ZARAFA

Directed by: Rémi Bezançon, Jean-Christophe Lie
Written by: Rémi Bezançon, Alexander Abela
Produced by: Christophe Jankovic, Valérie Schermann
Starring: Max Renaudin, Simon Abkarian, Ronit Elkabetz
PATHÉ!

Ένα από τα χειρότερα πράγματα που θυμάμαι από τη φετινή χρονιά των πανελληνίων είναι ότι δεν προλάβαινα να πάω σινεμά. Ακόμα και τις σπάνιες φορές που έβρισκα χρόνο, δε μαζευόταν παρέα. Θυμάμαι ότι για κάποιο καιρό, ο τοπικός κινηματογράφος έπαιζε ένα animation που ήθελα να δω πάση θυσία, με μια υπέροχη αφίσα ενός παιδιού παρέα με μία καμηλοπάρδαλη. Αλλά μέχρι να βρω ελεύθερο βράδυ στο πρόγραμμά μου, το σινεμά ήδη έπαιζε το SIN CITY: A DAME TO KILL FOR. Αυτό βγαίνει τον Αύγουστο του 2014 βέβαια, αλλά το νόημα το πιάσατε. Τώρα λοιπόν που ήρθε το καλοκαιράκι, θυμήθηκα εκείνη τη γοητευτική αφίσα, την αναζήτησα, και μετά από λίγη ώρα, έβλεπα επιτέλους το ZARAFA.

Η ιστορία αρχίζει, όταν ο μικρός Maki το σκάει από τον δουλέμπορο μαύρης σάρκας που τον έχει αιχμάλωτο και εξαφανίζεται στην έρημο. Στην πορεία του συναντάει την καμηλοπάρδαλη Zarafa και τον βεδουίνο Hassan, μαζί με τους οποίους ταξιδεύει μέχρι την Αλεξάνδρεια, που βρίσκεται σε πόλεμο με τους Τούρκους. Εκεί, ο Maki μαθαίνει ότι η αγαπημένη του Zarafa προορίζεται ως δώρο για το βασιλιά της Γαλλίας, με την ελπίδα ότι ο τελευταίος θα συμμαχήσει με την Αλεξάνδρεια. Μη μπορώντας να την αποχωριστεί, ο Maki θα ακολουθήσει την καμηλοπάρδαλή του στο μεγάλο της ταξίδι, όπου θα μπλεχτεί σε περιπέτειες με Έλληνες πειρατές που χορεύουν σιρτάκι, λύκους, κακοκαιρίες, και έναν απαίσιο δουλέμπορο που τον κυνηγά.

Η ταινία είναι πολύ όμορφη, τόσο σεναριακά, όσο και οπτικά. Η ιστορία είναι πρωτότυπη, οι χαρακτήρες πλάθονται σε βάθος, και αναπάντεχες σκηνές υπάρχουν συχνά, ώστε να μην αφήνουν το θεατή απλά να “χαζεύει”. Μια ταινία που σε κάνει να γελάς, αλλά και να κλαις λιγάκι. Πιθανότατα δε θα περάσει στη λίστα των αξέχαστων animation που με σημάδεψαν, αλλά κέρδισε την προσοχή μου και σίγουρα θα ήθελα να την ξαναδώ και να τη δείξω και σε άλλο κόσμο. Εξ ού και το σημερινό review.

Το ZARAFA έχει κομμάτια από την έρημο, την Αλεξάνδρεια, τα ελληνικά νησιά, το Παρίσι, και γι’ αυτό χορταίνει πραγματικά το μάτι. Σε αυτό συνεισφέρει επίσης το άριστο character design, καλύτερο από αυτό πολλών μεγάλων παραγωγών που έχουν βγει φέτος. Τα χρώματα, τα τοπία, οι μουσικές… Το αποτέλεσμα είναι υπέροχο, και παντρεύει όμορφα τη γαλλική πρωτοτυπία, με κάποια αγαπημένα κλισέ του αμερικανικού κινηματογράφου.

Αν μου έμεινε ένα παράπονο, αυτό είναι ο φόβος για το sad ending. Ενώ η ταινία έχει κάποιες δυσάρεστες στιγμές, τις ακυρώνει στην πορεία. Υπάρχει, για παράδειγμα, ένας θάνατος και αμέσως μετά γίνεται λόγος για μετενσάρκωση. Δεν πιστεύω πως ο θεατής χρειάζεται τόση παρηγοριά. Παρατηρώ ότι, τα τελευταία χρόνια, τα παιδικά cartoon κινούνται σε αρκετά ασφαλή όρια. Αποφεύγουν να δείξουν άσχημες εικόνες και αρκούνται να περάσουν τα γνωστά μηνύματα του στιλ: “θα τα καταφέρεις”, “κυνήγα το όνειρο“. Κατανοώ πλήρως ότι τα μηνύματα αυτά βοηθούν και καλλιεργούν το παιδικό κοινό, αλλά δε νομίζω πως κάποιο παιδάκι έπαθε ποτέ κάτι επειδή είδε τον Μουφάσα να πεθαίνει. Περίμενα λίγο περισσότερη σκληράδα από μία γαλλική ταινία.

Σε κάθε περίπτωση, το ZARAFA είναι ένα μικρό διαμαντάκι. Όσο κι αν διασκεδάζω με τις ταινίες της Pixar ή της Dreamworks, ο γαλλικός κινηματογράφος μου φαίνεται πιο φρέσκος και έξυπνος, όπως ισχύει και στο συγκεκριμένο φιλμ. Μικροί ή μεγάλοι, μην το χάσετε σε καμία περίπτωση.