SWORD ART ONLINE

Writer: Reki Kawahara (Original Japanese Novels)
Director: Tomohiko Ito
Original Character Design: Abec
Anime Character Design: Shingo Adachi
SAO Project
A-1 Pictures

Έχω αναφέρει συχνά ότι τα τελευταία χρόνια έχω σταματήσει να παρακολουθώ anime, καθότι έβλεπα να έχουν υποστεί μια φοβερή τελμάτωση και σοβαρή κρίση κακογουστιάς. Αν δεν ήταν αηδίες, όπως το HIGH SCHOOL OF THE DEAD, κατά 99% ήταν κακές (ενίοτε έστω ανεκτές) αντιγραφές παλιότερων anime, οι οποίες δεν είχαν τίποτα καινούργιο να προσφέρουν. Ακόμα χειρότερα, μπορεί να ήταν σειρές που ξεκίνησαν με καλές προδιαγραφές και στην πορεία σοδόμισαν το ρυθμό και τη δομή που τις έκανε ενδιαφέρουσες (όπως το BLEACH).

Μη μου αρχίσετε τώρα τα περί μη υπάρξεως παρθενογένεσης – σας διαβεβαιώ ότι γνωρίζω πάρα πολύ καλά πως είναι σχεδόν αδύνατον (πρέπει να αφήνουμε χώρο για την έκπληξη) να υπάρξουν νέες ιστορίες οποιουδήποτε είδους, οπουδήποτε, πιθανότατα τις τελευταίες εκατονταετίες, αν όχι χιλιετίες, με φωτεινή (σκοτεινή, πιο σωστά) εξαίρεση τον H.P. Lovecraft – για τον Lovecraft λέγεται ότι είναι ίσως ο μοναδικός σύγχρονος άνθρωπος που δημιούργησε έναν καινούργιο αιτιολογικό μύθο, ανάλογο των υπολοίπων μυθολογιών.

Ξεφεύγω, όμως, πάλι. Το ζήτημα λοιπόν ΔΕΝ είναι η πρωτοτυπία της ιστορίας, αλλά η ποιότητα της αφήγησης – όλες οι ιστορίες έχουν ειπωθεί, αλλά κάθε μία μπορεί να ειπωθεί με τόσους διαφορετικούς τρόπους, όσοι είναι και οι άνθρωποι (αν όχι περισσότερους). Για εμένα, τα anime είχαν χάσει ολοσχερώς την αφηγηματική τους ποικιλομορφία (και πιστεύω πως ακόμα χαμένη την έχουν, παρά τα όσα θα αναφέρω πιο κάτω), επιλέγοντας μια στεγνή, χιλιοπαιγμένη και αναμασημένη φόρμα που στην καλύτερη μου προκαλούσε χασμουρητό.

Ωστόσο, συζητώντας με γνωστούς και φίλους, παλαίμαχους fans του είδους, άκουσα να αναφέρονται μερικοί τίτλοι που, από τις διάφορες περιγραφές, έμοιαζαν να έχουν κάποιο ενδιαφέρον. Άνοιξα, λοιπόν, την αγαπημένη μας Wikipedia στις κυκλοφορίες anime του 2012, χάζεψα λίγο τους τίτλους που μου είχαν πει, καθώς και μερικούς άλλους που μου τράβηξαν την προσοχή. Τα αποτελέσματα ήταν ανάμεικτα, αλλά ανάμεσα στα λίγα που επέλεξα τελικά να δοκιμάσω ήταν και το SWORD ART ONLINE, το οποίο αποδείχθηκε διαμαντάκι.

Βρισκόμαστε στο 2022, όπου τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα διαφορετικά σε σχέση με σήμερα, με μία εξαίρεση που αφορά τον κόσμο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Είτε πρόκειται για PC είτε για κονσόλα, πλέον είναι διαθέσιμο το NerveGear – ένα σύστημα που συνδέει, με τη βοήθεια ενός κράνους, τις νευρικές απολήξεις των παικτών με το λογισμικό του παιχνιδιού. Στην ουσία, οι παίκτες μπαίνουν μέσα το παιχνίδι, όπου νιώθουν τα πάντα με εκπληκτική αληθοφάνεια, αφού τα ηλεκτρόδια στέλνουν τα ποικίλα ερεθίσματα απευθείας στον εγκέφαλο. Ο άνθρωπος πίσω από το NerveGear, καθώς και το πιο πρόσφατο παιχνίδι του, το πολυαναμενόμενο MMORPG Sword Art Online, είναι ο Dr. Kayaba Akihiko.

Πρωταγωνιστής μας είναι ο Kirigaya Kazuto, ένας έφηβος ελαφρώς αποξενωμένος από την οικογένειά του, που συχνά βρίσκει καταφύγιο στον ψηφιακό κόσμο από τότε που έμαθε ότι ουσιαστικά τον έχει υιοθετήσει η θεία του. Είναι επίσης ένας από τους beta testers του παιχνιδιού. Το πρωί που φτάνει, λοιπόν, στα χέρια του το Sword Art Online (SAO για συντομία), συνδέεται στο NerveGear, βάζει για όνομα χρήστη / χαρακτήρα “Kirito” και βυθίζεται στον φανταστικό κόσμο του SAO.

Όταν βρίσκεται στο πρώτο επίπεδο (επί συνόλου 100) αυτού του κόσμου, το Town of Beginnings, συναντάει έναν αρχάριο παίκτη, τον Klein, ο οποίος του ζητάει βοήθεια για να κατανοήσει τις λειτουργίες του παιχνιδιού. Ο Kirito τον βοηθάει και, όταν είναι πια απόγευμα στον ψηφιακό κόσμο, έρχεται ώρα ο νέος του φίλος να “βγει” από το παιχνίδι γιατί τον έχει κόψει η πείνα. Τότε, όμως, ανακαλύπτουν ξαφνικά ότι δεν υπάρχει επιλογή “Logout” και μέχρι να λυθεί αυτό που εικάζουν ότι είναι κάποιο bug του παιχνιδιού, βρίσκονται κολλημένοι εκεί.

Ακούγεται ο ήχος μιας καμπάνας. Όλοι οι παίκτες τηλεμεταφέρονται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Ο ουρανός γίνεται κόκκινος από τις προειδοποιήσεις του παιχνιδιού κι αρχίζει να στάζει αίμα που σχηματίζει τη μορφή ενός Game Master – είναι ο δημιουργός του παιχνιδιού και του NerveGear, Dr. Kayaba Akihiko. Στο ίδιο μοτίβο με άλλες επικές εισαγωγές παιχνιδιών, αλλά με πολύ πιο τρομακτικές συνέπειες, τους λέει τα ακόλουθα: δε μπορούν να βγουν από το παιχνίδι και δε μπορούν να βγάλουν το NerveGear από το κεφάλι τους στον πραγματικό κόσμο, είτε μόνοι είτε με βοήθεια, διότι σε αυτήν την περίπτωση ένας παλμός μικροκύματος θα καταστρέψει τους εγκεφάλους τους. Όταν τους βγάζει αυτό το λόγο, ήδη έχουν πεθάνει 213 άτομα, επειδή κάποιος επιχείρησε να τους βγάλει το NerveGear.

Μοναδική διέξοδος από το παιχνίδι είναι να το τελειώσουν, σκοτώνοντας τον αρχηγό που φυλάει το εκατοστό επίπεδο. Υπάρχει όμως ακόμα ένας κίνδυνος – αν πεθάνουν μέσα στο παιχνίδι, ο ίδιος παλμός μικροκυμάτων και πάλι θα καταστρέψει τους εγκεφάλους τους. Αν κάποιος πεθάνει στο παιχνίδι, πεθαίνει και στην πραγματικότητα.

Στα πρώτα επεισόδια είναι σχεδόν σαν το anime να σκιαγραφεί τα στάδια του πένθους των παικτών, αναφορικά με αυτό που τους συμβαίνει (Άρνηση, Θυμός, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη, Αποδοχή) και σε όλη τη διάρκεια συναντάμε χαρακτήρες που εξηγούν πώς άλλαξε η οπτική τους με το χρόνο.

Εν τω μεταξύ, ακριβώς πριν και κατά τη διάρκεια της μάχης με τον φύλακα (το Boss που λέμε) του πρώτου επιπέδου, αρχίζει και δημιουργείται μια ένταση και κλίμα δυσπιστίας απέναντι στους beta testers του παιχνιδιού, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται και ο Kirito. Ωστόσο, με την παρέμβαση του χαρισματικού Diabel, μια ομάδα παίκτες πάει να αντιμετωπίσει τον Illfang, the Kobold King, για τον οποίο έχουν πληροφορίες από τον οδηγό του παιχνιδιού. Οι πληροφορίες αποδεικνύονται λανθασμένες και ο Diabel σκοτώνεται. Ο Kirito, όμως, αναγνωρίζει το μοτίβο των επιθέσεων από τα ψηλότερα επίπεδα του beta testing και μαζί με την φαινομενικά αρχάρια Asuna καταφέρνουν να κατατροπώσουν τον Kobold King.

Αυτό το περιστατικό οδηγεί στην αποκάλυψη ότι ο Kirito είναι beta tester και στην αναζωπύρωση του κλίματος δυσπιστίας, απειλώντας να διαλύσει την εύθραυστη συμμαχία από την οποία θα εξαρτώνται μελλοντικά οι ζωές των παιχτών. Έτσι ο Kirito αποφασίζει να παρουσιάσει τον εαυτό του ως ανειλικρινή και δόλιο, ενώνοντάς τους προσωρινά εναντίον του, και φεύγει, αφού δώσει μερικές συμβουλές στην Asuna.

Πολύ σύντομα, διαμορφώνεται η εξής κατάσταση: άνθρωποι από τον πραγματικό κόσμο, φυλακισμένοι σε έναν επικό φανταστικό κόσμο, προσαρμόζονται στη νέα τους κατάσταση – κάποιοι γίνονται ήρωες, προστατεύοντας άλλους και πολεμώντας στην πρώτη γραμμή για να τελειώσουν το παιχνίδι και να μπορέσουν να σωθούν όλοι. Άλλοι γίνονται εκμεταλλευτές, άλλοι φονιάδες, σκοτώνοντας με την ίδια ευκολία που θα σκότωναν σε οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι, παρόλο που ο φόνος εδώ είναι πραγματικός. Άλλοι πάλι, αρχίζουν και χτίζουν ζωές μέσα στο παιχνίδι, είτε υποστηρίζοντας όσους παλεύουν στην πρώτη γραμμή, με πληροφορίες και αντικείμενα, είτε απλά… ζουν για όσο χρόνο τους απομένει – μέχρι να ολοκληρωθεί το παιχνίδι ή να πεθάνουν τα πραγματικά τους σώματα. Σε μερικούς, η κατάσταση αυτή βγάζει τον καλύτερο εαυτό τους, σε άλλους τον χειρότερο.

Ο Kirito, έχοντας βιώσει την τραγωδία του θανάτου ενός μικρού guild στο οποίο συμμετείχε, με αποτέλεσμα ο αρχηγός τους να αυτοκτονήσει, αποφασίζει να παίζει πάντοτε μόνος του, παραμένοντας στην πρώτη γραμμή και βοηθώντας περιστασιακά όποιον μπορεί στα χαμηλότερα επίπεδα.

Κάποτε ξανασυναντιέται με την Asuna, η οποία έχει πλέον γίνει υπαρχηγός του μεγαλύτερου guild στο παιχνίδι, των Knights of the Blood Oath. Θα πολεμήσουν πλάι-πλάι, θα τσακωθούν, θα ερωτευτούν και μία μέρα θα βρουν τη Yui, ένα μικρό κορίτσι που έχει χάσει τη μνήμη του και κατά κάποιο τρόπο θα την υιοθετήσουν, σα να είναι κόρη τους.

Αν και ήδη έχω πει πολλά, στην πραγματικότητα όλα αυτά αποτελούν μόλις το ένα δέκατο των όσων συμβαίνουν στα πρώτα 14 επεισόδια της σειράς. Η πλοκή, οι χαρακτήρες, το συναίσθημα είναι όλα μεστά και πυκνά, με μια έκπληξη και μια νέα συγκίνηση κρυμμένα σε απρόβλεπτες στιγμές. Είναι ένας κόσμος ψεύτικος κι όμως η χαρά και η λύπη, η αγάπη, και το μίσος, ο ηρωισμός και η δειλία, το μυστήριο, η απώλεια, η ελπίδα, η προδοσία, το καλό και το κακό τελικά – όλα είναι πέρα για πέρα αληθινά, σαν άνθρωποι να συναντήθηκαν σε ένα όνειρο και να έδωσαν υπόσχεση να βρεθούν όταν ξυπνήσουν.

Θέλω να πω κι άλλα, όμως φοβάμαι ότι πλέον θ’ αρχίσω να αποκαλύπτω πράγματα που θα χαλάσουν την αληθινή απόλαυση που είναι αυτή η σειρά. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να πω σχεδόν τίποτα για το δεύτερο μισό, όπου εκτυλίσσεται μια νέα ιστορία, συμπληρωματική της πρώτης. Θα περιοριστώ να σας πω ότι ανακατεύεται και η αδελφή / εξαδέλφη του Kirito, η Suguha, και ότι για μένα αυτό το arc της σειράς έχει villain πολύ χειρότερο (i.e. πετυχημένο) από οτιδήποτε είδα στο πρώτο.

Σεναριακά δε, από την αρχή μέχρι το τέλος δεν έχει ούτε μία τρύπα και κλείνει δίχως άχρηστα ερωτηματικά να πλανώνται στον αέρα. Ως σειρά, έχει κατηγορηθεί ότι το πρώτο μισό ήταν υπερβολικά μικρό και ο κόσμος αυτός είχε περιθώρια για άλλες δύο σειρές από μόνος του. Ωστόσο, πιστεύω ότι αποφεύγοντας ένα decompression των γεγονότων κερδίζει στο ρυθμό, στην αγωνία και στην απόλυτη απροθυμία (μου) να μην δει κανείς “ακόμα ένα επεισόδιο”.

Από άποψη σχεδίου και animation βρίσκεται σε πολύ καλά επίπεδα, δίχως να είναι τίποτα ριζοσπαστικό. Κατά τη γνώμη μου, είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται, αλλά ένα σημαντικό high point είναι και η μουσική, την οποία έχει συνθέσει η θρυλική Yuki Kajiura (NOIR, .hack//SIGN, LE PORTRAIT DE PETITE COSSETTE, FATE/ZERO μεταξύ πολλών άλλων).

Αν σας άρεσαν σειρές όπως το .hack//SIGN, σας αρέσουν τα fantasy games και τα MMORPG, θεωρώ ότι θα το λατρέψετε. Αν πάλι όχι, δεν έχει καμία σημασία, διότι ως σειρά πιστεύω ότι θα μπορούσε να πωρώσει κάποιον αρκετά ώστε να αρχίσει να ασχολείται με fantasy games και MMORPG.

Μετά από χρόνια αποχής από τα anime, στο συγκεκριμένο θα έβαζα εύκολα 10/10.