SNAPSHOT REVIEWS 23-05-13

DREAM THIEF #1
Writer: Jai Nitz
Artist: Greg Smallwood
Dark Horse

O John Lincoln είναι ρεμάλι. Να τα λέμε αυτά, μη λέει ο κόσμος ότι τον κοροϊδεύουμε. Είναι άνεργος μάγος/μουσικός και μάλιστα τα χώνει στην κοπέλα του που παίρνει άδεια χωρίς αποδοχές. Την οποία κοπέλα και απατάει διαρκώς. Επιπλέον, το “φουντώνει” σε κάθε ευκαιρία. Αυτά ξέρουμε για αυτόν στην αρχή. Α! Και το ότι μεγάλωσε με τον μπαμπά του απόντα. Πολύ απόντα. Ακόμα και το επώνυμό του είναι της μητέρας του. Σιγά-σιγά, κάθε κομμάτι από όλα αυτά που σας είπα ανατρέπεται. Όχι, όχι. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο John Lincoln παραμένει ρεμάλι. Όλα όσα ήξερε, όμως, ο ίδιος για τον εαυτό του, την κοπέλα, τον πατέρα του ανατρέπονται. Και αυτό γιατί μέσα στη μαστούρα του κλέβει μια μάσκα Αβοριγίνων. Και τότε θα καταλάβει ότι στον ύπνο του καταλαμβάνεται από…πνεύματα. Εκδικητικά πνεύματα, αν με πιάνεις.

Μιλάμε για χορταστικότατο πρώτο τεύχος. Μαθαίνουμε τα πάντα για τον John Lincoln και τη ζωή του, τις κακές συνήθειες του τις σχέσεις του με τους γύρω του: τον κολλητό του, την κοπέλα του, την αδερφή του και τον πατέρα του. Αλλά όχι μόνο προλαβαίνει να μας εδραιώσει αυτό το πλαίσιο, αλλά προλαβαίνει να το ανατρέψει εντελώς. Ο Nitz κάνει εξαιρετική δουλειά με το ξεδίπλωμα της ιστορίας και, παρόλο που οι πληροφορίες είναι πολλές, το τεύχος δεν είναι καθόλου μπουκωμένο.

Το σχέδιο δεν είναι και μαγεία, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει περιττό panel. Έχει κανά δυο που είναι άκυρα, απλά φορτωμένα με πληροφορίες. Σε κάποια σημεία μου φάνηκε πολύ το άσπρο γύρω από τα panels, αλλά κατά τ’ άλλα είχε καλά σημεία. Το ξύπνημα του πρωταγωνιστή – κάθε φορά σε άλλο μέρος αλλά και μια σκηνή που συνδυάζει το παρελθόν με το παρόν – δεν μπορείς να κάνεις σοϊκή κριτική χωρίς spoilers – έχουν ένα κάποιο ενδιαφέρον.

Θα τσεκάρω τι συμβαίνει στη συνέχεια. Υποψιάζομαι μια τύπου THE MASK εξέλιξη με παραπάνο σεξ και βία και ένα μυστήριο. Αλλά μπορεί και να έχει πλάκα.

DREAM MERCHANT #1
Writer: Nathan Edmonson
Artist: Konstantin Novosadov
Image Comics

Ναι, εντάξει, πέσανε πολλά όνειρα απανωτά. Και τί πειράζει;

Εδώ τα όνειρα κρύβουν έναν άλλο κόσμο και ένα μυστικό που όλη η ανθρωπότητα έχει ξεχάσει. Και ο μόνος που φαίνεται να έχει κάποιες μνήμες από αυτόν τον κόσμο είναι ο πρωταγωνιστής, ο Winslow. Από μικρός είχε ένα όνειρο που επαναλαμβάνεται. Βρίσκεται σε έναν άλλο κόσμο και πετά σε αυτόν μόνος. Αυτό το όνειρο τον απορροφά τόσο που αδυνατεί να συγκεντρωθεί στον κόσμο των “ξύπνιων”. Και έτσι καταλήγει σε ένα άσυλο για φρενοβλαβείς, με φίλους του έναν σχιζοφρενή, τον Ziggy και μια κοπέλα που δουλεύει στο εστιατόριο, την Anne. Μετά, όμως, από μια συνεδρία με ύπνωση βυθίζεται στον ονειρικό του κόσμο μόνο και μόνο για να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος εκεί. Μια θανάσιμη καταδίωξη ξεκινά και ο μόνος που μπορεί να τον βοηθήσει είναι ο Έμπορος των Ονείρων.

Ενδιαφέρουσα ιστορία, αν και όχι πρωτότυπη. Άλλωστε τα όνειρα είναι ένα θέμα που έχει συναρπάσει πολλούς καλλιτέχνες και ακόμα αποτελεί – κατά μία έννοια – ένα μυστήριο στη λειτουργία του εγκεφάλου μας. Ο Edmonson κάνει μια παλικαρίσια προσπάθεια να πει τη δική του οπτική και αυτό χωρίς να μοιάσει ούτε στο SANDMAN του Gaiman αλλά ούτε και στο INCEPTION του Nolan. Ότι έχει διαβάσει για το θέμα φαίνεται και από το πόσο “διαβασμένος” φαίνεται να είναι ο ήρωας για το προβλήματάκι του. Κάπου το πάει, αλλά μάλλον θα περιμένω να δω και στο επόμενο τεύχος, μήπως είναι ακόμα μια ιστορία του τύπου “εκλεκτός-μυστικό-διώκτες/Νάσγκουλ-μέντορας που θα πεθάνει ηρωικά-και το κορίτσι”.

Θα μπορούσε, ωστόσο, το τεύχος να αφορά τη διαδικασία ψησίματος μιας σωστής πατάτας τηγανητής και πάλι να καθόμουν να το χαζέψω. Και αυτό οφείλεται στο σχέδιο του Novosadov – έχει και ο ήρωας κάτι το… ρώσικο – που είναι συγκλονιστικό. Κάνει το τεύχος εμπειρία και αναδεικνύει μιαν ιστορία που μπορεί και να μην είναι εκεί στην τελική. Μια από τις περιπτώσεις που ο καλλιτέχνης αντιλαμβάνεται ότι η ιστορία λέγεται και μέσα από τις εικόνες και μάλιστα το παίρνει πάνω του το θέμα και είναι ομιλητικότερος από τον συγγραφέα.

Το γεγονός ότι έψαξα τον καλλιτέχνη στο Internet και βρήκα ελάχιστα με εντυπωσίασε και μόνο για πάρτη του θα δώσω μιαν ευκαιρία στη σειρά.

AVENGERS: THE ENEMY WITHIN #1
Writer: Kelly Sue De Connick
Artist: Scott Hepburn
Marvel Comics

Αν δεν έχετε γνωριστεί με την Carol Danvers/ Ms Marvel μπορείτε να τη γνωρίστε μέσα από αυτή τη μίνι σειρά. Θα δείτε ότι είναι έχει προσωπικότητα, νεύρα, αγάπη για τον διπλανό της, υπευθυνότητα και αυτοθυσία.

Η Carol έχει διαγνωστεί – στο CAPTAIN MARVEL #12 – με μια κάκωση στον εγκέφαλο που χειροτερεύει όταν πετάει. Και αν είναι ένα πράγμα που λατρεύει η Carol είναι να πετάει. Έτσι, εμείς τη βρίσκουμε στους δρόμους της Νέα Υόρκης να ψάχνει μια ηλικιωμένη φίλη της, κολλώντας χαρτάκια στο δρόμο. Και σε αυτή την προσπάθεια έρχεται να τη βοηθήσει η φίλη της, η Spider-Woman. Οπότε, η Ms. Marvel και η Spider-woman με τις στολές τους, τα σελοτέιπ και τα συρραπτικά στο χέρι περιδιαβαίνουν στους δρόμους της πόλης και κάνουν και χαβαλεδάκι. Στη συνέχεια πέφτει λίγο ξυλίκι με τις Grapplers (lady wrestlers turned super villains) από όπου παίρνουν πληροφορίες και καταλήγουν στο Central Park με τον Thor, όπου τα βάζουν με κάτι δεινόσαυρους. Τη γριά τη βρίσκουν – we are beyond spoilers – αλλά ποιος κάνει άνω κάτω τη ζωή της Carol δεν το ξέρουμε.

Το σχέδιο έχει τις ώρες του. Είναι φάσεις που οι ήρωες είναι σχεδόν καρικατούρες, αλλά και φάσεις που το σχέδιο είναι edgy. Η ανατομία σε κάποιες περιπτώσεις είναι λίγο συγκεχυμένη, αλλά ποιος τα προσέχει αυτά σε σκηνή δράσης; A! Και κάτι συμβαίνει με το μαλλί της Carol. Φουντώνει από panel σε panel ή μου φαίνεται;

Έχω εκφράσει τη γνώμη μου για τα υπερηρωικά comics, αλλά κάνω μια αλλαγή στα όσα κατά καιρούς λέω. Πρόκειται για καθαρή, ξεκάθαρη σουρρεαλιστική τέχνη! Θα αναγάλλιαζε ο Ρεμπώ μπροστά σε αυτό το συνονθύλευμα απίστευτα στημένων μαλλιών, γκρίνιας “δε με αφήνουν να πετάξω”, δεινοσαύρων, αστυνομίας και σκανδιναβών θεών!

Θα τα διαβάσω και τα πέντε τεύχη γιατί είμαι διχασμένη προσωπικότητα. Και να το ξέρεις από τώρα: θα μου αρέσουν.

HE-MAN AND THE MASTERS OF THE UNIVERSE #1-2
Writer: Keith Giffen
Artist: Pop Mhan
DC Entertainment

Από τον τίτλο κιόλας ξέρετε: α. ότι μιλάμε για guilty pleasure και β. την ηλικία μου. Διότι ως παιδί πήγαινα στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς και νοίκιαζα τον He-Man σε βιντεοκασέτες, αλλά και τις περιπέτειες της She-Ra. Ένιωθα τρελή ευτυχία και έβλεπα τα επεισόδια ξανά και ξανά. Και, παρόλο που σήμερα μπορεί να μου φαίνονται αστεία όλα αυτά και το κούρεμα του Prince Adam γελοίο, δε μπορώ παρά να νοσταλγώ αυτή τη λαχτάρα για περιπέτειες, αυτή την απύθμενη χαρά. Και δε μπορώ παρά να γελάω με την απορία της μαμάς μου όταν άρπαζα το ξεσκονόπανο και φώναζα “Με τη δύναμη του Γκρέυσκαλ” και ύστερα έστρεφα το ξεσκονόπανο στην εξίσου απορημένη σκυλίτσα μου. Ααχ! Αλλά αυτά σας τα είπα και εδώ. Ευτυχώς τα πράγματα με το run του Giffen είναι καλύτερα.

Είναι σαφές ότι σε εμένα και άλλους σαν εμένα απευθύνεται αυτή η σειρά. Όλα είναι εκεί περίπου όπως τα θυμάμαι, αλλά πιο ενήλικα, λιγότερο γλυκανάλατα. Θα μου πεις τί γλυκανάλατα. Ο κακός ήταν ένας τύπος με νεκροκεφαλή, ενώ η καλή μάγισσα έμενε σε ένα δυσοίωνο πύργο με σχήμα κρανίου. Είναι τα σημερινά cartoons για παιδιά πιο ξενέρωτα ή μου φαίνεται; Τελοσπάντων, τα πράγματα γίνονται πιο σκληρά, το αίμα ρέει άφθονο και κόσμος αποκεφαλίζεται εν ψυχρώ. Λέω να μη το δώσω στο ανιψάκι μου.

Οι ορδές του Hordak έρχονται στην Eternia και θέλουν να την κατακτήσουν – γιατί άλλο να κουβαληθούν ορδές σε ένα μέρος; Αρχηγός τους η κόρη του Hordak που κρύβεται πίσω από μια αποκρουστική μάσκα. Πίσω από αυτή κρύβεται μιαν έκπληξη για όσους δεν ξέρουν τη μυθολογία της ιστορίας. Οι υπόλοιποι απλά το περιμέναμε. Αποκαλύπτεται η σχέση ανάμεσα στην σκληρή αρχηγό των εχθρών και την Teela. Για την Teela μαθαίνουμε από την αρχή ότι είναι η κόρη της Sorceress που πια είναι νεκρή.

Εντάξει, χαζομαρίτσα είναι, παραδέχομαι ότι είναι guilty pleasure. Αν δεν ήταν και η Teela τόσο κακομεταχειρισμένη – είναι κακομαθημένη, νευρικιά και sex object- θα ήμουν χαρούμενη.

CHIN MUSIC #1
Writer: Steve Niles
Artist: Tony Harris
Image

Όταν ένα comic ξεκινά με έναν noir ντετέκτιβ που κάνει σατανο/βουντού μαγικά τότε βήχω διακριτικά “Constantine”. Και δεν πέφτω πολύ έξω εν προκειμένω. Ή μάλλον πέφτω πολύ έξω και το ίδιο και οι δημιουργοί, μιας και δύσκολα θα βγουν νικητές στη σύγκριση με τη θρυλική σειρά.

Στο τεύχος εμφανίζεται ο Al Capone και αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Έτσι έψαξα κομματάκι τον πρωταγωνιστή (;) του τεύχους, τον Eliot Ness. Και έμαθα ότι ήταν ο αρχηγός των Αδιάφθορων, μιας θρυλικής ομάδας ομοσπονδιακών πρακτόρων την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Εντυπωσιακό, ειδικότερα αν υπολογίσει κανείς ότι η ιστορία δεν εξελίσσεται όπως την ξέρουμε.

Και αυτό γιατί ο Ness διασταυρώνεται με τον Shawn, μια μυστήρια φιγούρα με υπερφυσικές δυνάμεις – τον βλέπουμε να πετάει, να επιβιώνει από σοβαρά τραύματα και να ταξιδεύει στο χρόνο. Αυτές τις δυνάμεις φαίνεται ότι μεταλαμπαδεύει στον Ness και μένει να δούμε τί θα κάνει ο Αδιάφθορος με τέτοια δύναμη στα χέρια του.

Δε νομίζω ότι αν με ρωτήσεις σε ένα μήνα θα το θυμάμαι. Μπορεί να θυμάμαι αυτή την αναφορά σε υπαρκτά πρόσωπα. Μπορεί να μου κάνει και κάτι αυτός ο ζωντανός άνθρωπος χωρίς δέρμα. Αλλά δεν ξέρω αν θα εξακολουθήσω να επενδύω χρόνο σε αυτό.

Το σχέδιο είναι καλό, πάντως. Με αρκετά art deco στοιχεία, πολλές λεπτομέρειες σχετικά με την εποχή και έναν Al Capone φτυστό. Σκοτεινό με έντονο το καφέ και το κόκκινο δίνει έναν τόνο στο τεύχος και ξεχωρίζει πάνω από μία μέτρια ιστορία. Ίσως και το μόνο αξιομνημόνευτο στο τεύχος αυτό.