HOUSE OF FUN

Writer/Artist: Evan Dorkin
Colorist: Sarah Dyer
Dark Horse

Μια επιστροφή στα παλιά πάντοτε είναι δύσκολη – ειδικά αν πρόκειται για μια πολυαναμενόμενη επιστροφή. Βέβαια, δεν ξέρω για πόσους ακριβώς ήταν όντως πολυαναμενόμενη, αλλά για εμένα ήταν σίγουρα. Και υποθέτω και για πολλούς άλλους. Και η συγκεκριμένη επιστροφή συνοδεύτηκε από όλες αυτές τις δυσκολίες που θα σκεφτόταν κάποιος, εάν δεχόταν “αμάσητη” την πρώτη πρόταση αυτού του review.

Ο Evan Dorkin, βέβαια, δεν ήταν τόσο καιρό και πολύ μακριά από τη διαδικασία δημιουργίας ενός comic (όπως διαβεβαίωσε πριν από δύο περίπου χρόνια στη συνέντευξη που μας παραχώρησε). Μπορεί να έχουμε χρόνια να δούμε ένα νέο DORK (R.I.P.), αλλά ο καλλιτέχνης έχει εκδώσει (και πάλι μέσω της Dark Horse) το limited series BEASTS OF BURDEN. Και, παράλληλα, έχει ασχοληθεί σε μεγάλο βαθμό με το animation.

Το animation, όμως, δεν είναι comic. Και τα ηρωικά (και all around θετικά) μηνύματα που περνά το BEASTS OF BURDEN είναι όμορφα – αλλά δε θυμίζουν σε καμιά περίπτωση τον άνθρωπο που έχει ξεσαλώσει εναντίον της pop κουλτούρας, του Μέσου, άλλων καλλιτεχνών, των αναγνωστών και του ίδιου του του εαυτού. Δεν είναι DORK (R.I.P.), πώς να το κάνουμε! Αντίστοιχα, το HOUSE OF FUN είναι DORK (R.I.P.). Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η συγκεκριμένη έκδοση αρχικά προοριζόταν να αποτελέσει το 12ο τεύχος της σειράς. To DORK (R.I.P.), όμως, έχει πεθάνει, όπως μας διαβεβαιώνει ο δημιουργός – για αυτό ακριβώς σε όλες τις παραπάνω αναφορές μου συνοδεύεται από ένα δακρύβρεχτο R.I.P. (DORK). Επομένως, το χρέος του HOUSE OF FUN είναι να μας θυμίσει εκείνες τις αγνές και ελαφρώς κάφρικες εποχές που κυκλοφορούσε η σειρά.

Κι εδώ εντοπίζονται όλες οι δυσκολίες. Πώς θα καταφέρεις, ως καλλιτέχνης, να σταθείς στο ύψος των προσδοκιών που εσύ ο ίδιος δημιούργησες πριν χρόνια; Αν επιχειρήσεις να ακολουθήσεις μια νέα κατεύθυνση, έχεις κάνει κάτι διαφορετικό. Κάτι που δεν είναι, εν προκειμένω, DORK (R.I.P.). Κι αν ακολουθήσεις την ίδια συνταγή σε ένα comic που έχει και διαφορετικό τίτλο, θα σε κατηγορήσουν για μια από τα ίδια. Ο Dorkin, όμως, δε φάνηκε να αγχώνεται. Έχει ξεπεράσει το φόβο να χαρακτηριστεί one trick pony και, όπως παραδέχεται σε κάποιο σημείο του HOUSE OF FUN, ήθελε απλά να διασκεδάσει, αφήνοντας ελεύθερο τον παλιό καλό του ανώριμο εαυτό. Άλλωστε, τα περιεχόμενα αυτής της έκδοσης είχαν ήδη κυκλοφορήσει στα DARK HORSE PRESENTS #10-12 και – για να μπήκε η Dark Horse σε επιπλέον έξοδα και να τα επανατυπώσει σε ένα πλήρως έγχρωμο one shot 32 σελίδων – τα αποτελέσματα ήταν μάλλον θετικά.

Μια από τα ίδια, λοιπόν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, αυτό είναι ένα εξαιρετικό κομπλιμέντο. Και μη κοιτάτε την οθόνη σας με το ένα φρύδι σηκωμένο! Γιατί δε μπορείτε παρά να το παραδεχτείτε κι εσείς. Ακόμη και το ξαναζεσταμένο φιλέτο είναι καλύτερο από τα αχνιστά ρεβίθια!

Στις σελίδες του HOUSE OF FUN βλέπουμε (σχεδόν) όλους τους γνώριμους πρωταγωνιστές του Evan Dorkin. Τους Milk & Cheese. Tη Murder Family. Τα μέλη του Eltingville Club. Τους πάντοτε αδικημένους λόγω format χαρακτήρες των μικρών strips του. Και αντιπαθητικούς ανθρώπους. Και fanboys. Και το Θεό. Και zombies. Και αναφορές στις χειρότερες εκφάνσεις της pop κουλτούρας. Όλο το πακέτο, δηλαδή, σε ένα νοσταλγικό περιτύλιγμα που κάνει εμάς τους παλιότερους να νοσταλγούμε τις ημέρες του DORK (R.I.P.) και – ιδανικά – τους νεότερους να αναζητούν τα trades του (είναι δύο, αν ξεκινήσατε ήδη να τα ψάχνετε, συν το FUN WITH MILK AND CHEESE, τον επίσημο ύμνο στην άσκοπη καρτουνίστικη βία).

Οι ιστορίες των δύο γαλακτοκομικών, παραδόξως, δεν ήταν το πρώτο πράγμα που ξεχώρισα στο HOUSE OF FUN. Όχι γιατί ήταν κακές – μακριά από εμένα τέτοιου είδους αφορισμοί. Οι Milk & Cheese δε με απογοήτευσαν καθόλου. Σκότωσαν, διαμέλισαν, τραγούδησαν, φόρεσαν X-Ray γυαλιά και μετά ξεκουράστηκαν. Ούτε επειδή τα strips των Murder Family και Eltingville Club ήταν καλύτερα. Δεν ήταν, αλλά ήταν πολύ καλά. Οι κωμικές παρεξηγήσεις ενός κλασικού sitcom είχαν για άλλη μια φορά ως background αρκετούς φόνους στο Murder Family και τα επίπεδα geekiness των μελών του Eltingville τους έκαναν τα χειρότερα zombies όλων των εποχών. Αλλά το καλύτερο σημείο του HOUSE OF FUN ήταν τα μικρά strips του Dorkin, τα οποία αποδείχθηκαν πραγματικά απολαυστικά. Και δε μιλάω για εσωτερική και σιωπηλή απόλαυση, αλλά για δυνατά γέλια – που συνοδεύτηκαν από ακόμη πιο δυνατό βήχα, γιατί είμαι συναχωμένος τελευταία, αλλά δε φταίει το comic για αυτό.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαι από τους ανθρώπους που αναμένουν με αγωνία αυτό το “μια από τα ίδια” από κάποιους συγκεκριμένους δημιουργούς. Ένα ακόμη DORK (R.I.P.), ένα ακόμη HATE, ένα ακόμη SCHIZO. Όχι γιατί θεωρώ τα υπόλοιπα έργα τους κατώτερα (lie detector malfunction), αλλά γιατί πιστεύω πως κάποια πράγματα μπορούν να τροφοδοτηθούν με αρκετό ταλέντο και αρκετό καύσιμο από την επικαιρότητα, ώστε να συνεχίζουν να μας διασκεδάζουν ποιοτικά, όσο εξακολουθούν να εκδίδονται. Και το HOUSE OF FUN μπήκε με νύχια και με δόντια σε αυτή την κατηγορία. Κι ας μη λέγεται DORK (R.I.P.).