BATMAN: VAMPIRE

Writer: Doug Moench
Penciller: Kelley Jones
Inkers: Kelley Jones, John Beatty, Malcolm Jones III
DC Comics

“Το σκοτάδι σκεπάζει τη Gotham City. Οι δρόμοι ερημώνουν, η κατακόκκινη, όξινη βροχή πέφτει ασταμάτητα και τα πλάσματα της νύχτας ετοιμάζονται για ένα νέο κύκλο αίματος. Καλώς ήρθατε στον κόσμο του BATMAN: VAMPIRE!”

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια των υπερηρωικών comics, οι δημιουργοί αναζητούσαν τρόπους να πουν ιστορίες έξω από το canon του κάθε χαρακτήρα, όσο και αν η ιδέα ενός ισχυρού continuity δεν ήταν διαδεδομένη. Ένας τρόπος ήταν η ιστορία να είναι όνειρο ενός εκ των πρωταγωνιστών. Ένας άλλος ήταν η εισαγωγή του multiverse. Μία από τις πιο διαδεδομένες – κυρίως στη silver age – τεχνικές ήταν οι imaginary stories, ιστορίες που “δε μετρούσαν” και ήταν σαν να μη συνέβησαν ποτέ στη ζωή του εκάστοτε ήρωα (βέβαια, όπως – πολύ σωστά – είχε γράψει ο Alan Moore σε μια από τις διασημότερες imaginary stories, το WHATEVER HAPPENED TO THE MAN OF TOMORROW: This is an imaginary story, aren’t they all?).

Μετά το reboot που έκανε η DC με το CRISIS ON INFINITE EARTHS, με το οποίο το multiverse έπαψε να υφίσταται, δημιουργήθηκε το imprint Elseworlds, υπό το έμβλημα του οποίου εκδίδονταν mini-series, one-shots και graphic novels, έξω από το κύριο continuity του DC Universe. Το BATMAN: VAMPIRE είναι μια τριλογία τέτοιων ιστοριών που επανεκδόθηκαν το 2007 υπό τον πλήρη τίτλο: TALES OF THE MULTIVERSE: BATMAN – VAMPIRE.

Τα τρία μέρη της τριλογίας είναι το BATMAN & DRACULA: RED RAIN (1991), το BATMAN: BLOODSTORM (1994) και το BATMAN: CRIMSON MIST (1999). Πίσω και από τις τρεις ιστορίες βρίσκονται οι Doug Moench (BATMAN, THE HANDS OF SHANG-CHI: MASTER OF KUNG FU, MOON KNIGHT) και Kelley Jones (BATMAN, THE SANDMAN), οι οποίοι συνυπήρξαν και σε ένα αρκετά μεγάλο run στο BATMAN. Ειδικά ο Moench (συνδημιουργός των Moon Knight και Deathlok) ήταν για περίπου δεκαπέντε χρόνια (1983-1998) ίσως ο πολυγραφότερος Bat-writer.

Το RED RAIN εξιστορεί τη σύγκρουση του Batman με τον ίδιο τον Κόμη Δράκουλα, ο οποίος έχει κάνει βάση του τη Gotham City και προσπαθεί να δημιουργήσει ένα στρατό από βαμπίρ. Για να υπερισχύσει, ο Batman θα αναγκαστεί να θυσιάσει ό,τι πολυτιμότερο έχει. Την ίδια του την ανθρωπιά. Με τη βοήθεια της Tanya, ενός βαμπίρ που δεν άντεξε άλλο τα εγκλήματα του Δράκουλα, ο Batman θα μάθει πως κάποιες φορές ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις τον αντίπαλό είναι να του μοιάσεις.

Λίγο καιρό αργότερα διαδραματίζονται τα γεγονότα του BLOODSTORM. Τα “ορφανά” βαμπίρ του Δράκουλα βρίσκουν στο πρόσωπο του Joker το νέο τους ηγέτη, που θα τους οδηγήσει στην επικράτηση. Πρώτος στόχος τους είναι ο έλεγχος του οργανωμένου εγκλήματος. Οι ρόλοι πλέον αντιστρέφονται και ο βασανισμένος (αφού αρνείται να αφαιρέσει ζωές) Batman είναι πλέον undead. Δίπλα του, σε αυτόν τον αγώνα, θα έχει μια… πραγματική Catwoman. Το κεφάλαιο αυτό κλείνει με ένα από τα πιο δραματικά φινάλε που έγιναν ποτέ, στο οποίο μπλέκονται η αγάπη, το καθήκον, η φιλία και η θυσία.

Ο επίλογος της ιστορίας γράφεται στο CRIMSON MIST. Σε μια Gotham City χωρίς Batman, οι εγκληματίες ετοιμάζονται να την αλώσουν. Ο πιστός υπηρέτης Alfred ξαναφέρνει στη ζωή τον αφέντη του και προστάτη της Gotham. Όμως ο Batman πλέον έχει κόψει όλους τους δεσμούς του με το παρελθόν και την ανθρωπιά του. Βάζει στόχο να “καθαρίσει” την πόλη του – και ίσως όλο τον κόσμο – από το έγκλημα. Στόχος του οι δρόμοι, η φυλακή Blackgate, ακόμα και το ίδιο το Arkham Asylum. Το μήνυμα που αφήνει – γραμμένο με αίμα – στον ίδιο τον Dr. Arkham είναι ανατριχιαστικό: “Go home. Your work is done”. Κανείς δε μπορεί να σταματήσει το Batman. Ούτε ο Two-Face, ούτε ο Scarecrow, ούτε η Poison Iny. Είναι ο ίδιος και κυνηγός και κυνηγημένος. Το μόνο που ζητάει είναι η λύτρωση από το μαρτύριό του.

Όλα αυτά, βέβαια, χρειάζεται να αποτυπωθούν. Να δημιουργηθούν εικόνες που θα δώσουν δύναμη στις λέξεις. Πολλά έχουν ειπωθεί για το σχέδιο του Jones. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που το βρίσκουν υπερβολικά στιλιζαρισμένο και έξω από το ρεαλισμό που, συνήθως, επικρατεί στις περιπέτειες του Σκοτεινού Ιππότη. Μια ματιά στα τεράστια αυτιά νυχτερίδας που σχεδιάζει στο κεφάλι του Batman, αρκεί για να καταλάβει κανείς τι εννοούν. Πιστεύω, όμως, ότι για τη συγκεκριμένη ιστορία είναι ίσως ο καταλληλότερος. Η τεράστια κάπα, οι αλλόκοτες και τρομακτικές φιγούρες των βαμπίρ, το γοτθικό σκηνικό, είναι στοιχεία που ενισχύουν και δίνουν ζωή στην ιστορία και στα οποία ο Jones είναι μετρ. Χωρίς να θέλω να γίνω ιερόσυλος, θα έλεγα ότι μου έρχονται στο μυαλό οι grotesque μορφές του Hieronymous Bosch.

Αν και η ιστορία διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή (υπάρχουν ηλεκτρονικοί υπολογιστές, αυτοκίνητα και ουρανοξύστες), είναι εμφανής η προσπάθεια το όλο σκηνικό να θυμίζει Μεσαίωνα ή ταινία τρόμου της Universal του ’30. Αυτό φαίνεται στην αρχιτεκτονική των κτιρίων και την επιλογή των επίπλων και της διακόσμησης. Ακόμα και το κρησφύγετο του Batman δε διαθέτει κάποιον τεράστιο Bat-Computer, αλλά μοιάζει περισσότερο με το εργαστήριο του Δόκτορα Φρανκενστάιν. Είναι αυτές οι επιλογές που βοηθούν ακόμη περισσότερο τη δημιουργία της υπέροχης ατμόσφαιρας της ιστορίας.

Το BATMAN: VAMPIRE είναι ένα υπόδειγμα για το πώς πρέπει να διαρθρώνεται μια τριλογία. Τα τρία κεφάλαια αφηγούνται μια ενιαία ιστορία, είναι όμως πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, εκφράζοντας το καθένα από ένα στάδιο στην εξέλιξη του κεντρικού ήρωα. Στο πρώτο έχουμε τον οικείο Batman που ξεκινάει ως ντετέκτιβ για να εξιχνιάσει μια υπόθεση. Σύντομα ανακαλύπτει πως η απλή λογική και οι ικανότητές του στη μάχη δε θα τον βοηθήσουν και δίνεται στη σκοτεινή πλευρά για να τα καταφέρει. Στο δεύτερο κεφάλαιο γινόμαστε μάρτυρες της εσωτερικής μάχης του ήρωα με τους δαίμονές του. Είναι η απέλπιδά του προσπάθεια να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Βρίσκεται στο μεταίχμιο ανθρωπιάς και αγριότητας, ακροβατώντας ανάμεσα στη λογική και την παράνοια, την εγκράτεια και την επιθυμία. Στην τελευταία πράξη του δράματος, ο ήρωας ρίχνεται στην αρένα παρά τη θέλησή του. Γνωρίζει ότι γι’ αυτόν πλέον δεν υπάρχει σωτηρία. Έχει γίνει αυτό που πολεμούσε. Μόνος του σκοπός είναι η λύτρωση. Αυτός ο Batman είναι ό,τι πιο κοντινό σε ήρωα αρχαίας τραγωδίας, μόνο που εδώ ο ήρωας γνωρίζει – έστω κι αν δεν ορίζει – τη μοίρα του και η κάθαρση που θα νιώσει ο αναγνώστης είναι πολύ πικρή.

Δίπλα στον ήρωα βρίσκονται διαρκώς οι δυο πιο πιστοί του σύντροφοι. Ο Alfred και ο επιθεωρητής Gordon. Και η δική τους εξέλιξη από συμμάχους σε αντιπάλους είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Από ένα σημείο και μετά, είναι αυτοί που γίνονται οι φορείς όλων των συναισθημάτων, μιας και ο Batman είναι πλέον ανίκανος να νιώσει κάποιο από αυτά. Αυτοί φέρουν το φορτίο να δώσουν ένα τέλος στο δράμα, ακόμα και αν αυτό απαιτεί τη μεγαλύτερη θυσία.

Σας συμβουλεύω, λοιπόν, να χαμηλώσετε τα φώτα όσο είναι απαραίτητα για το διάβασμα, να βάλετε να παίζει η Toccata and Fugue σε Ρε Ελάσσονα του Bach και να βυθιστείτε στον κόσμο του BATMAN: VAMPIRE!