GONE TO AMERIKAY

Writer: Derek McCulloch
Artists: Colleen Doran, Jose Villarubia
DC (Vertigo)

Τρεις ιστορίες που ενώνονται ακολουθώντας τον μίτο ενός τραγουδιού. Το 2010, ένας Ιρλανδός επιχειρηματίας αναζητά στη Νέα Υόρκη την ιστορία μιας γυναίκας, για την οποία άκουσε πρώτη φορά σε ένα τραγούδι του 1960. Το όνομά της: Ciara.

Το 1960, ο νεαρός Jonny McCormack φτάνει από την Ιρλανδία στην Αμερική, ως μετανάστης, αναζητώντας την τύχη του ως ηθοποιός – για να παραφράσω όμως ένα λαϊκό παραμύθι, η μοίρα του δεν ήταν μοίρα ηθοποιού, αλλά μουσικού. Προδομένος από τις ελπίδες και τον έναν άνθρωπο που πίστευε ότι αγαπούσε, θα γίνει το στόμα για το φασματικό μήνυμα ενός πνιγμένου Ιρλανδού από το 1870.

Το 1870, η νεαρή Ciara O’Dwyer (προφέρεται Κίρα) και η κόρη της η Maire (προφέρεται Μόιρα) φτάνουν από την Ιρλανδία, με ένα ιστιοφόρο, στο Νέο Κόσμο, “όπου κάθε άνθρωπος μπορεί να ζήσει ελεύθερος και να προκόψει στο μέγιστο της φιλοδοξίας του”, όπως της λέει ένας γερο-Ιρλανδός συνεπιβάτης. Η πραγματικότητα που βρίσκουν, στο μέρος που μόλις πριν από 100 χρόνια ήταν το αποικιακό Νέο Άμστερνταμ, είναι μια μικρή πόλη βυθισμένη στη βρώμα, το έγκλημα και την απελπισία.

Η Ciara και η κόρη της έχουν φτάσει νωρίτερα από τον άντρα της Ciara, Fintan, ο οποίος αναγκάστηκε να μείνει πίσω, για να τακτοποιήσει τα της κηδείας ενός αγαπημένου θείου, φαινομενικά ανακατεμένου με τους Fenians (πολιτική αδελφότητα, αφοσιωμένη στην ανεξαρτητοποίηση της Ιρλανδίας από τη Μεγάλη Βρετανία).

Αυτή είναι, περίπου, η δομή εγκιβωτισμού των ιστοριών, με την ιστορία του 2010 να είναι καθαρά προσχηματική, αφού δίνει, ουσιαστικά, την ευκαιρία στη γυναίκα του δισεκατομμυριούχου Lewis Healy, Sophie, να εκθέσει στον άντρα της τα 140 χρόνια ιστορίας που συνθέτουν το μυστήριο γύρω από το όνομα “Ciara”.

Η δεύτερη, χρονικά, ιστορία, θα θύμιζε απλά κάτι εντελώς γνώριμο από τον κόσμο της μουσικής στα δοξασμένα ’60s, με την Αμερική να έχει επιτέλους βγει από τη σκιά του Mακαρθισμού και τον αθώο Johnny να πέφτει θύμα τόσο της αφέλειάς του, όσο και της ανακάλυψης της ομοφυλοφιλίας του (σε προσωπικό επίπεδο, όχι κοινωνικό). Η σημαντική διαφορά είναι τα φαντάσματα ενός άγνωστου σε αυτόν παρελθόντος, κυριολεκτικά και μεταφορικά, που θα συνδέσουν τη ζωή του ίδιου και της σπιτονοικοκυράς του, με τις ζωές μιας οικογένειας Ιρλανδών μεταναστών του 1870.

Η μεγαλύτερη από τις τρεις ιστορίες, η ιστορία της Ciara O’Dwayer, είναι και η πιο πλούσια και γλαφυρή, όπως τείνουν να είναι όλες εκείνες όπου οι ήρωες εγκαταλείπουν τη γνώριμη εστία τους για το άγνωστο, με φυλαχτό την ελπίδα. Η Ciara θα πληγωθεί, σχεδόν θα σπάσει, θα αγαπήσει και θα προδοθεί, αλλά σε μια εποχή που η επιβίωση ήταν ακόμα μια ισχυρή κινητήριος δύναμη των ανθρώπων του Δυτικού Κόσμου, θα φανεί απίστευτα δυνατή, θέλοντας να σε κάνει να χειροκροτάς μόνος σου, διαβάζοντας το comic. Ίσως, τα θηρία των κελτικών μύθων και θρύλων, οι φονιάδες που ξεκληρίζει η θρυλική Grace O’Malley στις ιστορίες της Ciara, να μην υπάρχουν στη Νέα Υόρκη, αλλά υπάρχουν άλλα θηρία, άλλοι άσπλαχνοι (και ορισμένοι σπλαχνικοί) φονιάδες, με πολύ πιο γνώριμο σχήμα, ενώ στην πλοκή υπάρχουν σημεία που φαίνονται να ουρλιάζουν “φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες”.

Δεν θέλω να πω περισσότερα για την πλοκή, καθότι ακόμη και πολύ μικρές λεπτομέρειες μπορούν να προδώσουν το αριστοτεχνικό δέσιμο των ιστοριών, που μοιάζουν κεντημένες με ψιλό βελονάκι, παρασύροντάς σε να νομίζεις ότι ξέρεις τι γίνεται. Βαθιά υπόκλιση στον Derek McCulloch.

Όσον αφορά στο σχέδιο, η Colleen Doran και ο Jose Villarubia δεν χρειάζονται συστάσεις και έχουν κάνει μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά, που διαφοροποιεί την αισθητική της κάθε εποχής, αλλά διατηρεί και ένα συνολικό μοτίβο, σε όλη την έκταση του comic.

Αν έχω ένα και μοναδικό παράπονο, είναι το πόσο αντιπαθής, αχάριστος και τελικά, από πολλές απόψεις, πλούσιο κωλόπαιδο είναι ο άντρας της Sophie (της αφηγήτριας). Αντί να είναι ευγνώμων για όλη την ιστορία που υποτίθεται τον έχει ενθουσιάσει, είτε γκρινιάζει συνεχώς, είτε δεν πιστεύει αυτά που του λέει η γυναίκα του και στην τελική, ας μη ρώταγες, ρε φίλε. Πάντως οι παρεμβάσεις του είναι ελάχιστες και εύκολα προσπερνιούνται – απλά μου έκανε εντύπωση που ο “ακροατής” της ιστορίας επέλεξαν οι δημιουργοί να είναι τόσο… δυσκοίλιος, από την αρχή μέχρι το τέλος.