CYANIDE & HAPPINESS

Writers/Artists:  Kris Wilson, Rob DenBleyker, Matt Melvin, Dave McElfatrick
http://explosm.net/

Μετά από τη γερή δόση των τρυφερών comics του Ryan Andrews της προηγούμενης εβδομάδας, είδα πως χρειαζόμουν κάτι για να εξισορροπήσω τα ποσοστά ζάχαρης στον οργανισμό μου. Κι όμως, όσο πληκτρολογούσα “manly comics” στο Google, τόσο δεν έβρισκα αυτό που έψαχνα. Και έπειτα, εἶπεν ὁ Θεός, γενηθήτω κυνισμός: και βρήκα το CYANIDE & HAPPINESS.

Το ξαναβρήκα δηλαδή, γιατί όντας ένα από τα δημοφιλέστερα webcomics που κυκλοφορούν, είχε πέσει στην αντίληψή μου. Εξερευνώντας το πιο προσεκτικά, συνειδητοποίησα πως είναι από πολλές απόψεις περισσότερο ενδιαφέρον από όσο είχα φανταστεί.

Αρχικά, το CYANIDE & HAPPINESS έχει μία ιδιαίτερη ιστορία δημιουργίας. Όλα ξεκίνησαν το Δεκέμβρη του 2004, όταν ο δεκαεξάχρονος Kris Wilson βαριόταν κρυωμένος στο σπίτι και άρχισε να ζωγραφίζει “stupid looking characters to spew out my stupid ideas ” (όπως ο ίδιος δηλώνει). Αργότερα, ο Denbleyker και οι συνεργάτες του, Melvin και Dave McElfatrick που ήταν οι διαχειριστές της σελίδας Sticksuicide.com, στην οποία και ανέβαζε ο Wilson τη δουλειά του, ανακάλυψαν τον νεαρό κομίστα και αποφάσισαν να συνεργαστούν μαζί του, δημιουργώντας το Explosm.net. Οι τέσσερις τους σχεδιάζουν μέχρι σήμερα το CYANIDE & HAPPINESS, το οποίο φροντίζουν να ανανεώνουν καθημερινά (ή και ακόμη συχνότερα). Α! Όλα αυτά μέσω Skype. Οι δημιουργοί μένουν όλοι τους σε διαφορετικές πολιτείες/χώρες και δεν είχαν γνωριστεί από κοντά μέχρι το San Diego Comic Con του 2007. Ποτέ δεν κουράζομαι από τέτοιες ιστορίες, όταν κάτι που ξεκινάει ως αστείο καταλήγει σε επιτυχία. Και στα δικά μας!

Γενικά, σπάνια ενοχλούμαι από το πολύ απλό σχέδιο. Είναι πάντα η ιστορία στην οποία δίνω την περισσότερη σημασία και αν το σχέδιο δεν έχει λάθη που μου τσούζουν τα μάτια, μου αρκεί. Για τον λόγο αυτό, δε με πειράζει το υπεραπλουστευμένο σκίτσο του CYANIDE & HAPPINESS, που ξεπερνάει κάθε όριο λιτότητας. Το φόντο είναι ανύπαρκτο, τα χρώματα περιορίζονται στα βασικά, ενώ οι χαρακτήρες δεν είναι παρά εμπλουτισμένα stick figures, που η μεγαλύτερη λεπτομέρειά τους είναι τα φρύδια τους, τα οποία εμφανίζονται αραιά και που. Σε κάποια strips υπάρχουν animated panels που κάνουν το αποτέλεσμα πιο χαριτωμένο, αλλά εκεί περιορίζεται οποιαδήποτε πρωτοτυπία θα μπορούσαμε να βρούμε στο art part.

Και αφού το comic δεν κερδίζει πόντους από το σχέδιο, τι μένει; Το χιούμορ, βέβαια, κυνικό όπως κανένα άλλο. Το CYANIDE & HAPPINESS διακωμωδεί κάθε πιθανή κατάσταση, χωρίς κανένα σεβασμό, ακόμα και απέναντι στα πιο σοβαρά θέματα. Το AIDS, τα ναρκωτικά, οι αρρώστιες, η παιδοφιλία, είναι όλα αφορμή για πλάκα και, φυσικά, τα ρατσιστικά αστεία δε λείπουν. Το κόλπο είναι να καταλάβεις ότι πρόκειται για ένα μείγμα black χιούμορ και παιχνιδιού με τα στερεότυπα. Αλλιώς, πρέπει πραγματικά να είναι από τα πιο προσβλητικά webcomic όλων των εποχών. Ασφαλώς, το τόσο απρόσωπο σχέδιο καθώς και το μικρό μήκος των strips δε σε αφήνουν να γνωρίσεις ή να ταυτιστείς με τους χαρακτήρες, οι οποίοι δεν είναι παρά αναλώσιμα σκίτσα στην υπηρεσία του αστείου. Δίνεται έτσι η δυνατότητα στον αναγνώστη να απολαύσει ακόμα και τα πιο μακάβρια και τραγικά σενάρια, χωρίς να νιώσει ούτε το παραμικρό τσίμπημα στην καρδιά του.

Ακόμη, υπάρχουν short animated films CYANIDE & HAPPINESS. Όχι άσχημα, αλλά μάλλον περιττά. Πιστεύω πως η σειρά λειτουργεί καλύτερα μέσα στα σύντομα strips και το αστείο χάνεται σε βίντεο που διαρκούν έστω και 1 λεπτό. Αν έχω μισή ώρα που θέλω να ξοδέψω κάπως κυνικά, σίγουρα θα προτιμήσω το comic. Όταν τα τερματίσω, τότε μάλλον αξίζει να χαζέψω και το channel της explosm στο youtube.

Κλείνοντας, νιώθω πως πρέπει να αναφέρω πως το CYANIDE & HAPPINESS δημιουργεί στον αναγνώστη περίεργες σχέσεις με τον χρόνο. Για παράδειγμα, κάθομαι να το διαβάσω για λίγο πριν πάω μάθημα, και εκεί που χαζεύω και έχουν περάσει πέντε τόσο δα λεπτάκια, κοιτάω το ρολόι και έχει περάσει μισή ώρα! Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι συμβαίνει (πρέπει να φταίνε οι μπαταρίες του ρολογιού), αλλά νομίζω πως θα το κατατάξω στα πιο εθιστικά webcomic που έχω συναντήσει. Το mouse κολλάει στο “next” και δεν υπάρχει έξοδος. Γι’ αυτό, τρέξτε όσο μπορείτε και μην ανοίξετε ποτέ το link στο πάνω μέρος της σελίδας . Όχι, μην το κάνετε. Προειδοποίησα, δεν προειδοποίησα;