SNAPSHOT REVIEWS 16-05-13

HARVEY HORRORS: CHAMBER OF CHILLS VOL. 1
Writers: Various
Artists: Various
PSArtbooks

Έχω ξαναπεί αρκετές φορές πως ένα από τα αγαπημένα μου genres είναι το Pre-Code Horror, δηλαδή τα horror comics που κυκλοφόρησαν στην Αμερική προτού η βιομηχανία υποκύψει στις πιέσεις ψυχιάτρων, κυβερνητικών υπο-επιτροπών, διαφόρων οργανώσεων και μιας ιδιαιτέρως vocal ομάδας του κοινού, και δημιουργήσει το Comics Code, το οποίο, σε μεγάλο βαθμό, ευνούχισε τη δημιουργικότητα και περιόρισε τις θεματικές και καλλιτεχνικές ελευθερίες εκδοτών και δημιουργών.

Δόξα τω Basil Wolverton, τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν οι συλλογές που επανεκδίδουν ιστορίες (και ολόκληρα τεύχη) από εκείνη τη συναρπαστική περίοδο. Μεταξύ αυτών, είναι και οι τόμοι της σειράς Harvey Horrors, της PSArtbooks, οι οποίοι μέχρι πρόσφατα κυκλοφορούσαν μόνο σε ακριβά hardcovers, τα οποία δεν ήταν για όλα τα βαλάντια και μου ήταν δύσκολο να τα προτείνω ανεπιφύλακτα. Πλέον, όμως, κυκλοφορούν και σε ιδιαιτέρως οικονομικά trade paperbacks (softies, όπως τα λέει η εκδοτική), στη μισή τιμή από τα αντίστοιχα hardcovers!

Στον συγκεκριμένο τόμο, θα βρείτε συγκεντρωμένα τα πέντε πρώτα τεύχη (#21-24 & #5) της ιστορικής σειράς CHAMBER OF CHILLS, τα οποία περιέχουν δουλειές από κορυφαίους σχεδιαστές, όπως οι Bob Powell, Howard Nostrand, Vic Donohue και Lee Elias, σε υπέροχα facsimile editions, που περιλαμβάνουν εξώφυλλα, οπισθόφυλλα, διαφημίσεις και text pages των αυθεντικών τευχών, τυπωμένα σε εξαιρετικό ματ χαρτί (ιλουστρασιόν για τα εξώφυλλα) και με coloring που προσεγγίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό το original. Ενδεχομένως, η καλύτερη λύση για όποιον θέλει να δοκιμάσει το συγκεκριμένο genre, χωρίς να πληρώσει μια περιουσία για τα πρωτότυπα τεύχη, ή 50 δολάρια για ένα overpriced hardcover!

MISTER X: EVICTION #1 (of 3)
Writer/Artist: Dean Motter
Dark Horse

Είμαι fan του Mister X εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια. Θεωρώ την πρώτη σειρά του 1984 μια από τις κορυφαίες της δεκαετίας του ’80 (και ευτυχώς για το κάρμα όλων μας, το ίδιο πιστεύει και η πλειοψηφία των συντακτών του Comicdom!), οπότε είναι μάλλον λογικό που περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία το συγκεκριμένο limited series. Φοβάμαι, όμως, ότι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο απογοητεύτηκα κιόλας με το τελικό αποτέλεσμα.

Δεν είναι πως το comic είναι κακό – το αντίθετο, μάλιστα. Είναι υπέροχα σχεδιασμένο, με τα γνωστά ευφυή layouts και το πανέμορφο στιλιζάρισμα του Motter να είναι διάχυτα σε όλες τις σελίδες, ενώ το σενάριο είναι στρωτό, ενδιαφέρον, και διατηρεί σωστές αναλογίες ανάμεσα στην προσβασιμότητα για νέους αναγνώστες και τις αναφορές σε προηγούμενα γεγονότα που γνωρίζουν οι παλιοί fans. Όλα καλά, εκτός απ’ το ότι μοιάζει σε γενικές γραμμές… “λίγο”. Σαν κάτι να λείπει, χωρίς να είναι απαραίτητα εμφανές τί ακριβώς είναι αυτό…

Αν και δεν μου αρέσει να κάνω quote τον εαυτό μου (OK, αυτό προφανώς είναι ψέμα!), θα χρησιμοποιήσω μια φράση που έγραψα σε ένα πρόσφατο PREVIEWS PICKS για ορισμένα άλλα comics: “Έχω την εντύπωση πως το “zeitgeist” που έκανε το όλο εγχείρημα τόσο ξεχωριστό, έχει παρέλθει εδώ και καιρό.”

PETER BAGGE’S OTHER STUFF
Writer/Artist: Peter Bagge
Fantagraphics Books

Ο Bagge είναι ένας από τους κορυφαίους indie/underground δημιουργούς των τελευταίων 30 ετών και η παρούσα συλλογή μας δίνει την ευκαιρία να επισκεφτούμε ξανά (ή να γνωρίσουμε για πρώτη φορά, depending on the case) μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές του, οι οποίες δεν περιλαμβάνουν τον Buddy Bradley και την παρέα του. Η απουσία του Buddy, όμως, δεν σημαίνει και έλλειψη εξωφρενικών χαρακτήρων, καθώς εδώ υπάρχει η ελαφρόμυαλη και ευκολόπιστη Lovey και το ζεύγος των “Shut-Ins”, Chet & Bunny Leeway.

Επίσης, υπάρχουν μονοσέλιδα και ολιγοσέλιδα strips που πραγματεύονται υψίστης σημασίας ζητήματα, όπως το Rock ‘N’ Roll, η πολιτική, η Αμερικανική Ιστορία, τα πράγματα της καθημερινότητας που θεωρούμε δεδομένα και το Βέλγιο (η αναφορά μου δεν περιέχει απαραίτητα κάποια ιεράρχηση με βαθμό σπουδαιότητας), ενώ περιλαμβάνεται και ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον section με συνεργασίες του Bagge, με δημιουργούς όπως ο Adrian Tomine, ο Gilbert Hernandez, ο Alan Moore, ο Dan Clowes, ο Robert Crumb και άλλοι! Good (or should I say “Neat”) stuff!

Περισσότερες από 130 απολαυστικές έγχρωμες και ασπρόμαυρες σελίδες σε πολύ λογική τιμή ($19.99). Must buy, για όλους όσοι δεν διαβάζουν μόνο superhero comics.

SHADOWMAN #0
Writer: Justin Jordan
Artist: Roberto De La Torre
Valiant Entertainment

Αν δεν υπήρχε το “εξωπραγματικό” HARBINGER #9 (review here), που κυριολεκτικά έθεσε νέα στάνταρ στο πως πρέπει να γράφεται ένα σύγχρονο υπερηρωικό comic, τότε το SHADOWMAN #0 θα ήταν σίγουρα το καλύτερο (κατά τη γνώμη μου, πάντα) comic που έχει βγάλει μέχρι σήμερα η νέα Valiant. Το τεύχος εξιστορεί το origin του νέου Master Darque, ξεκινώντας από την παιδική του ηλικία και αναλύοντας (με ορισμένες ανατριχιαστικές, όσο και εξόχως ποιητικές πινελιές) τη σχέση που ανέπτυξε με την αδερφή του και τον πατέρα τους, μεγαλώνοντας. Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά για την ιστορία, αλλά φοβάμαι πως οτιδήποτε αναφέρω θα αποτελέσει ενδεχομένως τεράστιο spoiler και θα προτιμούσα να διαβάσετε το τεύχος και να τα ανακαλύψετε μόνοι σας, for maximum effect!

Το artwork του Roberto De La Torre είναι απλά υπέροχο, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, με εξαίσια layouts, θαυμάσιο figure work, αριστοτεχνική αφήγηση και πολύ εκφραστικά close ups. Η παρουσία τριών διαφορετικών inkers δεν επηρεάζει αρνητικά το τελικό αποτέλεσμα, καθώς έχουν μοιράσει τις σελίδες με πολύ σωστό τρόπο σύμφωνα με την εξέλιξη της ιστορίας.

Όσο πιο κοντά γίνεται στο τέλειο για ένα mainstream comic. Ίσως και λίγο παραπάνω από αυτό…

SUICIDE RISK #1
Writer: Mike Carey
Artist: Elena Casagrande
Boom! Studios

Ο προφανής λόγος για τον οποίο αγόρασα το συγκεκριμένο comic είναι, φυσικά, ο Mike Carey, ο οποίος μπορεί να μην συγκαταλέγεται, κατά τη γνώμη μου, στους “αλάνθαστους” συγγραφείς, αλλά συνήθως έχει ενδιαφέρουσες ιδέες και τις περισσότερες φορές βρίσκει έξυπνους τρόπους να τις μεταφέρει στο χαρτί.

Ο προφανής λόγος για τον οποίο δεν πρόκειται να αγοράσω τα επόμενα τεύχη του SUICIDE RISK είναι γιατί ούτε η ιδέα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα (υπάρχει ένα φάρμακο το οποίο δίνει υπερδυνάμεις σε όσους έχουν γενετική προδιάθεση να τις αποκτήσουν, το οποίο διακινείται παράνομα και έχει γεμίσει την κοινωνία heroes και – πολύ περισσότερους – villains, κάνοντας δύσκολο το έργο της αστυνομίας), ούτε η εκτέλεση είναι ιδιαίτερα έξυπνη (ένας μπάτσος αηδιασμένος από την κατάσταση και συγκλονισμένος από τους συνεχείς θανάτους τριγύρω και τον σοβαρό τραυματισμό ενός συναδέλφου του, αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να προμηθευτεί το φάρμακο για να αποκτήσει υπερδυνάμεις ο ίδιος). Είμαι σχεδόν βέβαιος πως 99 στους 100 συγγραφείς θα έγραφαν το πρώτο τεύχος περίπου όπως το έκανε και ο Carey.

Αν συνυπολογίσουμε σε όλα αυτά και το τεχνικά άρτιο, αλλά ως επί το πλείστον αδιάφορο, artwork της Elena Casagrande, καθώς και το subtle misandry των τελευταίων σελίδων, νομίζω πως το ρίσκο του να διαβάσω τα επόμενα τεύχη θα ήταν κυριολεκτικά αυτοκτονικό! (Ha! See what I did there?)