RONAL THE BARBARIAN

Directors: Kresten Vestbjerg Andersen, Thorbjørn Christoffersen, Philip Einstein Lipski
Screenplay: Thorbjørn Christoffersen
Cast: Anders Juul, Hadi Ka-Koush, Loerke Winther Andersen κ.α.
Music: Nicklas Schmidt
Einstein Film/Hairy Skull Production

Τη βαρβατίλα την περίμενα, το λέει άλλωστε κι ο τίτλος. Αυτό που δεν περίμενα, όταν έβλεπα το RONAL THE BARBARIAN, ήταν ο υπέρμετρος μετροσεξουαλισμός, συνδυασμένος με στοιχεία της gay και S&M κουλτούρας, σε ένα αμιγώς “χεβυμεταλλικό” background.

Οι Δανοί παραγωγοί, καθώς και οι υπόλοιποι συντελεστές, κατάφεραν να υλοποιήσουν ένα πρωτότυπο story, κινούμενοι στην κλασική γραμμή δειλού ήρωα που καλείται να σώσει τη φυλή του, με την ταινία να αποτελεί μία από τις πιο επιτυχημένες παρωδίες επικού fantasy που μπορεί να δει κανείς. Απευθύνεται κυρίως σε ενήλικες και εφήβους. Η ιστορία, όπως προανέφερα, δεν είναι κάτι το ξεχωριστό, αλλά οι χαρακτήρες, και κυρίως οι δευτερεύοντες, είναι. Οι σκανδιναβικοί μύθοι απολαμβάνουν ιδιαίτερη δημοτικότητα τον τελευταίο καιρό, με πολλές ταινίες animation να έχουν στηρίξει τη θεματολογία τους σε αυτούς.

Πριν από αρκετούς αιώνες, ο δυνατότερος πολεμιστής, Crane, πεθαίνει, κατατροπώνοντας το δαίμονα Zaal, και από το αίμα του δημιουργείται η φυλή των Βαρβάρων, των ικανότερων πολεμιστών της Μεταλλονίας. Δυστυχώς, μετά από πολύ καιρό (αδιευκρίνιστο πόσο), μια κακιασμένη ύπαρξη, ο πρίγκιπας Volcazar, κάνει την εμφάνισή του, αιχμαλωτίζοντάς τους.

Έτσι, λοιπόν, ο κοκαλιάρης και φοβιτσιάρης, πλην intellectual, χαρακτήρας, αρχίζει το ταξίδι του, έχοντας στο πλευρό του μια αντίστοιχη “συντροφιά του δαχτυλιδιού”, η οποία αποτελείται από τους εξής: Τη Zandra, μια νεαρή, όμορφη και άγρια πολεμίστρια, που ψάχνει για έναν μαχητή δυνατότερο από την ίδια (σπάνιο φαινόμενο), τον Alibert, έναν χεβυμεταλλά βάρδο, που διψάει για μπίρα και όμορφα κορίτσια (και μένει συνήθως διψασμένος) και τον Elric, ένα gay ξωτικό, με αμφισβητήσιμες ικανότητες και κλίση προς το χορό.

Ουσιαστικά, γίνεται μια διακωμώδηση των στερεοτυπικών χαρακτήρων ιστοριών fantasy, όπως, το πόσο ναρκισσιστικά περήφανοι είναι οι μάτσο άντρες για το κορμί και τα τατουάζ τους και το πόσο  θηλυπρεπή παρουσιάζονται τα ξωτικά, όντας αέρινα και χαρούμενα σε μια εποχή αγριότητας και μαχών. Ο τελευταίος, ο χοντρούλης μεταλλάς, τον οποίο τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει να φτάσει στο στόχο του, που δεν είναι άλλος από το να βοηθήσει στη διάσωση, ονειρεύεται να αποκτήσει φήμη που θα του φέρει σεξ.

Από τεχνικής άποψης, τα τρισδιάστατα γραφικά είναι σε αρκετά καλό επίπεδο. Οι χαρακτήρες και τα σκηνικά δεν αποτελούν κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό, αν και αξιοσημείωτη είναι η διαφορετικότητα των σωμάτων και τα ιδιόμορφα ρούχα τους.  Η αισθητική θυμίζει αρκετά video game, ωστόσο η κίνηση είναι σαφώς καλύτερη.

Όσον αφορά τη μουσική, θα περίμενε κανείς περισσότερη heavy metal (αν και δεν είμαι fan του είδους) και λιγότερα ορχηστρικά, μιας και η πρώτη ταιριάζει απόλυτα με το concept και τη δράση, τα καρφιά και τα κρανία που ξεπετάγονται από παντού.

Θα πρότεινα να τη δείτε, για όλα τα ασυνήθιστα, για ταινία animation, αστεία που εμπεριέχονται. Είναι αστεία που θα έκανε κάποιος με τους φίλους του, βλέποντας έναν αγροίκο να φοράει string και να ποζάρει επιμελώς για να αναδείξει τους μύες του, χωρίς κάποιο ξεχωριστό και βαθύ νόημα.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=69zhxD0EYd8[/youtube]