RANDOM THOUGHTS 08-09-13

Αυτή είναι μια φωτογραφία της Marion Cotillard, την οποία έχω βάλει εδώ χωρίς κάποιον προφανή λόγο.

Νέα σεζόν, νέες στήλες, νέα βάσανα για τους συντάκτες…

Μετά από κάμποσο brainstorming με τον co-editor του Comicdom.gr, Θωμά Παπαδημητρόπουλο, και τον news editor (και consulting editor και ενίοτε… πασπαρτού editor) Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου, καταλήξαμε(;) πως θα ήταν καλή ιδέα να μονιμοποιήσω τα posts με τις σκόρπιες σκέψεις μου επί παντός επιστητού (σαν αυτό, ή αυτό, ή και αυτό) και να τα εντάξω σε μια δεκαπενθήμερη στήλη, που θα ανεβαίνει στο site τις Κυριακές (όπου η κίνηση είναι είναι, έτσι κι αλλιώς, κάπως πεσμένη, οπότε υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να βρεθεί κάποιος αναγνώστης να διαβάσει τις ασυναρτησίες μου και να φωνάξει – είτε από μέσα του, είτε σε comment – “μα, τί μαλακίες είναι αυτές!”), τουλάχιστον μέχρι να στερέψω από έμπνευση και ιδέες ή μέχρι να πάψει να με ανέχεται το κοινό (πράγματα που, όπως λένε οι κακές γλώσσες, έχουν ήδη συμβεί από το 2006 και το 2007, αντιστοίχως).

Anyway, οφείλω εδώ να προειδοποιήσω τους φίλους (και εχθρούς – κι αυτοί ψυχούλα έχουν) αναγνώστες, πως σε αυτή τη στήλη θα υπάρχουν μεν κάποια items που θα σχετίζονται με τα comics (όταν τα διαβάζεις τα άτιμα εδώ και 30+ χρόνια, σίγουρα ένα μέρος των σκέψεών σου είναι αφιερωμένο και σε αυτά), αλλά παράλληλα θα υπάρχουν και κάποια (αρκετά; κάμποσα; πολλά;) που θα είναι μερικώς ή παντελώς άσχετα με την 9η Τέχνη και οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτή. Αν δε σας αρέσουν αυτά που γράφω, μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε ή ενδεχομένως και να αρχίσετε να γκρινιάζετε (είτε στα comments είτε στέλνοντάς μου ένα mail – απαντάω σε όλους). Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να λειτουργήσει ως παρηγοριά αυτό, αλλά πολλές φορές ούτε εμένα μου αρέσουν αυτά που γράφω, οπότε μπορούμε και να γκρινιάξουμε παρέα, αν χρειαστεί…

Για αυτή την πρώτη στήλη, είναι πιθανό να μην έχουμε πολλές σκέψεις, καθώς είχα ήδη μεγάλη εισαγωγή και έχουν αρχίσει να πονάνε τα δάχτυλα μου (ναι, ξέρω, το ίδιο ισχύει και για εγκεφαλικά σας κύτταρα…).

— Η πρώτη απόφαση της νέας σεζόν! Δε νομίζω πως θα ξαναδώ υπερηρωική ταινία στον κινηματογράφο. Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά ή έχουν διαβάσει περισσότερα από 3-4 κείμενά μου, πιθανώς να έχουν αντιληφθεί πως οι κινηματογραφικές μεταφορές υπερηρωικών comics δεν είναι αυτό που λέμε “my cup of tea”. Τις περισσότερες φορές, τις βλέπω σε DVD ή στην τηλεόραση και, στις ελάχιστες περιπτώσεις που αποφασίζω να πάω για κάποια στο σινεμά, αυτό συνήθως γίνεται με βαριά καρδιά. Μετά την λαίλαπα του πρόσφατου MAN OF STEEL, όπου πραγματικά δεν πέρασα καθόλου καλά, αποφάσισα πως δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να ξαναπάω να δω μια υπερηρωική ταινία, η οποία κατά 99,99% δεν πρόκειται να μου αρέσει, καθισμένος για δύο (ή και περισσότερες) ώρες μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα, δίπλα σε ενοχλητικούς fanboys που μασουλάνε ποπ κόρν και χαχανίζουν συνέχεια. Για να μην αναφερθώ καν σε όλους τους υπόλοιπους μαλάκες που θα βρίσκονται γύρω από την παρέα με την οποία πηγαίνω στο σινεμά. (Ouch…)

— Ο Ben Affleck, λοιπόν, θα είναι ο νέος Batman! Παραμένουμε σε κινηματογραφικό mode και περνάμε στην είδηση που έκανε έξαλλους χιλιάδες ανθρώπους σε όλοκληρο το Internet (δεν λέμε πια “σε ολόκληρο τον πλανήτη – ο πλανήτης είναι εδώ!). Εμένα, πάλι, για κάποιον διεστραμμένο λόγο, η επιλογή του Affleck μου φαίνεται από ενδιαφέρουσα έως πολύ καλή. Προς θεού, ο κατά τα άλλα συμπαθής (OK, σε κάποιους τουλάχιστον) Ben, δεν είναι κανένας σπουδαίος ηθοποιός, αλλά είναι τουλάχιστον επαρκής (μεταξύ μας, δεν πρόκειται να παίξει ούτε Άμλετ, ούτε Terry Malloy – ο ρόλος του Batman στις ταινίες του Hollywood έχει μάλλον περιορισμένες απαιτήσεις!) και η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια έχει βελτιωθεί αρκετά. Πρόσφατα, μάλιστα, ξαναείδα το HOLLYWOODLAND, και υπάρχουν κάποιες σκηνές όπου ο Affleck εμφανίζεται με κοστούμι (εννοώ κανονικό κοστούμι, με σακάκι και γραβάτα, όχι αυτό του Superman) και μπορεί να σου φέρει στο μυαλό έναν – κάποιου είδους – Bruce Wayne.

Άσε που, όντας εκεί τριγύρω στα γυρίσματα, μπορεί να δώσει και ένα-δυο tips στον Snyder για το πώς γυρίζουν ενδιαφέρουσες σκηνές οι κανονικοί σκηνοθέτες…

“Η τελευταία πραγματικά καλή ταινία στην οποία έπαιξα, βγήκε το 1996. Αλλά αυτό το καπέλο μου πάει πάρα πολύ!”

— Επίσης, ο James Spader θα ενσαρκώσει τον Ultron. Ναι… Δε με ενδιαφέρει και τόσο αυτή η είδηση. Οι πιθανότητες να δω το AVENGERS: AGE OF ULTRON είναι περίπου όσες να δω το FIFTY SHADES OF GREY. Δηλαδή λίγο λιγότερες από αυτές που δίνω στο να δω, κάποια στιγμή, ολόκληρο οποιοδήποτε από τα TWILIGHT…

— Σύμφωνα με το λεξικό Merriam-Webster, πλέον οι λέξεις δεν έχουν κανένα νόημα. What? The? Fuck???

— Ξέφρενος φεμινισμός, διανθισμένος με γενναίες δόσεις διαστρέβλωσης της αλήθειας, παραποίησης των γεγονότων και αδιαφορίας για τον εξωφρενικό βαθμό στον οποίο γίνεσαι φορέας παραπληροφόρησης. Well done, Ms. Romano!

— Κάποιοι λένε πως αν θέλεις να καταλάβεις πλήρως τους λόγους για τους οποίους θαυμάζεις ορισμένους ανθρώπους, πρέπει να ρίξεις μια πιο προσεκτική ματιά σε εκείνους που τους μεγάλωσαν. Προσωπικά, θαυμάζω τον Mark Evanier (τον οποίο είχα τη χαρά και την τιμή να γνωρίσω προσωπικά, στο San Diego, πριν από 6 χρόνια) περισσότερο από σχεδόν οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο εκεί έξω. Διαβάζοντας τις ιστορίες που γράφει εδώ και λίγο καιρό για τον πατέρα του, νομίζω πως καταλαβαίνω κάποια πράγματα παραπάνω…

Ασπρόμαυρη φωτογραφία συγγραφέα μπροστά στη γραφομηχανή του. Νομίζω πως κάπως έτσι φανταζόμουν τον εαυτό μου όταν ήμουν μικρός. Και ναι, οι φαντασιώσεις μου ήταν συνήθως σε black & white…

— Και μια και μιλάμε για ανθρώπους που θαυμάζω, πριν λίγες μέρες πέθανε ο Elmore Leonard. Ένας απλά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ συγγραφέας, από τους λίγους που συνέχισα να παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια, όταν πλέον οι αντοχές μου για fiction writing που δεν περιλαμβάνει εικόνες είχαν πέσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Πολύ κρίμα, γιατί, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ήταν φανερό πως εξακολουθούσε να τα έχει τετρακόσια και πως είχε μέσα του αρκετές ακόμη συναρπαστικές ιστορίες να διηγηθεί. Όποιος ενδιαφέρεται έστω και λίγο για το γράψιμο, πρέπει να διαβάσει, να μελετήσει, να αναλύσει και πιθανώς να κάνει τατουάζ στον εγκέφαλό του τους δέκα κανόνες του Leonard. Αν διαφωνείτε με κάποιον, αναρωτηθείτε έστω και για δυο-τρία δευτερόλεπτα πόσο πιθανό είναι να έχετε εσείς δίκιο και ο Elmore Leonard άδικο… και μετά αναθεωρήστε.

Coolest dude currently on TV!

— BTW, ένας επιπλέον λόγος για να λατρεύει κανείς τον Leonard (και ο πιο πρόσφατος για την ακρίβεια), είναι η  υπέροχη τηλεοπτική σειρά JUSTIFIED, με πρωταγωνιστή τον εξαίσιο Timothy Olyphant, βασισμένη στην σύντομη ιστορία του συγγραφέα, “Fire In The Hole”. Διαθέτει θαυμάσια production values (χωρίς πολλά φρου-φρου και αρώματα όμως, που να αποσπούν την προσοχή του θεατή από την ιστορία και τους χαρακτήρες) και ένα αμιγώς εξαιρετικό cast (με πάρα πολλούς ενδιαφέροντες guest stars). Πιθανώς, η καλύτερη τηλεοπτική σειρά που έχω δει εδώ και κάμποσα χρόνια (πότε τέλειωσε το SIX FEET UNDER, είπαμε;)!

— Misandry alert! Ο Jim Hines είναι πολύ μεγάλος μαλάκας. Αυτό.

— Το παρακάτω video εξακολουθεί να είναι το πιο ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ AWESOME πράγμα που έχω δει εδώ και μήνες! Και πιθανώς το καλύτερο opening number στην ιστορία του σύμπαντος!!!!

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=danBaPWT09A[/youtube]

— Δεν σας ξενίζει λίγο ο τρόπος που τα μεγάλα κανάλια (κυρίως Mega, ANT1), τον τελευταίο καιρό, προμοτάρουν με πολύ μεγάλη ένταση και συχνότητα τις επαναλήψεις παλιών σειρών που βάζουν; Ο τρόπος που τις διαφημίζουν μοιάζει σχεδόν σαν να πρόκειται για νέες παραγωγές. Όχι πως με απασχολεί ιδιαίτερα, αλλά μου έκανε εντύπωση…

ARE YOU AS BORED AS I AM?

— On the opposite side of the spectrum, η πρόσφατη σειρά από teasers της Marvel για το επερχόμενο INHUMAN-whatever-crap-it-is ήταν ένα από τα πιο γελοία πράγματα που έχω δει εδώ και καιρό. Και πιθανώς μέσα στα 5-10 πιο χαζά ad campaigns που έχει κάνει εταιρία comics τα τελευταία 200 εκατομμύρια χρόνια. Seriously, who gives a fuck (πέρα από τα nerd-freaks στο Newsarama);

— Περνώντας σε πιο ευχάριστα θέματα (εδώ που τα λέμε, τα μόνα πράγματα που είναι λιγότερο ευχάριστα από τις μαλακίες της Marvel είναι οι ανίατες ασθένειες και η κατάσταση στη Συρία – και για το δεύτερο δεν είμαι και τόσο βέβαιος), δεν μπορώ να σας αποκαλύψω τις ακριβείς ημερομηνίες του Comicdom Con Athens 2014, αλλά αυτό που μπορώ να σας πω είναι πως αν κάποιος είναι λίγο παρατηρητικός και ξέρει να εντοπίζει “πατέντες”, δεν θα είναι δύσκολο να “αποκρυπτογραφήσει το μυστήριο”.

— Οι συγγραφείς του BATWOMAN, J.H. Williams και W. Haden Blackman, αποχώρησαν από τον τίτλο και συνέπεια της αποχώρησης τους ήταν να καταφέρει το Internet να αποδείξει, για μια ακόμη φορά, πως η ανθρώπινη βλακεία είναι ανίκητη. Τα πράγματα που ειπώθηκαν/γράφτηκαν αυτές τις μέρες σε forums, message boards, twitter feeds και comment threads ειδησεογραφικών sites και blogs, έχουν ξεπεράσει κάθε όριο υπερβολής, καθώς, όπως φαίνεται, η μανία του μέσου μπετόβλακα να βγάλει αυθαίρετα συμπεράσματα που εξυπηρετούν την όποια ατζέντα του είναι απείρως μεγαλύτερη από την εσωτερική του ανάγκη για αυτοπροστασία και αξιοπρέπεια. Πίκρα καταραμένη, λέμε…

Η παρουσία της Adele Exarchopoulos στην τελετή λήξης, δεν είνα ο μόνος λόγος που θέλω να πάω στις Νύχτες Πρεμιέρας… Αλλά είναι σίγουρα μέσα στο Top 5!!!

— Οι δύο καλύτερες φετινές ταινίες που έχω δει μέχρι τώρα, είναι το εξωφρενικό, ξεκαρδιστικό και εντελώς κάφρικο THIS IS THE END και το υπέροχο BLUE JASMINE του μεγιστοτεράστιου Woody Allen. Αλλά οι δύο ταινίες που περιμένω περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες, είναι το GRAVITY του Alfonso Cuaron, τα trailers του οποίου είναι απλά Α-ΠΙ-ΣΤΕΥ-ΤΑ, και το LA VIE D’ADELE του Abdellatif Kechiche, το οποίο ευελπιστώ να δω στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας (BTW, για όσους γκρινιάζουν πως αργούμε να βγάλουμε το πρόγραμμα του Con, να επισημάνω ότι εμείς φέτος το ανακοινώσαμε 11 μέρες πριν την έναρξη, ενώ το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ, τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, παρ’ όλο που ξεκινάει την άλλη Τετάρτη!).

— Τίς τελευταίες μέρες βλέπω συνέχεια στον ύπνο μου ότι μένω στο σπίτι κάποιου συγγενή, φίλου ή γνωστού και αυτός ή αυτή μένει στο δικό μου. Χωρίς όμως να έχει γίνει εσκεμμένα μια τέτοια αλλαγή. Στον κόσμο του ονείρου, το σπίτι του άλλου είναι το δικό μου και το δικό μου ανήκει στον άλλο, and that’s the way it’s always been. Τίποτε άλλο ενδιαφέρον δε συμβαίνει, αλλά παρ’ όλα αυτά το συγκεκριμένο switch, για κάποιο λόγο, με βγάζει πολύ έξω από τα νερά μου όταν ξυπνάω. Σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά. Μάλλον πρέπει να αναζητήσω έναν ονειροκρίτη και ταυτόχρονα να πείσω τον εαυτό μου ότι τα πιστεύω όλα αυτά για να κάτσω να τον διαβάσω.

— Και μετά από αυτή την εξομολόγηση, λέω κάπου εδώ να κλείσω αυτό το πρώτο (αν και στην πραγματικότητα είναι το τέταρτο) installment της στήλης. Η ώρα πήγε 5 το πρωί και έχω αρχίσει να νταγκλάρω λιγάκι. Ελπίζω η εμπειρία να ήταν το ίδιο ανώδυνη για εσάς όσο και για μένα…