SNAPSHOT REVIEWS 27-06-13

ARCHER & ARMSTRONG #10
Writer: Fred Van Lente
Artist: Pere Perez
Valiant Entertainment

Όπως έχω πει αρκετές φορές, ο συγκεκριμένος τίτλος είναι ο μόνος της καινούργιας Valiant που δε με έχει ενθουσιάσει μέχρι στιγμής. Τον προηγούμενο μήνα, όμως, κυκλοφόρησε το τεύχος #0, το οποίο ήταν εξαιρετικό και με έκανε να αναθεωρήσω στιγμιαίως.

Δυστυχώς, στο τεύχος #10 επιστρέφουμε στο γνωστό μοτίβο, με πάρα πολλά (κρύα) αστεία, εξυπνάδες να διαδέχονται η μία την άλλη, πολύ ποζεριά, οπτικά και φραστικά κλισέ και ένα plot το οποίο – ως συνήθως – είναι της λογικής “everything and the kitchen sink too”!

Το σχέδιο του Pere Perez είναι θαυμάσιο, αλλά μου φαίνεται δύσκολο να συνεχίσω για πολύ καιρό ακόμη να δίνω τα λεφτά μου για μια ιστορία που δε με συγκινεί να τη διαβάσω…

RACHEL RISING #17
Writer/Artist: Terry Moore
Abstract Studio

Θα θυμάστε, πιθανώς, πόσο ενθουσιασμένος ήμουν στο ξεκίνημα αυτού του τίτλου; Ο ενθουσιασμός μου παρέμεινε σχετικά αμείωτος μέχρι περίπου το τεύχος #10, αλλά από εκεί και πέρα υπάρχει μια σταδιακή πτώση και πλέον η σχέση μου με το πόνημα του Moore έχει αρχίσει να φτάνει σε επικίνδυνο στάδιο.

Ίσως φταίει το ότι η ιστορία δεν προχωράει. Ίσως φταίει το ότι μου δίνεται η εντύπωση πως ο λόγος που δεν προχωράει η ιστορία είναι επειδή ο Moore δεν έχει αποφασίσει πού θέλει να την πάει. Ίσως φταίει το ότι υπάρχουν σημεία στην ιστορία που θυμίζουν φεμινιστικό παραλήρημα (πάντα ξέραμε ότι ο Moore είναι φεμινιστής, αλλά πλέον τα επίπεδα μισανδρίας είναι, ανά στιγμές, τρομακτικά). Ίσως φταίει, πάλι, το ότι ΟΛΟΙ ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ COMIC ΕΙΝΑΙ ΑΧΩΝΕΥΤΟΙ!!! Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι, γέροι, ζωντανοί, νεκροί, άνθρωποι, δαίμονες… όλοι τους είναι σκατάδες που δεν μπορούν να σου δώσουν ούτε μια σπιθαμή ταύτισης και το μόνο που μπορείς να κάνεις διαβάζοντάς τους, είναι να τους αντιπαθείς!

Ίσως φταίει ότι το ECHO ήταν 100 φορές καλύτερο…

SILENCE & CO.
Writer: Gur Benshemesh
Artist: Ron Randall
Crystal Productions

Ένα crime comic με ρεαλιστικό ασπρόμαυρο artwork, 170 σελίδες ιστορίας και μόλις $9.99 cover price; Μοιάζει με το deal του αιώνα – και θα ήταν, αν το comic ήταν έστω στοιχειωδώς καλό…

Ο Alex είναι hitman της μαφίας που έχει αρχίσει να βαριέται τη δουλειά του, μέχρι που η πρόταση μιας μυστηριώδους εταιρίας (hint: κοίτα τον τίτλο του graphic novel) για μια συνεργασία που μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη απασχόληση του ξυπνάει ξανά το ενδιαφέρον για τον συναρπαστικό κόσμο των κακοποιών, των όπλων και των δολοφόνων. Φυσικά, σε όλα αυτά εμπλέκονται και μοιραίες, σαγηνευτικές γυναίκες (μια από αυτές παίζει και τον άχαρο ρόλο του love interest), ξένα συμφέροντα, δολοπλοκίες, συνομωσίες, πισώπλατα μαχαιρώματα και γενικώς ό,τι είδους κλισέ μπορείτε να φανταστείτε πως χωράει σε μια τέτοια ιστορία.

Και νομίζω πως “κλισέ” είναι η καλύτερη λέξη για να περιγράψει κανείς αυτό το comic. Οι αντιδράσεις των χαρακτήρων είναι ακριβώς αυτές που περιμένεις, τα γεγονότα που διαδραματίζονται είναι ακριβώς αυτά που περιμένεις και ακριβώς όπως τα περιμένεις, οι “ανατροπές” έρχονται όπου και όπως τις περιμένεις και οι διάλογοι είναι με χειρουργική ακρίβεια αυτοί που περιμένεις. Επίσης, τα fuck/fucking/fucker πέφτουν σε ρυθμούς που θα έκαναν το THE DEPARTED και το PULP FICTION να κοκκινίζουν (μέτρησα 9 ή 10 στις πρώτες έξι σελίδες, με τις τρεις να είναι silent και τη μία να είναι κατά 90% σπικάζ από τηλεοπτικό ρεπορτάζ!!!)!

Το artwork είναι της πολύ συνηθισμένης κατηγορίας “τεχνικά σωστό, αλλά αδιάφορο”. Αυτό που θα λέγαμε “χωρίς ψυχή”. Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να μπορείς να προσάψεις στη δουλειά του Ron Randall εδώ, καθώς είναι ανατομικά, προοπτικά και αφηγηματικά αλάνθαστη, αλλά δεν παύει να είναι βαρετή μέχρι θανάτου. Κάτι που είναι περίεργο, καθώς ο Randall έχει κάνει εξαιρετικές δουλειές στο παρελθόν, τόσο στο προσωπικό του project, TREKKER, με δικά του μελάνια, όσο και στο JUSTICE LEAGUE EUROPE, με μελάνια του εξαιρετικού Randy Elliott.

To SILENCE & CO. είναι τόσο φτηνό που θα μπορούσα να το προτείνω έτσι κι αλλιώς, καθώς μπορεί πραγματικά να αρέσει σε κάποιον (ενδεχομένως σε κάποιον λιγότερο ψείρα από μένα), αλλά είναι τόσο “τίποτα” που τελικά δεν μπορώ να το κάνω. Θα προτιμούσα να προτείνω ένα κακό αλλά ενδιαφέρον comic, παρά αυτή τη βαρετή συρραφή από κλισέ..

SUICIDE RISK #2
Writer: Mike Carey
Artist: Elena Casagrande
Boom! Studios

Πριν από ενάμιση μήνα περίπου, είχα γράψει ένα SNAPSHOT για το πρώτο τεύχος αυτής της (μάλλον ongoing, αλλά δεν παίρνω και όρκο) σειράς. Όπως θυμάστε ή όπως είδατε αν κάνατε κλικ στο προηγούμενο link, το είχα βρει επιεικώς απαράδεκτο.

Επειδή, όμως, ξέχασα να πω στο comic store ότι θέλω να σταματήσω να το παίρνω και επειδή δε μου αρέσει να φορτώνω τις συνέπειες της κάθε αβλεψίας μου στους βιοπαλαιστές μαγαζάτορες που αγκομαχούν καθημερινά για να τα φέρουν βόλτα, αγόρασα και το δεύτερο. Ε, μιας και το είχα πληρώσει, είπα να το διαβάσω κιόλας.

Η ιστορία εξακολουθεί να είναι βαρετή και αδιάφορη, ο τρόπος που εξελίσσεται είναι απλοϊκός, η “και καλά” ρεαλιστική προσέγγιση στο θέμα “υπερδυνάμεις και καθημερινότητα” είναι σχολικού επιπέδου (άντε, κολεγιακού) και το σχέδιο της Casagrande αρχίζει να φεύγει από το “τεχνικά άρτιο αλλά αδιάφορο” και να κινείται προς το “ελαφρώς πρόχειρο και εξίσου αδιάφορο”. Όσο για το misandry, είναι ακόμη πιο subtle εδώ, σε σχέση με το πρώτο τεύχος, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει…

TRINITY: A GRAPHIC HISTORY OF THE FIRST ATOMIC BOMB
Writer/Artist: Jonathan Fetter-Vorm
Hill And Wang

Σε γενικές γραμμές, μου αρέσουν αρκετά τα ιστορικά comics, κυρίως αυτά που πραγματεύονται πρόσωπα και καταστάσεις του 20ού Αιώνα. Η δημιουργία της πρώτης ατομικής βόμβας, είναι, φυσικά, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της ανθρώπινης Ιστορίας, οπότε, όπως είναι λογικό, έσπευσα να αγοράσω το συγκεκριμένο comic, αμέσως μόλις πληροφορήθηκα την ύπαρξη του.

Ως εικονογραφημένη Ιστορία, λειτουργεί άριστα, καθώς παρουσιάζει έναν πολύ μεγάλο όγκο ιστορικών και επιστημονικών πληροφοριών, με ενδιαφέροντα τρόπο, χωρίς να κάνει “θυσίες” και παραχωρήσεις για να κάνει την αφήγηση πιο ελκυστική ή εντυπωσιακή. Αλλά και ως comic δεν υστερεί σε τίποτα, καθώς χειρίζεται και αξιοποιεί άριστα τις δυνατότητες του Μέσου, με όμορφα και καθόλου βαρετά layouts (χωρίς όμως να καταφεύγει σε υπερβατικές ακροβασίες), στρωτό (αν και αρκετά “απλό”) artwork και πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα σε διαλόγους και captions.

Γενικά, μια πολύ ωραία δουλειά, που δυστυχώς, λόγω της θεματολογίας της, απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένο και, δυστυχώς, ιδιαιτέρως περιορισμένο κοινό.