PAPERMAN

Writers: Clio Chiang, Kendelle Hoyer
Director: John Kahrs
Walt Disney Animated Studios

Spoiler Warning: Το συγκεκριμένο review ενδέχεται να περιέχει σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση που διαδραματίζεται στην ταινία.

Οι παραδόσεις, για ακόμη μία χρονιά, τηρούνται – με μια μικρή καθυστέρηση, το παραδέχομαι. Μιλάω για την αναφορά μου, τα τελευταία χρόνια, στο νικητή του Oscar στην κατηγορία Short Film (Animated). Και μη νομίζετε ότι οι παραδόσεις που τηρούνται, τηρούνται τυχαία. Είναι αυτές που μας δίνουν μεγαλύτερη απόλαυση, που μιλούν στην καρδιά μας και εκφράζουν κάτι μέσα μας.

Ας επιστρέψω, όμως, στο θέμα μας. Το 2012 ήταν μια ωραία χρονιά για τη Walt Disney Animated, μιας και είχε να κερδίσει σε αυτή την κατηγορία από το 1969, ενώ την ίδια ώρα η Pixar κυριαρχεί στον τομέα του animation. Και σε αυτόν τον τομέα του animation, παρά το εντυπωσιακό BRAVE της Pixar (που πήρε και το Oscar) και το πολύ καλό WRECK-IT-RALPH (που, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να το πάρει) η φετινή παραγωγή δεν ήταν και μαγευτική. Ή μάλλον, δε θα ήταν μαγευτική, αν δεν υπήρχε το PAPERMAN.

Το PAPERMAN είναι, νομίζω, η πρώτη ταινία που με έκανε να νιώσω, προς αυτήν, το συναίσθημα που πραγματεύεται. Και αυτό γιατί η ταινία μιλά για τον κεραυνοβόλο έρωτα και αυτό ακριβώς έπαθα μαζί της, από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα. Από την πρώτη στιγμή που ο πρωταγωνιστής κάθεται απαθής στην πλατφόρμα του τρένου, από την πρώτη στιγμή που είδα αυτό το υπέροχα “χρωματιστό” ασπρόμαυρο σχέδιο, από την πρώτη στιγμή που ένιωσα την ιδαίτερη τεχνική της ταινίας. Και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν… να την ξαναδώ!

Ας μιλήσουμε λίγο για την τεχνική της ταινίας. Ο σκηνοθέτης είχε μια σύλληψη όταν είδε το concept art της ταινίας από τους καλλιτέχνες – σκέφτηκε ότι θα ήταν υπέροχο να μπορεί να συνδυαστεί η CGI τεχνική με τα πατροπαράδοτα, δυσδιάστατα σχέδια. Και έτσι φτιάχτηκε το Meander, ένα πρόγραμμα που κάνει αυτό ακριβώς, “ζωγραφίζει” πάνω στο CGI. Μπορεί οι τεχνικοί όροι να μη σας ενδιαφέρουν, αλλά αν έχετε δει, ή πρόκειται να δείτε το PAPERMAN, θα καταλάβετε ότι κάτι άλλαξε στον τρόπο που φτιάχνονται οι ταινίες animation. Μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα, όχι απαραίτητα καλύτερο, αλλά σίγουρα διαφορετικό αύριο.

[youtube]http://youtu.be/N0CxXAsw0J8[/youtube]

Δεν είναι, ωστόσο, η τεχνική μόνο που κάνει την ταινία τόσο υπέροχη. Είναι, φυσικά, η ιστορία. Και όπως αρμόζει σε κάθε short animated που σέβεται τον εαυτό του, η υπόθεση είναι απλή, διασκεδαστική, αλλά και βαθιά. Ένας άντρας συναντά μια κοπέλα στο σταθμό του τρένου και ο αέρας φέρνει ένα από τα χαρτιά της δουλειάς του, στο πρόσωπό της. Και, ω, τί γλυκό, το κραγιόν της αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι του πάνω στο χαρτί. Μα η ζωή στην πόλη είναι γρήγορη. Εκείνη φεύγει και εκείνος πάει στο γραφείο του και στο άγρυπνο, αυστηρό αφεντικό του. Και, όμως, η ζωή μπορεί να είναι μαγική! Εκείνη είναι στο απέναντι κτίριο. Προσπαθεί να της τραβήξει την προσοχή, αλλά μάταια. Μόνη του ελπίδα ο σωρός από τα χαρτιά της δουλειάς. Φτιάχνει σαΐτες με αυτά και παλεύει να την κάνει να τον δει. Μάταια! Όλες οι σαΐτες πάνε στο βρόντο. Ή μήπως όχι;

Το PAPERMAN είναι μια εξαιρετική μικρού μήκους ταινία, που τα έχει όλα: έρωτα, γλύκα, χιούμορ, αλλά και φαντασία, ελπίδα, χαρά. Τί άλλο να ζητήσει κανείς από τα 7 λεπτά που διαρκεί η ταινία, πέρα από το να περάσει καλά, να χαρεί, να αναστενάξει βαθιά, ίσως και να συγκινηθεί κομματάκι (δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω); Καλοφτιαγμένη και αρμονική, άξιζε το Oscar και με το παραπάνω, και κατά τη γνώμη μου ήταν εκτός συναγωνισμού από τις άλλες υποψήφιες.

Δείτε το trailer της ταινίας

[youtube]http://youtu.be/mM6cLnscmO8[/youtube]