ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ MADAME COMICDOM #9

Παρόλο που έχουν περάσει πάνω από δυο μήνες από την τελευταία φορά που τα είπαμε, μου φαίνεται σα να ήταν χτες. Με την κακή έννοια. Από μικρή, βλέπεις, είχα ένα πρόβλημα: Όταν κάτι άρχιζε να με κουράζει, προσπαθούσα να το αναβάλλω όσο το δυνατόν περισσότερο. Θα μπορούσα να το έχω καθυστερήσει ακόμη περισσότερο, αλλά κάποια στιγμή θα έπρεπε να το κάνω. Κάποια στιγμή θα έπρεπε να σας αποχαιρετήσω.

Όχι για πάντα, αγάπες. Δεν μπορώ, όμως, να βρίσκομαι πια κοντά σας σε δεκαπενθήμερη βάση, για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί όταν κάτι γίνεται βεβιασμένα, δεν έχει ποτέ καλό αποτέλεσμα. “Βεβιασμένα”; “Συ δεν έλεγες, Μανδάμ, ότι το διασκεδάζεις αυτό”;

Μα την αλήθεια, το διασκέδαζα! Όταν, πολύ καιρό πριν, συζητούσαμε με τους υπόλοιπους εδώ, για τη στήλη, στο μυαλό μου είχα post περίπου σαν το #5. Όχι, μαρή φαρμακόγλωσσα, επειδή είπε το παιδί ότι θέλει να με προσκυνήσει! Περίπου λέω, γιατί να σου πω κάτι, φιλενάδα; Σκοπός ήταν να γελάσουμε.

Θεός φυλάξει, δημοσιογράφος δεν είμαι. Ξέρω να πατάω τα κουμπάκια στο πληκτρολόγιο κι αυτά να σχηματίζουν λέξεις και μέχρι εκεί. Ήθελα, λοιπόν, να κάνω κάτι που να αρέσει σε όλους (εντάξει, όχι σε όλους, στους περισσότερους) και κυρίως να περνάω εγώ καλά γράφοντας κι εσύ διαβάζοντας. Τα πράγματα που πόσταρα εδώ, ούτε κρατικά μυστικά ήταν, ούτε κάτι που δεν θα μπορούσε να βρει οποιοσδήποτε. Αν θες, κουβεντιάζουμε τη λεπτή διαφορά του “μοιράζομαι κάτι με τους 5.000 φίλους μου” και “μοιράζομαι κάτι δημόσια”. Δεν είχα ποτέ σκοπό να προσβάλω κάποιον και, αλήθεια, νομίζω πως δεν το έκανα.

Όταν, όμως, δυο posts μου έγιναν του μπουρδελιού (το μπουρδέλι κατά το κοπέλι, ξέρεις), επειδή κάποιοι έχουν περισσότερη όρεξη από μένα, άρχισα να μην περνάω καλά. Κάποιοι από τους κάποιους, δε, δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουν τέτοια κακά πράγματα στα internets. Έχεις αποδείξεις, Μανδάμ; Ίσως έχω, ίσως δεν έχω, αλλά δεν είμαι ούτε αρμόδια, ούτε και έχω την όρεξη να ασχολούμαι με αυτούς που την έχουν.

Μα, τζερτζελές καλό πράμα, όχι; Ναι, καλό πράμα ο τζερτζελές, όταν είναι τέτοιος. Όταν φτάνουμε στο σημείο να κάνουμε προσωπικές επιθέσεις σε κόσμο που (υποτίθεται) δεν γνωρίζουμε, τότε δεν μιλάμε για τζερτζελέ, φιλενάς. Δεν ασχολούμαι, επίσης, διότι κι εγώ, ως γνήσιον τρολ, είμαι ανώνυμη. Οι υποδέλοιποι εδώ μέσα, υπογράφουν τα άρθρα τους με το ονοματάκι τους, ενώ εγώ ουχί. Έτσι, λοιπόν, όταν θα μου πεις “στην κουζίνα σου, εσύ που γράφεις ανώνυμα”, θα σε καλέσω για φαγητό, γιατί αν φας οτιδήποτε από τα χεράκια μου, στην εντατική θα καταλήξεις. Δεν μπορώ, όμως, να σου πω ότι έχεις εντελώς άδικο, έτσι δεν είναι; Έτσι είναι.

Για να μην δίνω αφορμή, λοιπόν, λέω να αποσυρθώ. Step down, που λένε. Όπως είπα και κάπου ‘κει παραπάνω, δεν είναι για πάντα. Εάν παραστεί ανάγκη (αν, δηλαδή, θέλω και έχω κάτι αξιόλογο να γράψω), θα με διαβάσετε και πάλι.

Μέχρι τότε, να μου είστε καλά και να περνάτε καλύτερα.

Σας φιλώ
xxx