THE ASYLUM OF HORRORS #3 (Digital Special Edition)

Writers/Artists: Various
Asylum Press

Όταν ήμουν μικρή, δημοτικό ακόμα, είχα περάσει ένα καλοκαίρι στο σπίτι ενός φίλου μου, στη Τζιά. Ένα μεσημέρι, λοιπόν, που είχε πολλή ζέστη για να παίξουμε, έκανα μία ενδιαφέρουσα ανακάλυψη στη βιβλιοθήκη. Μεγάλο comic, με σκληρό  εξώφυλλο, και γλοιώδη γράμματα που σχημάτιζαν τον τίτλο ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΥΠΤΗ. Δίσταζα, μου φαινόταν πολύ τρομακτικό, ίσως να το άφηνα καλύτερα για όταν μεγάλωνα, όταν γινόμουν 10 χρονών, τουλάχιστον. Όμως, και ο φίλος μου, και ακόμη και ο μικρός μου αδερφός, το διάβαζαν και, εντάξει, έχουμε και μια υπόληψη να διαφυλάξουμε, μη μας λένε και κοριτσάκια. Έτσι, λοιπόν, το άνοιξα, διάλεξα μία ιστορία στην τύχη, τη διάβασα, χλώμιασα, και δεν κοιμήθηκα για το υπόλοιπο καλοκαίρι.

Οι υπέροχες αυτές αναμνήσεις ενός άυπνου Αυγούστου, ήταν που μου ήρθαν στο μυαλό, όταν είδα την digital επανέκδοση του THE ASYLUM OF HORRORS #3, και είπα να του ρίξω μια ματιά.

Bright Wound
Writer/Artist: Aaron Rintoul 

Δε θα έλεγα ότι με τρόμαξε. Ούτε καν με ενόχλησε. Η ιστορία έχει ως εξής: Μία νεαρή κοπέλα πεθαίνει κι ενώ βρίσκεται ανάμεσα σε ζωή και θάνατο, κλαίγεται, παραμιλώντας wannabe βαθυστόχαστες φράσεις. Αυτή είναι και όλη η δράση. Τελεία. Τα panels δεν είναι σχεδιασμένα, αλλά στημένα με ΠΟΛΥ κακό photoshop (είναι της μόδας τελευταία), που θυμίζει κολάζ χωρίς ίχνος αισθητικής. Ε, από την 6η σελίδα και πέρα, κι αφού έχεις παραιτηθεί από πάσα ελπίδα να αποκτήσει κάποιο ενδιαφέρον το comic, αρχίζεις να μπαίνεις στο νόημα και να γελάς με το κακοφτιαγμένο σύνολο.

Από όσο κατάλαβα (διότι είναι τόσο βαθυστόχαστο που καταντάει δυσνόητο), η πρωταγωνίστρια μάλλον αυτοκτόνησε σε μία μπανιέρα κόβοντας τις φλέβες της και γράφοντας “Goodbye”, στον τοίχο, με το αίμα της. Ο φιλόδοξος Aaron Rintoul, θέλοντας να αποδείξει πως γνωρίζει ότι το αίμα γίνεται καφέ αφού στεγνώσει, εφαρμόζει τη γνώση του στο αποχαιρετιστήριο μήνυμα. Δεδομένου, όμως, ότι η όλη σκηνή βρίσκεται στο μπάνιο, τα καφέ γράμματα μάλλον δεν παραπέμπουν και τόσο σε αίμα.

Λίγο αργότερα, η ηρωίδα ανεβαίνει σε μία πολυκατοικία και μετά πέφτει, πυροβολώντας και παριστάνοντας τη Λάρα Κροφτ. Θαρρώ πως αυτό συμβολίζει ότι προσπαθεί να ξεφύγει από το θάνατο, αλλά μετά βρίσκεται ξαφνικά στην έρημο και γίνονται εκρήξεις και το έχασα εντελώς το νόημα. Το συστήνω, πάντως. Στην αρχή πονάνε λίγο τα μάτια σου από το κακό στήσιμο, αλλά μετά συνηθίζεις και γίνεται απολαυστικά αστείο (μάλλον αποτυχία για horror ιστορία).

Survival Extinction Z
Writer: Jeff Vigil
Artists: Tim Vigil, Joe Vigil
Colorist: Joe Vigil

Φτάνοντας στη σελίδα 25, με έκπληξη ανακάλυψα ότι υπάρχει και 2ο comic. Φαινόταν πιο σώο, είχε μάλιστα και κανονικό σχέδιο, αλλά τελικώς, ήταν αδιάφορο. Το art part είχε πολλά λάθη, μιας και οι Tim και Joel Vigil προσπαθούν να ζωγραφίσουν ρεαλιστικά, χωρίς όμως να έχουν την ικανότητα να το αποδώσουν σωστά. Το χρώμα ήταν κάκιστο (μπορούσες να ξεχωρίσεις το brush που χρησιμοποιήθηκε στο photoshop) και το story δεν έσωζε την κατάσταση: σε μία σύγχρονη άγρια δύση, όπου ένας ιός έχει μεταλλάξει το ανθρώπινο είδος, μια παρέα μεταλλαγμένων τσακώνονται και σκοτώνονται σε ένα μπαρ. And that’s all, folks. Ανούσιο, χλιαρό, και χωρίς concept. Πάμε παρακάτω.

The Bum’s Chapel
Writer/Artist: David Paleo

Τρίτη ιστορία κάνει την εμφάνισή της, και αντιλαμβάνομαι πλέον ότι το THE ASYLUM OF HORRORS είναι μια μικρή ανθολογία. Ένας αστυνομικός ανακρίνει μία νεαρή ναρκομανή, η οποία ισχυρίζεται ότι είναι ένοχη για τον αποτρόπαιο φόνο του συναδέλφου του. Στο story μπλέκονται, επίσης, και μεταφυσικές υπάρξεις και το comic δικαιολογεί, επιτέλους, τον horror χαρακτήρα του. Αδυναμίες στο σχέδιο υπάρχουν, μα τις καλύπτει αρκετά το έντονο στιλιζάρισμα της γραμμής και το αποτέλεσμα δεν είναι δυσάρεστο. Χωρίς να πρόκειται για κάτι εξαιρετικό, το The Bum’s Chapel THE BUMS’ CHAPEL ήταν αρκετά ενδιαφέρον και με τη σωστή grunge αισθητική, που αναζητούσα όταν άνοιξα το comic.

Πραγματικά, είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα πει “αφού δεν το ‘χεις, τι το παλεύεις;”, καθώς πιστεύω πως όλοι, ανεξαρτήτως ικανοτήτων σχεδίου και storytelling, θα έπρεπε να νιώθουμε ελεύθεροι να δημιουργήσουμε τα δικά μας comics. Και να τα εκδώσουμε, γιατί όχι; Όμως, οφείλει κανείς να γνωρίζει τις ικανότητες του, και να λειτουργεί με αισθητική πάνω σε αυτές. Κάτι για το όποιο, οι δημιουργοί του THE ASYLUM OF HORRORS φαίνεται να αδιαφορούν εντελώς.