα από τη ζωή του, γιατί η ζωή του έχει και στιγμές όπως η παραπάνω. Η ζωή του έχει και τον γιο του. Με τον οποίο μπορεί να πάει στο πάρκο, να παίξει, να δει τους δράκους στο δωμάτιό του, ακόμα και να τον δωροδοκήσει για να του πει ότι τον αγαπάει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Δεν το λες λίγο αυτό – κάθε άλλο. Είναι πολύ. Και βαρύ. Όμως για τον Chris, είναι ένα βάρος που μπορεί να τον τσακίζει, αλλά το σηκώνει.

Μαθήματα για slice of life comics για ενηλίκους. Αυτό είναι το LUNARBABOON, με μια πρόταση.