THREE WORD PHRASE
Writer/Artist: Ryan Pequin
www.threewordphrase.com
Ο αυτό-αναφορικός του τίτλος με έκανε να υποψιαστώ το ιδιόμορφο humor που θα ακολουθούσε. Λίγη ώρα αργότερα όμως, είχα πλέον πειστεί ότι η έννοια του “αστείου” είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Δεν θα πω ότι το περιεχόμενο ήταν απογοητευτικό, απλώς με άφησε αρκετές φορές με ένα κενό βλέμμα, να αναρωτιέμαι σε ποιο σημείο χάθηκα.
Ο Καναδός δημιουργός του, μετά από αρκετά gag-strips, κυκλοφόρησε το πρώτο έντυπο τεύχος, ενώ οι ανανεώσεις του web comic είναι μηνιαίες, κάτι που θα σημείωνα ως αρνητικό στοιχείο. Σχετικά με το περιεχόμενο, τώρα, πρόκειται για ανεξάρτητα stripάκια που μου θυμίζουν εικονογραφημένα ανέκδοτα. Εκτός από τις ανθρώπινες φιγούρες, συχνά εμφανίζονται και ήρωες του ζωικού βασιλείου, όπως χελώνες, αρκούδες, μαϊμούδες και πολλά, πολλά, πολλά-σε-στάδιο-εμμονής, περιστέρια! Επίσης, διέκρινα το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του bully και του γιατρού-δολοφόνου. Ξαφνικά ξεσπάσματα βίας πλαισιώνουν την πλειοψηφία των αναρτήσεων, ενώ μακάβριες εικόνες μου προκάλεσαν, ορισμένες στιγμές, μία ελαφριά αμηχανία. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…
Σε όλη του την έκταση, το comic παραμένει ασπρόμαυρο και στην αρχή του έργου, ο συνδυασμός του απλού-ανεπιτήδευτου σχεδίου με την παντελή έλλειψη χρωμάτων, καθιστούσε την ανάγνωση όχι και τόσο διασκεδαστική. Επίσης, τα γράμματα ήταν τρομερά δυσανάγνωστα, απαιτώντας παράλογα πολύ χρόνο μέχρι να γίνουν κατανοητά. Ευτυχώς για όλους μας, κάτι τέτοιο υπέπεσε σχετικά έγκαιρα στην αντίληψη του δημιουργού και τόσο τα γράμματα, όσο και το σχέδιο, βελτιώθηκαν αλματωδώς. Το περιεχόμενο, όμως, όπως και οι διάλογοι, παρέμειναν στο ίδιο απροσδιόριστο σημείο, που αν μπορούσα να το χαρακτηρίσω μονολεκτικά, μάλλον θα το αποκαλούσα “περίεργο”. Δεν είναι οι γκιλοτίνες, οι ηλεκτρικές καρέκλες, ή οι σκελετοί που με οδηγούν σε αυτή την διαπίστωση, αλλά τα αναπάντεχα ξεσπάσματα βίας και ο διάχυτος κανιβαλισμός με εντόσθια και κεφάλια να λείπουν από τη θέση τους και να πετάγονται ξαφνικά, σε μέρη που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται.
Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να περιγράψω κομψά τα μακάβρια στοιχεία του comic, τα οποία αρκετές φορές αποδείχθηκαν ανεκτά και διασκεδαστικά. Αποφάσισα να τα δικαιολογήσω στο κεφάλι μου, με την ταμπέλα “black humor” και να αποδεχτώ την αστεία πλευρά τους. Ξεπερνώντας, λοιπόν, το προφανές, ένας διαφορετικός κόσμος ανοίχτηκε στα μάτια μου, πείθοντάς με να του δώσω μία δεύτερη ευκαιρία. Το άκουσα. Τουλάχιστον τώρα είχε καλύτερα γράμματα.
Σε ένα web comic που το παράλογο οργιάζει, οφείλω να ομολογήσω ότι υπήρξαν στιγμές που γελούσα μόνη μου, στιγμές που όσο κι αν προσπαθούσα, αδυνατούσα να καταλάβω το αστείο και φυσικά, οι στιγμές στις οποίες μου ξέφυγε ένα άψυχο “heh”, σα να προσπαθούσα να μην φανώ αγενής απέναντι στον υπολογιστή μου. Ειδικότερα, θα έλεγα ότι αναγνώρισα τον εαυτό μου εδώ και ενοχλήθηκα ελαφρώς από τα κακά αστεία για τον Freud, if that makes any sense.
