FROGS & DOGS #1

Writers/Artists: Σοφία Σπυρλιάδου, Χριστίνα Ανθηροπούλου, Σταυρούλα Ανθηροπούλου
Jemma Press

Θυμάμαι σαν σήμερα να λαμβάνω ένα e-mail από τη Σοφία Σπυρλιάδου και λίγο καιρό αργότερα, στο ταχυδρομείο, το πρώτο-πρώτο fanzine των FROGS & DOGS, στην κλασική για την εποχή φωτοτυπημένη μορφή του (αλλά με καρφάκια στη ράχη). Ήταν 2005, εποχή που ακόμα βγάζαμε με τον Γιάννη Δαλκίδη το MANGAIJIN, που θαρρώ ήταν και η αφορμή για την πρώτη επικοινωνία με τις F&D.

Τουλάχιστον, κάπως έτσι τα θυμάμαι (κορίτσια είστε ελεύθερες να με διορθώσετε και να με βαρέσετε αν λέω μπούρδες). Σίγουρα, πάντως, θυμάμαι την πρώτη μου εντύπωση από το φανζινάκι. Λίγο manga, λίγο gag, λίγο fantasy, πολύ slice of life και ένα απροσδιόριστο αίσθημα “warm and fuzzy like a kitten με μια δόση καφρίλας”.

Τα κορίτσια συνέχισαν, χρόνο το χρόνο, βελτιώνοντας τα πάντα – το σενάριο, το σχέδιο και την τεχνοτροπία (η οποία μου διαφεύγει στο επίπεδο ορισμού ή περιγραφής, αλλά ξέρω ότι είναι εκεί – συνειρμική συνάμα και ονειρική), το χαρτί του εξωφύλλου, το χαρτί του εσωτερικού, την εκτύπωση, πρόσθεσαν χρώμα. Kαι οκτώ χρόνια αργότερα, να ‘μαστε, με το πρώτο τεύχος του FROGS & DOGS από εκδοτική, τη Jemma Press.

Πέρα από την, ομολογουμένως φρικτή, πλην τελείως φιλική καζούρα που τους έκανα στο Comicdom Con Athens 2013 επ’ αυτού: “Πουλήσατε την ψυχή σας στο Σατανά (τον Λευτέρη Σταυριανό), ακόμα και οι πιο αγνοί διαφθείρονται” και άλλα τέτοια, ας συνοψίσω σε μια πρώτη φάση το νέο F&D #1 – είναι απλά πανέμορφο.

Κρατώντας πολλά γνώριμα στοιχεία από τις παλιότερες δουλειές τους, ξεκινώντας από το περίφημο “Sommaire” (“Περιεχόμενα”), όλο το εύρος των ιστοριών (από slice of life με ένα παιδικό βλέμμα, περνώντας από μίξεις παραμυθιών, αστικούς θρύλους, pop culture αναφορές και φτάνοντας μέχρι παλαβό σουρεαλισμό) έχει φοβερή εκτέλεση, μια περιρρέουσα νοσταλγία και αυτή την ιδιαίτερη διάθεση που είχαν ήδη από εκείνο το πρώτο fanzine.

Στο πρώτο τεύχος, 36 σελίδων, περιέχονται 14 (!) ιστορίες. Καθαρά ενδεικτικά θα αναφέρω εκείνες που μου εντυπώθηκαν πιο έντονα:

“The Battle”: μια εξαιρετικά πολύχρωμη και βίαιη αλληγορία με Orcs και ιππότες, που αντιπροσωπεύουν κάτι πολύ καθημερινό (αλλά όχι αναγκαστικά λιγότερο τρομακτικό).

“Σαν Παραμύθι”: όπου μοτίβα παραμυθιών αναμειγνύονται και ανατρέπονται από panel σε panel, αλλά μία και μόνο φράση θα αρκούσε για να με κερδίσει (“Για το Εξπί”).

“Incubus”: διότι κάτι ήξεραν οι ιεροεξεταστές που θεωρούσαν τους ζωόφιλους μάγους και μάγισσες και δικαίως έκαναν το σταυρό τους οι άνθρωποι, αν έβλεπαν τα μάτια γάτας (και δη μαύρης) να γυαλίζουν στο σκοτάδι.

“Ο Βάτραχος, ο Τζίτζικας κι ο Ερωδιός”: με δομή κλιμακωτού παραμυθιού σε μοντέρνα λεκτική απόδοση και με την (σχεδόν) αναμενόμενη καφρίλα.

“Sueño”: διότι μου θυμίζει τα όνειρα που βλέπω κι ας μην είμαι στο αεροπλάνο.

“Το Παλιό Πηγάδι”: θρύλοι που λένε τα παιδιά μεταξύ τους, τρομακτικές ιστορίες που παίρνουν σάρκα και οστά. Η αιτία δεν έχει σημασία αν το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

“Σπείρα”: διότι γίνεται να χωρίσεις το οπισθόφυλλο σε 60 panels που λένε όχι μία, αλλά δύο ιστορίες και την αρχή μιας τρίτης, δίχως να κουράζει στο ελάχιστο.

Αυτό δεν σημαίνει με κανέναν τρόπο ότι οι υπόλοιπες ιστορίες περιττεύουν. Είναι σαν να πηδάς από το ένα όνειρο στο άλλο, κάνοντας νοσταλγικές συζητήσεις με έναν παλιό φίλο – και παρόλο που δεν είναι σίγουρο αν όλα αυτά συνέβησαν, για σας είναι αδιαπραγμάτευτη αλήθεια.

Καλή νέα αρχη λοιπόν και καλοτάξιδο!