IRON MAN 3

Σκηνοθεσία: Shane Black
Σενάριο: Drew Pearce, Shane Black
Πρωταγωνιστούν: Robert Downey Jr., Gwyneth Paltrow, Don Cheadle, Guy Pearce, Ben Kingsley, κ.α.

SPOILER ALERT! Το παρόν άρθρο ενδέχεται να περιέχει spoilers για την ταινία. Αν σκοπεύετε να δείτε την ταινία και δεν θέλετε να σας αποκαλυφθούν γεγονότα και καταστάσεις, συνεχίστε εδώ.

Η ταινία κυκλοφορεί στις (ελληνικές) κινηματογραφικές αίθουσες από τις 25 του προηγούμενου μήνα, άρα υποθέτω πως, πολλοί, θα έχετε δει ήδη τον Robert Downey Jr., για τέταρτη φορά, στο ρόλο του Tony Stark και θα ξέρετε πως κατάφερε να σκαρφαλώσει στην κορυφή του Box Office. Το θέμα, φυσικά, είναι αν κατάφερε να κάνει το ίδιο και στις καρδιές μας.

Προσπαθώντας να απαντήσω στο παραπάνω ερώτημα, σκέφτηκα κάπως πιο γενικά την πολυπληθέστατη παραγωγή superhero ταινιών στις μέρες μας και την επιτυχία τους. Μερικές έχουν μία σοβαροφάνεια, άλλες πολύ χιούμορ, άλλες ανελέητο action και special effects, κι άλλες λίγο από όλα. Κι ενώ ήθελα να το παίξω έξυπνος και να γράψω κάτι tricky, σε αυτό το σημείο, θα πω κάτι πολύ κλισέ και προφανές: Η κάθε ταινία από αυτές απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό και, καλώς ή κακώς, επειδή μας αρέσουν τα comics, δεν σημαίνει πως θα μας αρέσει κάθε adaptation. Κι ο λόγος που έφτασα στο παραπάνω “απόφθεγμα” είναι γιατί μία ταινία σαν το IRON MAN 3 έχει αρκετά επίπεδα “πρόσκρουσης” (από την πιστότητα της στα comics μέχρι το humor της ταινίας) που επηρεάζουν τον καθένα εντελώς διαφορετικά. Όχι, δεν σας προετοιμάζω για ακραίο review! Απλά μπορώ να αντιληφθώ, εξίσου, τους λόγους που ενώ σε κάποιον μπορεί να μην άρεσε, κάποιος άλλος ενδέχεται να το λάτρεψε.

Σταματάω με την θεωρία, όμως, για να σας περιγράψω την υπόθεση. Ο Tony Stark μετά το “Εξωγήινοι Στην Times Square” (που είδαμε στο AVENGERS) αντισταθμίζει τα “ψυχολογικά” του με την εργασιομανία – δηλαδή την κατασκευή διαφορετικών MARK suits. Την ίδια στιγμή, ο Mandarin, ένας τρομοκράτης, απειλεί με βομβαρδισμούς τόσο τις ΗΠΑ όσο και την υπόλοιπη υφήλιο. Αυτά είναι μόνο η αρχή, όμως, αφού βλέπουμε έναν Tony Stark που χάνει τα πάντα, ενώ έχει να αντιμετωπίσει ένα αρκετά καλά στημένο παιχνίδι, την τεχνολογία Extremis, και φυσικά τον Mandarin.

Ομολογώ ότι όταν ο Tony μπήκε στο κρησφύγετο του Mandarin και συνειδητοποίησε (κι εμείς μαζί του) το πόσο “στημένα” είναι όλα, έφαγα μία πολύ γλυκιά σφαλιάρα. Πραγματικά ήταν κάτι που δεν περίμενα να έρθει και με αιφνιδίασε απίστευτα. Αυτό, άμεσα, ανέβασε την ταινία, στα μάτια μου, χαρίζοντας bonus ενδιαφέρον για την πλοκή και εξέλιξη. Το feedback πάει αυτόματα και στο σκηνοθέτη, που πολύ όμορφα δεν άφησε να εννοηθεί τίποτα για την ανατροπή αυτή. Το σενάριο είναι ενδιαφέρον, αλλά εκτός του προαναφερθέντος δεν θεωρώ ότι είχε κάτι το μοναδικό. Μοναδικό στο IRON MAN 3, όμως, μπορώ να θεωρήσω το χιούμορ, που κατάφερε να με οδηγήσει σε γέλια ουκ λίγες φορές, όπως οι συζητήσεις με τον πιτσιρικά, ή ο wannabe-Stark στο βαν. Απλά κορυφή!

Από την άλλη μεριά, υπήρχαν τόσες πολλές σκηνές που αντιμετώπισα κι αυτές με χιούμορ, γιατί αν δεν τις αντιμετώπιζα έτσι, μάλλον θα με έκαναν να ξενερώσω με την ταινία. Η Pepper σε MARK Suit, οι κρίσεις πανικού του Tony (που θύμιζαν υπερκαταναλωτική 15χρονη με κρίσεις αγοραφοβίας σε mall), η εντελώς στερεοτυπική αντιμετώπιση του Killian ως nerdοεπιστήμονα με ψυχολογικά, η διάσωση αλά sky-dive formation, το μπες-βγες με τις στολές (οι στολές ήταν πολύ ωραίες btw!), η συγκλονιστική “ανάσταση” της Pepper και, πραγματικά, πολλές ακόμη σκηνές, οι οποίες, για μένα, έδιναν αποκλειστικά χιουμοριστικό feeling στην ταινία.

Επίσης, σεναριακά, υπάρχουν κάποια κενά, τα οποία ενώ δεν με επηρέασαν ιδιαίτερα αρνητικά, αξίζει να αναφερθούν. Ο (πραγματικός) Mandarin, ως χαρακτήρας, πάσχει από έλλειψη ρεαλισμού. Δεν καταλαβαίνουμε ποιος ακριβώς είναι ο στόχος του, κι ενώ, από τη μία, η εκδίκηση δικαιολογεί την έχθρα του προς τον Tony, δεν δικαιολογεί τις τρομοκρατικές του ενέργειες. Ο άνθρωπος υποτίθεται πως είναι genius και εμείς δεν καταλαβαίνουμε καν τι ακριβώς θέλει να πετύχει – και γιατί. Τώρα, όσον αφορά στον Tony Stark, στο IRON MAN 3 χάνει τα πάντα – τις στολές του, το σπίτι του, τα πάντα… ή και όχι! Αφού, στο τέλος της ταινίας, έχει έναν ολόκληρο στρατό από suits. Γιατί, λοιπόν, να μην προσπαθήσει να βγάλει από την αρχή τις στολές; Αλλά όχι! Ως genius κι αυτός, επιλέγει να κάνει DIY, με υλικά από το super market!

Από πλευράς cast, όλα καλά, με έξυπνους διαλόγους και τον Robert Downey Jr. να παίζει έναν καυστικότατο Stark, ενώ ο Ben Kingsley ήταν μία πολύ θετική έκπληξη! Στον οπτικοακουστικό τομέα, το IRON MAN 3 είναι εξίσου ποιοτικό, με τη γενικότερη εικόνα της παραγωγής να αφήνει ελάχιστα για σχολιασμό ή παράπονα. Πολύ action, πολλά special effects και, επίσης, original soundtrack. ‘Ολα όμορφα, χωρίς, όμως, να μπορώ να πω πως μου έμεινε και κάτι από αυτά.

Συνοψίζοντας, γυρίζουμε στο αρχικό ερώτημα: Μου άρεσε το Iron Man 3; Ναι, λοιπόν, μου άρεσε.

Είναι μία ταινία απλοϊκή, με μηδενικές απαιτήσεις από το κοινό, που προσφέρει ένα πραγματικά ευχάριστο δίωρο. Γέλασα, εκτίμησα στο έπακρο την ποιότητα της παραγωγής, τον Robert Downey Jr. και την superheroίλα της ταινίας.

Αν κάποιος αναρωτιέται γιατί απόλαυσα, τελικά, μία ταινία για την οποία έχω αναφέρει έναν αρκετά σημαντικό αριθμό ελαττωμάτων, θα απαντήσω με το εξής: Η επιτυχία του ΙRON MAN 3, για μένα, ήταν ότι μου πρόσφερε ακριβώς (ίσως και λίγο παραπάνω από) αυτά που περίμενα πως θα μου προσφέρει.