A REDTAIL’S DREAM

Creator: Minna Sundberg

Πολλές ωραίες ιστορίες ξεκινούν με μία καταστροφή. Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που έγινε μία χαζομάρα (κάτι έσπασε, χάλασε, δυσλειτούργησε, χάθηκε), και τώρα ο ήρωας πρέπει να σπεύσει να τη διορθώσει, ανεβάζοντας τον εαυτό του στα μάτια των υπόλοιπων και κυρίως του εαυτού του. Μέχρι το τέλος της ιστορίας, σχεδόν χαίρεσαι που έχει γίνει ζημιά, γιατί ας το παραδεχτούμε, μια ιστορία που όλα πηγαίνουν πρίμα είναι τουλάχιστον βαρετή.

Έτσι κάπως ξεκινάει και το A REDTAIL’S DREAM, με μία καταστροφή. Κι αυτό γιατί αναθέσαμε τη σοβαρή δουλειά σε πιτσιρίκι. Ας το πάρουμε από την αρχή. Βρισκόμαστε στο spirit realm, όπως αυτό περιγράφεται στη φινλανδική μυθολογία. Γίνεται ένα πολύ σημαντικό meeting. Όλοι οι ενήλικες, δηλαδή όλες οι ενήλικες αλεπούδες/πνεύματα, είναι συγκεντρωμένες στο καθιερωμένο σημείο συνάντησης, ενώ ο Puppy Fox έχει αναλάβει να προσέχει το Βόρειο Σέλας μόνος του. Καλύτερα, εφόσον οι ικανότητές του αποτελούν κοινό αστείο στην ομάδα. Εξάλλου, τί μπορεί να πάει στραβά, σωστά;

Προφανώς, τα πάντα μπορούν να πάνε στραβά. Κατά λάθος, ένα ολόκληρο χωριό παγιδεύεται σε ένα εντελώς διαφορετικό πεδίο ύπαρξης, ανάμεσα σε όνειρα και πραγματικότητα. Ο Puppy Fox αντιδρά γρήγορα (καθώς έχει ξανακάνει ανάλογα λαθάκια), και αναθέτει την επίλυση του προβλήματος στους δύο που γλίτωσαν. Στον νεαρό Hannu και τον σκύλο του, Ville, που μόλις απέκτησε και το χάρισμα της ομιλίας. Τώρα που οι δυο τους συνεννοούνται ακόμη καλύτερα από πριν, και μετά το πρώτο σοκ, αποδέχονται την πρόκληση να επαναφέρουν το χωριό και όλους τους κατοίκους του, στο realm όπου ανήκουν. Κι αυτό είναι ο πρόλογος. Το A REDTAIL’S DREAM αντλεί από τη Φινλανδική μυθολογία, πράγμα ιδιαίτερα ευχάριστο. Είτε ξέρεις είτε δεν ξέρεις πράγματα, δίνει πολύ υλικό για να χρωματίσει ευχάριστα την πλοκή. Δε λυπάται, όμως, το χιούμορ, ούτε στηρίζεται τόσο στον παραμυθιακό του χαρακτήρα, ώστε να χάνει μία πιο σύγχρονη γοητεία. Τα spirit animals συνυπάρχουν με άνεση με τους πιστευτούς χαρακτήρες.

Η ιστορία χωρίζεται σε κεφάλαια, καθένα από τα οποία εκτυλίσσεται σε έναν διαφορετικό ονειρόκοσμο. Ο Hannu και ο Ville ταξιδεύουν από τον έναν στον επόμενο, προσπαθώντας να εντοπίσουν, σε κάθε περίπτωση, τους χωρικούς που έχουν παγιδευτεί εκεί, και ειδκά την ηγετική μορφή κάθε ομάδας. Αυτό γιατί, προκειμένου να επιστρέψουν τα πνεύματά τους στην πραγματικότητα, πρέπει να πείσουν τον κάθε εκπρόσωπο να φορέσει ένα περιδέραιο. Η κάθε περιπέτεια κυλάει με ένα χαριτωμένο, πλην όμως αναμενόμενο μοτίβο. Οι ήρωες φτάνουν, υπάρχει ένας απολαυστικός διάλογος μεταξύ τους, που συνήθως περιστρέφεται γύρω από τις βασικές τους ανάγκες (πεινώ, κρυώνω, πάλι άλλαξα μορφή), και μετά ξεκινούν την αποστολή τους. Τις περισσότερες φορές βρίσκουν άνευ απροόπτων τον αρχηγό, που συνήθως τους αναθέτει κάποια δεύτερη αποστολή, προκειμένου να μπορέσουν να τους ακολουθήσουν. Είναι χαριτωμένο μέσα στην επανάληψή του, αλλά από κάποια στιγμή και μετά, θα ήλπιζα πως θα γίνει κάτι το πιο συνταρακτικό. Βέβαια, η δημιουργός είχε δηλώσει πως αυτό το comic συνιστά πειραματισμό για μια πιο σοβαρή δουλειά στο μέλλον. Πρέπει να πω πως θα ήθελα πολύ να δω την αισθητική του συγκεκριμένου με μία πιο πολύπλοκη ιστορία.

Όποια αδυναμία έχει στην ιστορία, το A REDTAIL’S DREAM την αναπληρώνει οπτικά. Η κάθε σελίδα, ακόμη κι αυτές που είναι υπερφορτωμένες με κείμενο (πράγμα που γίνεται συχνά, δυστυχώς) έχει ένα χρωματικό θέμα. Μερικές φορές, δεν ακολουθείται λόγω και πλοκής, αλλά το γενικότερο αποτέλεσμα είναι πολύ όμορφο, όπως και η γενικότερη υφή του χρώματος, που θυμίζει ακουαρέλα και δένει με το παραμυθιακό στοιχείο του comic. Ειδικά τα τοπία είναι σχεδιασμένα με εκπληκτική λεπτομέρεια. Οι χαρακτήρες, από την άλλη, είναι ώρες-ώρες αρκετά όμοιοι, ειδικά στην περίπτωση των τριταγωνιστών, και καμιά φορά χρειάζεται κάποια προσπάθεια για να ξεχωρίσεις σε ποιον αναφερόμαστε. Ο Ville, επίσης, συχνά αλλάζει μορφή από κόσμο σε κόσμο, πράγμα δύσκολο να απεικονίσεις. Μικρό παράπονο σε σχέση με το γενικότερο πανέμορφο αποτέλεσμα που προσφέρει η Minna Sundberg. Εκτίμησα ιδιαίτερα τις εκφράσεις των spirit animals, που αποδίδουν τον χαρακτήρα και τα συναισθήματά τους άψογα. Ειδικά ο Puppy Fox, που έχει στοιχεία κλασικής κατεργάρικης θεότητας, είναι απολαυστικός.

Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες, από την άλλη, λειτουργούν άψογα ως δίδυμο, κι αυτό γιατί ο καθένας μόνος του θα ήταν δυσλειτουργικός. Αν και είναι εκείνοι που καλούνται να σώσουν την κατάσταση, συνήθως έχουν πολύ εγωιστικά προβλήματα, που τους μπλοκάρουν ή τους κινητοποιούν. Η ίδια τους η απόφαση να προσπαθήσουν να σώσουν το χωριό πάρθηκε, κατά μεγάλο μέρος, επειδή ο Ville πεινούσε εκείνη τη στιγμή και ήλπιζε πως θα βρει κάτι να φάει στη χώρα των ονείρων. Ίσως, όμως, επειδή είναι σκύλος, να το βρίσκεις πιο φυσιολογικό από τον Hannu, που αρκετά συχνά λειτουργεί με βάση τέτοια ένστικτα. Το θέμα είναι πως λίγο η κόντρα των επιθυμιών τους, λίγο η συντροφικότητά τους, στο τέλος ως ζευγάρι ηρώων τα πάνε περίφημα.

Οι ίδιες τους οι περιπέτειες, αν και συνήθως φέρνουν γκρίνια και περισσότερη γκρίνια, έχουν θετικό αντίκτυπο πάνω τους, καθώς ο Hannu δε γίνεται ακριβώς κοινωνικός, αλλά επιδέχεται βελτίωσης. Ειδικά αν σκεφτούμε πως κατέληξε να είναι ο “chosen one” επειδή την ώρα της καταστροφής του χωριού του ήταν στο δάσος για να είναι μόνος και ήρεμος, μακριά από τους κοινούς θνητούς. Ο Ville, από την άλλη, είναι εξαρχής πιο ευπροσήγορος, αλλά συνεχίζει να είναι η ψυχή της παρέας, σε διάφορες φάσεις, βοηθώντας και το ώρες-ώρες δύστροπο αφεντικό του. Υπάρχει όντως η αρχετυπική αγάπη μεταξύ ανθρώπου και σκύλου μεταξύ τους, που περιγράφεται ωραία στις μικρές, αλλά και τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας.

Στο τέλος, το A REDTAIL’S DREAM είναι πιο πολύ χιουμοριστικό παρά βαρύ, αν και το υπόβαθρό του θα μπορούσε να το υπαγορεύσει. Αξίζει μία ματιά, τόσο για την αισθητική και το χιούμορ, όσο και για τις χαριτωμένες ιπτάμενες αλεπούδες. Μετά την ολοκλήρωσή του, μέσα στο 2013, περιμένουμε και την καινούρια δουλειά της δημιουργού. Λογικά θα είναι ακόμη καλύτερη.