HIATUS #1-2

Writers: Γιώργος Αβάτε, Θοδωρής Οικονόμου
Artists: Θοδωρής Οικονόμου, Vagelio
Αυτοέκδοση

Τον Θοδωρή Οικονόμου, κατά κόσμον Six-Winged-Angel, τον γνωρίζω εδώ και μερικά χρόνια, από την εποχή των J-party. Ήξερα ότι ζωγραφίζει καλά και ότι έχουμε μια κοινή μούρλα για τους Jam Project. Τον Γιώργο Αβάτε, κατά κόσμον Gio, μάλλον δεν τον γνωρίζω (είναι δύσκολο να είσαι βέβαιος με τα nicknames). Τη Vagelio τη θυμάμαι από το περσινό Comicdom Con. Αυτό όμως που δεν ήξερα, ήταν το HIATUS.

Οι πρώτοι δύο κυκλοφόρησαν στο περσινό Con το πρώτο τεύχος του HIATUS και, με την προσθήκη της τρίτης, το δεύτερο στο φετινό. Βλέποντας το δεύτερο τεύχος στον όροφο των fanzine, ανοιχτό σε ένα πανέμορφο splash page (παρά το λαθάκι στη σελιδοποίηση), έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Είχα πολύ καιρό να δω σχέδιο manga που να μου τραβήξει έτσι την προσοχή – δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς ευθύνεται γι’ αυτό, αλλά έχω μια υποψία ότι είναι ο συνδυασμός τραχύτητας και καθαρότητας, αν αυτό βγάζει κάποιο νόημα.

Πολύ συχνά, σε αυτοεκδόσεις τυχαίνει να δεις ένα καλό “σαλόνι”, μια καλή εικονογράφηση, ακόμα και μια-δυο καλές σελίδες (τα οποία έχουν λιώσει για να παράγουν οι δημιουργοί), που ωστόσο δεν στηρίζονται από το υπόλοιπο σύνολο. Δεύτερη έκπληξη – το σχέδιο είχε την ίδια υψηλή ποιότητα, όχι μόνο από άποψη μολυβιών, αλλά και μελανώματος, σκιάσεων, ντεκουπάζ ΚΑΙ σκηνοθεσίας της δράσης. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι manga από ιαπωνική εβδομαδιαία ανθολογία ή doujinshi του Comiket.

Για να κλείσει ο κανόνας των τριών, καλό και έξυπνα στημένο σενάριο. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τους “εμπόρους λέξεων” ή “Λεξομάντεις”, οι οποίοι έχουν την εξής ικανότητα: ανταλλάζουν λέξεις που τους δίνουν οι άνθρωποι με επιθυμίες, που μπορεί να είναι τα πάντα, από μια θαυματουργή γιατρειά μέχρι ποικίλες δεξιότητες και υπερφυσικές δυνάμεις. Το πρόβλημα, το οποίο δεν συνειδητοποιούν οι περισσότεροι άνθρωποι, είναι ότι χάνοντας τη λέξη χάνουν και την ουσία της ολοκληρωτικά. Δεν μπορούν να την προφέρουν, να την καταλάβουν και εξαφανίζεται από το είναι τους.

Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, ο Κέβιν, ο πρωταγωνιστής του δεύτερου τεύχους (ως τώρα είναι μία μεμονωμένη ιστορία ανά τεύχος, με υπόνοιες κάποιας ευρύτερης σύνδεσης), αποκτά την ικανότητα της Μελέτης, θυσιάζοντας τη λέξη Μετριοφροσύνη. Κατά συνέπεια, από εκείνο το σημείο και μετά είναι πάντοτε και συνεχώς επηρμένος. Από εκεί και ύστερα τα πράγματα όλο και χειροτερεύουν κι όλα αυτά επειδή αρχικά ήθελε να βρει το κουράγιο να μιλήσει σε μια κοπέλα που του αρέσει.

Η επαναλαμβανόμενη μορφή στα δύο τεύχη είναι ο Έλιοτ, ένας Λεξομάντης που φαίνεται να ακολουθεί πολύ αυστηρά τους (εν πολλοίς άγνωστους) κανόνες της κάστας του, αλλά κυρίως βρίσκεται στο περιθώριο της δράσης. Ως τώρα έχουμε δει άλλους δύο Λεξομάντεις, την Κασίκε στο δεύτερο τεύχος και έναν τύπο που μοιάζει να έχει δανειστεί την ενδυματολογική αισθητική του από Leprechaun.

Η δομή μου φέρνει στο νου το DOLL της Mitukazu Mihara, που είναι βασικά ανθολογία ιστοριών με κοινό θέμα και χαλαρή, σπονδυλωτή σύνδεση. Το όλο παιχνίδι με τις λέξεις μπορεί να μην είναι κάτι καινούργιο (ήταν ο κεντρικός άξονας, μεταξύ άλλων και στο ALICE 19th της Yuu Watase), αλλά εδώ παρουσιάζεται με τελείως άλλη, πολύ πιο ψυχολογική και αλληγορική οπτική, κάνοντας γενναία χρήση της τραγικής ειρωνείας και στο δεύτερο τεύχος, του “σπειροειδή δρόμου προς την Άβυσσο”.

Δεν έχω να πω παρά ότι περιμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια και λίγο καλύτερο editing στους διαλόγους. Μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο τεύχος στα αγγλικά εδώ.