THE OCTOBER GIRL #1 & 2

Artist/ Writer: Matthew Dow Smith 
Monkeybrain Comics

Βλέποντας το συγκεκριμένο τίτλο, περιμένει να διαβάσει κανείς κάτι ρομαντικό και ποιητικό, ίσως και σκοτεινό, αλλά όχι φανταστικό. Τουλάχιστον εγώ αυτό περίμενα. Το εξώφυλλο έλκει τον αναγνώστη με τη γοητευτική του απλότητα και τα λιγοστά του χρώματα, καθώς και με τη νοσταλγία του φθινοπώρου. Μακριά κασκόλ και ζεστά ροφήματα σοκολάτας εμφανίζονται στις σκέψεις μας (ίσως επειδή τη στιγμή που γράφω αυτό το άρθρο  βρέχει και η θερμοκρασία έχει πέσει σε επίπεδα φθινοπώρου).

Η ιστορία, που απευθύνεται κυρίως σε εφηβικό κοινό, μας συστήνει την ηρωίδα από την πρώτη κιόλας σελίδα.

Η Autumn Ackerman, μια μυστηριώδης και έξυπνη κοπέλα δεκαοκτώ χρονών, αντιλαμβάνεται ότι δεν αντιμετωπίζει τον κόσμο με συνηθισμένο τρόπο, χωρίς ωστόσο να μπορεί να προσδιορίσει τι ακριβώς είναι συνηθισμένο. Το μέλλον της είναι αβέβαιο, μιας και δεν έχει αρκετά χρήματα, αλλά ούτε και θέληση για να συνεχίσει τις σπουδές της μετά το Λύκειο. Η μόνη της επιλογή είναι να εργάζεται ως σερβιτόρα στην επαρχιακή πόλη όπου μένει, για να βοηθάει οικονομικά τη μητέρα της.

Σύντομα όμως ανακαλύπτει ότι ο κόσμος είναι πολύ πιο ενδιαφέρων απ’ ότι νόμιζε, αλλά δυστυχώς και πιο επικίνδυνος. Προς μεγάλη της έκπληξη, βλέπει ότι ο παλιός παιδικός φανταστικός της φίλος είναι πραγματικός και μάλιστα προσπαθεί να την προστατέψει από κάτι ανείπωτο που μέλλει να συμβεί. Το γεγονός ότι απαγορεύεται να μιλήσει γι’ αυτό βάζει την ίδια (και τους αναγνώστες) σε σκέψεις και ενισχύει την ατμόσφαιρα μυστηρίου.

Το μικρό, ηλικιωμένο τέρας που  κάνει την εμφάνισή του θυμίζει αρκετά τον Mad Hatter. Αυτό ταυτίζει αυτομάτως την Autumn με την Αλίκη και το όλο σκηνικό με ένα αέναο κυνηγητό χωρίς κυνηγό.

Τα στοιχεία που λαμβάνουμε από τα δύο πρώτα τεύχη δεν είναι επαρκή για να καταλάβουμε την εξέλιξη  της ιστορίας. Βέβαια, δικαιολογημένα ως ένα βαθμό, μιας και το κάθε τεύχος αποτελείται μόνο από δεκατρείς σελίδες και μπορείτε να το διαβάσετε με λιγότερο από 1 ευρώ.

Η σχεδιαστική του τεχνοτροπία θυμίζει αρκετά Mignola, πράγμα όχι παράξενο, αν σκεφτεί κανείς ότι ο δημιουργός έχει συνεργαστεί με τον προαναφερθέντα στο HELLBOY και προφανώς επηρεάστηκε απ’ αυτόν. Η γραμμή του είναι απλή και καθαρή, ενώ οι τόνοι του ασπρόμαυρου και του γαλάζιου θυμίζουν παλιά ταινία που ξετυλίγει αργά την ιστορία της.

Δώστε του μια ευκαιρία αναμείνατε για το επόμενο τεύχος. Μπορεί να σας εκπλήξει.