FIRST TIME EVER: X-Men

Το εξώφυλλο που είδα χρόοοονια μετά!

THE UNCANNY X-MEN #106
Writers: Chris Claremont, Bill Mantlo
Artists: Dave Cockrum, Bob Brown, Tom Sutton
Marvel Comics

Νέα στήλη στο αγαπημένο σας ενημερωτικό website για comics, με τις προσωπικές εξομολογήσεις, σχετικές με πρώτες επαφές με αντικείμενα της Tέχνης αυτής να είναι το κεντρικό της θέμα. Συγγνώμη αν σας παραπλάνησε ο τίτλος, αλλά το περιεχόμενο δεν είναι x-rated, εκτός και αν αυτό το καλεί η πρώτη αναγνωστική εμπειρία ενός ερωτικού comic. Μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή, θα πρέπει να συμβιβαστείτε με κάτι ίσως πιο μπανάλ, όπως, για παράδειγμα, τις αναμνήσεις μου από την πρώτη μου ανάγνωση ενός τεύχους X-MEN, στα πλαίσια της X-Week που τρέχει αυτή την εβδομάδα.

Ξεκινώντας  οφείλω να θέσω το πλαίσιο του τι σήμαινε η λέξη X-MEN στο μυαλό του δεκάχρονου Γιωργάκη, όταν το καλοκαίρι του 1987 έπιασε για πρώτη φορά ένα τεύχος που πρωταγωνιστούσε η πασίγνωστη πλέον ομάδα των μεταλλαγμένων. Το πλαίσιο αυτό περιγράφεται πολύ απλά ως “Μυστήριο”. Ή ακόμα καλύτερα, «Γοητευτικό Μυστήριο», με τα κεφαλαία να δίνουν την πρέπουσα σοβαρότητα.

Βλέπετε, η superhero δίαιτα των μέσων της δεκαετίας του ’80 περιλάμβανε αποκλειστικά ό,τι φρόντιζαν να παρουσιάζουν οι εκδόσεις του Καμπανά στις σελίδες τους. SPIDER-MAN, AVENGERS, CAPTAIN AMERICA, IRON MAN, HULK και άλλοι κλασικοί τίτλοι, εκτός από εκείνον που ήταν ο πιο καυτός εκείνη την περίοδο στην Αμερική, το UNCANNY X-MEN. Η πρώτη φουρνιά της δεκαετίας του ’70 περιλάμβανε και X-MEN, αλλά ήταν ιστορίες από την δεκαετία του ’60 και, ακόμα πιο σημαντικό, κυκλοφορούσαν όταν δεν είχα μάθει ακόμα ανάγνωση. Η ενεργοποίηση της Μαμούθ στον ίδιο χώρο, έφερε μια ανανέωση, καθώς έγινε φορέας νέων τίτλων, με σαφέστατα υψηλότερη ποιότητα εκδόσεων και τα comics στις κανονικές διαστάσεις τους, με πλήρη παλέτα χρωμάτων.

Λυκομάτης. Τσαμπουκάς. Cool!

Το τεύχος που έπεσε στα χέρια μου μια Αυγουστιάτικη μέρα στην μακρινή Ορεστιάδα, κατόπιν παρακάλιων και λοιπών εκβιασμών, ήταν το X-MEN #7, το οποίο ανατύπωνε το UNCANNY X-MEN #106, των Chris Claremont, Bill Mantlo στο σενάριο και Dave Cockrum και Bob Brown στα μολύβια. Η διαφορά ήταν ότι το εξώφυλλο δεν ήταν αυτό που βλέπετε στην οθόνη σας, αλλά αυτό εδώ, καθώς η δεύτερη ιστορία ήταν το ALPHA FLIGHT #1. Ήταν, μπορώ να πω, ένα λίγο περίεργο τεύχος για ξεκίνημα. Δεν ήταν ιδιαίτερα καλοσχεδιασμένο, η ιστορία δεν ήταν αυτοτελής, αλλά, ακολουθώντας το πνεύμα των ημερών εκείνων, μπόρεσα να το διαβάσω και να καταλάβω περίπου το τι γινόταν. Και πάνω κάτω τα θυμάμαι κάπως έτσι, με μια γενναία δόση αταβισμού:

Η ομάδα των X-MEN μόλις την είχε κάνει για κάπου πολύ-πολύ μακριά και ένας καραφλός, που μάλλον είχε ηγετικό ρόλο, λιποθυμά  λίγο πριν τα βάλει με έναν εξωγήινο που έβγαζε φλόγες. Αλλαγή σκηνικού και βλέπουμε την ομάδα να εκπαιδεύεται στη χρήση των δυνάμεων τους, ενώ δεν χάνουν ευκαιρία να τσακώνονται μεταξύ τους. Ξαφνικά, κάποιοι άλλοι εμφανίζονται, που ήταν λέει η παλιά ομάδα των X-MEN, και αρχίζουν στις μπούφλες την υπάρχουσα ομάδα, γιατί για κάποιο λόγο έχουν φορτώσει μαζί τους. Μετά ο καραφλός εμφανίζεται πάλι, οι παλιοί X-MEN εξαφανίζονται, αλλά υπάρχει και ένας δεύτερος καραφλός, που και αυτός είναι κακός. Και φυσικά, η νέα ομάδα τον νικάει. Όλα αυτά όμως ήταν στο κεφάλι του καραφλού, που προσπαθούσε να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα μέσα του. Ήταν ένα όνειρο, δηλαδή.

Ο δεύτερος, κακός καραφλός! Μα τί γίνεται;

Ένιωσα λίγο σαν να με είχαν εξαπατήσει, κάπου είχα μπερδευτεί, αλλά υπήρχε μια γοητεία που έβγαινε από αυτό το άγαρμπο ξεκίνημα. Πρώτον, αυτοί οι X-Me φαινόντουσαν ενδιαφέροντες τύποι, ειδικά αυτός ο Λυκομάτης με τις νυχάρες – ελάτε, δεν είναι δύσκολο να μαντέψετε ποιος είναι! Είχαν εντυπωσιακές δυνάμεις, ωραίες παρδαλές στολές και έντονες προσωπικότητες. Όμως, μπορώ να πω ότι εκείνη η ιστορία με την ΠΤΗΣIΣ ΑΛΦΑ μου είχε αρέσει περισσότερο. Λίγο το ότι ήταν το πρώτο τεύχος, λίγο το ότι αυτός ο John Byrne τα έσπαγε, μου είχε κλέψει τις εντυπώσεις. Αλλά δεν είχε κάτι το βασικό. Αυτός ο Λυκομάτης δεν ήταν εκεί.

Είχα εντυπωσιαστεί, αλλά η έλλειψη σταθερής αγοραστικής δύναμης δε μου επέτρεψε να ακολουθήσω σταθερά τις ιστορίες τους. Αγόραζα σποραδικά, μέχρι που αποφάσισα να σταθεροποιήσω την κίνηση μου αυτή, γιατί έλεγα ότι ήταν κρίμα να χάνω κάτι που φαινόταν τόσο καλό. Την απόφαση αυτή την πήρα σχεδόν δύο χρόνια-και-κάτι αργότερα, όταν, εντελώς συμπωματικά, ξεκίνησε η έκδοση του “Dark Phoenix Saga”, με τις όποιες συνέπειες τις επικείμενης fanboy-ασης να είναι πλέον εμφανείς.

Αυτό ήταν. Πλέον είχα ψαρώσει και θεωρούσα ότι οι X-MEN ήταν ό,τι καλύτερο υπήρχε στο κόσμο, καλύτεροι από AVENGERS και FANTΑSTIC FOUR, καλύτεροι από τον Amstrad 6128, καλύτεροι από το NIGHTMARE ON ELM STREET, σίγουρα καλύτεροι από το STAR WARS, και άλλες πολλές ανάλογες συγκρίσεις που κάνει ένα σχεδόν 13χρόνο μυαλό. Δεν ήξερα, όμως, αν ήταν καλύτεροι και από την μερέντα, διότι στο σπίτι μας ήταν κάτι σαν persona non grata.  Χρόνια αργότερα μου λύθηκε η απορία. Ναι, ήταν καλύτεροι και από την μερέντα. Οριακά.

Απάτη σας λέω.

Αυτό που με είχε ωθήσει να παθιαστώ με τους X-MEN, ήταν οι διαφορές τους σε σχέση με τους υπόλοιπους ήρωες. Είχαν γεννηθεί έτσι, πλήρωναν το τίμημα της διαφορετικότας, αντί όμως να προσπαθήσουν να κυριαρχήσουν στον κόσμο, υπερασπιζόντουσαν αυτούς που τους μισούσαν, διατηρώντας έναν κώδικα ηθικής, καθώς παράλληλα ανακάλυπταν τους εαυτούς τους και τις δυνατότητές τους. Για ένα εσωστρεφές αγόρι που μόλις είχε περάσει το κατώφλι τις εφηβείας, που πάντα ένιωθε ότι ο κόσμος δεν ήταν φτιαγμένος για αυτόν και ότι ο ίδιος ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους, τους “φυσιολογικούς”, η ταύτιση ήταν αναπόφευκτη. Αυτό ήταν, το αγκίστρι είχε μπει για τα καλά, δεν αντιστεκόμουν καθόλου και το απολάμβανα.

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια αναγνωστική σχέση, η οποία αν και δεν αποδείχθηκε απολύτως σταθερή, διατηρείται μέχρι σήμερα, με αρκετά διαλείμματα, μακροχρόνια και μη, να έχουν ήδη πραγματοποιηθεί.

Τέλος, θα ήθελα να μου συχωρήσετε μια παράληψη. Είχα σκοπό να σκανάρω το συγκεκριμένο τεύχος της Μαμούθ, μιας και το έχω ακόμα στην κατοχή μου, αλλά δυστυχώς η πρόσβαση σε αυτό αποδείχθηκε πιο δύσκολη από ότι περίμενα, καθώς παρουσιάστηκαν κάποια προβλήματα συγχρονισμού των ενεργειών μου. Για αυτό, θα πρέπει να περιοριστείτε σε μερικά jpgs που βρήκα με την χρήση του google, από το αυθεντικό τεύχος. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι μεγάλο παράπτωμα, αλλά θα ήταν κάτι που θα έκανε το post αυτό πιο ολοκληρωμένο.