SNAPSHOT REVIEWS 07-02-13

FANTASTIC FOUR #1-3
Writer: Matt Fraction
Artist: Mark Bagley
Marvel Comics

To βασικότερο πρόβλημα, μέχρι στιγμής, στο re-booted FANTASTIC FOUR, είναι ότι δεν έχουν γίνει και πολλά. Ακόμη βρισκόμαστε στα εισαγωγικά, στο στήσιμο της ιστορίας και τα βασικά plot points του πρώτου arc. Ο Reed Richards ανακαλύπτει πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά με τα unstable molecules που απαρτίζουν το υπερηρωικό κορμί του και οργανώνει μια αποστολή στο αχαρτογράφητο σύμπαν, για να βρει τη θεραπεία. Θεωρητικά, το ταξίδι τους θα διαρκέσει μόλις τέσσερα λεπτά, αλλά όλοι ξέρουμε πως αυτό δεν πρόκειται να πάει σύμφωνα με το σχέδιο. Οι Fantastic Four, λοιπόν, βρίσκουν τους αντικαταστάτες τους (Ant-Man, She Hulk, Medusa και Darla Deering) στη Γη και στο Future Foundation, και ξεκινούν το ταξίδι.

Τα δύο πρώτα τεύχη αναλώνονται σε όλα όσα είπα παραπάνω. Μαθαίνουμε όσα χρειάζεται για το σκοπό του ταξιδιού και επωφελούμαστε από το καλό characterization και το διακριτικό χιούμορ του Fraction. Αλλά δε γινόμαστε μάρτυρες τίποτα ιδιαίτερου. Ούτε στο τρίτο τεύχος αλλάζουν πολλά, αλλά έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την αγαπημένη μου πλευρά των Fantastic Four: την εξερευνητική. Ελπίζω οι ρυθμοί να ανέβουν σύντομα, πάντως.

FF #1-3
Writer: Matt Fraction
Artist: Mike Allred
Marvel Comics

Παράλληλα, στο tie-in FF, βλέπουμε τι γίνεται πίσω στη Γη, εκεί που οι αντικαταστάτες των Fantastic Four έχουν τα δικά τους θέματα. Το πρώτο τεύχος της σειράς επωμίζεται τον άχαρο ρόλο του να μας παρουσιάσει ένα cast 16 χαρακτήρων (!) και αποτελεί, ουσιαστικά, το λιγότερο ενδιαφέρον και το πιο αργό μέχρι στιγμής, αν και εκτίμησα τον τρόπο που οι δημιουργοί μας συστήνουν τους πρωταγωνιστές. Από το #2, ξεκινά η δράση, με αναφορές στο πρώτο FANTASTIC FOUR. Kαι στο #3, βλέπουμε τον σκοπό αυτής της σειράς, με το πρώτο arc να πέφτει κυριολεκτικά από τον ουρανό!

Ο λόγος που ξεκίνησα να διαβάζω τη σειρά είναι το σχέδιο του Allred (MADMAN). Είναι pop, πανέμορφο και προσφέρεται για τρελά πράγματα και άφθονο χιούμορ. Και ο Fraction μου απέδειξε ότι έχει πολλές τρελές ιδέες στο κεφάλι του, για να αξιοποιήσει αυτό το σχέδιο. Παρά την αδύναμη αρχή του και τα προβλήματα που εξυπακούονται, όταν έχεις να χειριστείς 16 χαρακτήρες, έχει ενδιαφέρον. Αλλά χωρίς το σχέδιο του Allred, δεν είμαι σίγουρος αν θα συνέχιζα.

PUNK ROCK JESUS #6
Writer/Artist: Sean Murphy
DC Comics (Vertigo)

Με την ολοκλήρωση του mini series του Sean Murphy, μπορώ να πω πλέον με ασφάλεια, πως μου άρεσε. Μου άρεσε πολύ. Το τελευταίο τεύχος, όμως, μου φάνηκε τρομερά αδικημένο. Όχι ότι ήταν κακό. Ούτε του έλειπε κάτι. Ειδικά στον τομέα του σχεδίου, ήταν το ίδιο εξαιρετικό με τα πέντε προηγούμενα. Και πιο εξαιρετικό ίσως, χάρη στο γεγονός ότι σε αυτό είδαμε τις πιο εντυπωσιακές σκηνές. Όσον αφορά στο τέλος της σειράς, ήταν και αυτό ανάλογο των προσδοκιών που δημιούργησε ο δημιουργός από την αρχή της.

Από την άλλη, όμως, το έκτο τεύχος της σειράς μου έδωσε την αίσθηση της βιαστικής διαδρομής προς το κλείσιμο – σαν ο δημιουργός να ήθελε ένα ακόμη τεύχος. Κάποια πράγματα έφυγαν από τη μέση νωρίς και κάποια άλλα – αν και αυτονόητα – μας απασχόλησαν περισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Όπως και να ‘χει, πάντως, η συνολική μου εικόνα για το PUNK ROCK JESUS δε χάλασε. Και το τελευταίο panel μας έδειξε αυτό ακριβώς που θέλαμε να δούμε από το πρώτο τεύχος.

SWEET TOOTH #40
Writer/Artist: Jeff Lemire
DC Comics (Vertigo)

H βασική ιστορία του SWEET TOOTH, ουσιαστικά, ολοκληρώθηκε με το προηγούμενο τεύχος, στο οποίο τελείωσαν οι διαμάχες των (ανθρώπων ουσιαστικά) χαρακτήρων, με πιστολίδια, μαχαιρώματα και θανάτους. Στο #40, μεταφερόμαστε στο μέλλον, εκεί που τα hybrids ζουν πλέον σε κοινωνίες και οι άνθρωποι περνούν τις τελευταίες μέρες τους στη Γη ως είδος, άλλοι με ειρηνικές κι άλλοι με εκδικητικές προθέσεις. Φυσικά, σε πρώτο πλάνο παραμένει ο Gus, τον οποίο παρακολουθούμε, μέχρι το θάνατό του από βαθιά γηρατειά.

Δε θα μπορούσα να φανταστώ την πρώτη creator-owned ongoing σειρά του Lemire να τελειώνει με εκρήξεις και πιστολίδι και αυτό το τεύχος μοιάζει να συμπυκνώνει όλα όσα μας είπε ο δημιουργός στα προηγούμενα 39. Αν και δεν πρόκειται για ακριβώς γραμμική εξιστόρηση και βασίζεται σε flashbacks και αφηγήσεις, στο τέλος όλα δένουν μεταξύ τους και το κλείσιμο είναι τόσο πλήρες όσο και συγκινητικό. Επιπλέον, φαίνεται πως ο Lemire έβαλε όλη του την τέχνη, καθώς, για κάποιο λόγο, το τελευταίο αυτό τεύχος μου φαίνεται το λεπτομερέστερο και ομορφότερο στον τομέα του σχεδίου.

ΕΕRIE COMICS #2
Writers: Brian Clevinger, Damon Gentry, Archie Goodwin
Artists: Mike Allred, Evan Shaner, Gene Colan
Dark Horse Comics

Όπως και στην περίπτωση του FF παραπάνω, το κίνητρό μου για να τσεκάρω το δεύτερο τεύχος του EERIE COMICS ήταν η συμμετοχή του Mike Allred. Σε αντίθεση με το FF παραπάνω, όμως, το σχέδιο του Allred δεν ήταν το καλύτερο στοιχείο του comic.

Και οι τρεις ιστορίες της ανθολογίας κατατάσσονται στο genre του sci-fi horror. H πρώτη, σε σενάριο του Damon Gentry και σχέδιο του Allred, διέπεται από το κλασικό μοτίβο “έγκλημα και τιμωρία”, με μια αποικία σαρκοβόρων μυρμηγκιών να αποτελούν τους φορείς της τελευταίας. Η δεύτερη είναι γραμμένη από τον Brian Clevinger (ATOMIC ROBO) και σχεδιασμένη από τον Evan Shaner (JIM HENSON’S THE STORYTELLER) και διαθέτει ένα ωραίο twist, όσο αναμενόμενο κι αν μπορεί να χαρακτηριστεί σε μια ιστορία τρόμου που αφορά σε μηνύματα εξωγήινων. Και η τρίτη αποτελεί επανέκδοση, με τους Archie Goodwin και Gene Colan, σε σενάριο και σχέδιο, αντίστοιχα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή μου άρεσε και περισσότερο, καθώς εμφάνιζε, με τρόπο τόσο τρομακτικό όσο και χιουμοριστικό, τη βλακεία του ανθρώπου – και συγκεκριμένα μιας ομάδας Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.