FIVE GHOSTS #1-5

Writer: Frank J. Barbiere
Artist: Chris Mooneyham
Image Comics

Με τα πέντε πρώτα τεύχη του FIVE GHOSTS στα χέρια μου, πολλά πράγματα έχω να πω και όλα φαίνονται να είναι υλικό πρώτης παραγράφου, αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά. Το FIVE GHOSTS πρώτο-εμφανίστηκε ως αυτοέκδοση το 2012, όταν και τράβηξε την προσοχή της Image (ευχαριστώ Image!), με αποτέλεσμα να ολοκληρώνει το καλοκαίρι τον πρώτο του κύκλο (τον Σεπτέμβρη περιμένουμε το paperback) και τον Οκτώβρη να ξεκινάει ο δεύτερος.

Το FIVE GHOSTS αφηγείται την ιστορία του Fabian Grey, ενός κυνηγού θησαυρών στοιχειωμένου από πέντε φαντάσματα που του δανείζουν τις δυνάμεις τους, όποτε τις έχει ανάγκη. Φυσικά, τα φαντάσματα που κουβαλάει μαζί του ο – ήδη υπερ-cool – Fabian δεν είναι καθόλου τυχαία. Είναι τα φαντάσματα πέντε… υπερηρώων της λογοτεχνίας, της μυθολογίας και της pop κουλτούρας: του ντετέκτιβ (Sherlock Holmes), του τοξότη (Robin Hood), του μάγου (Merlin), του σαμουράι (Musashi Miyamoto – πραγματικό πρόσωπο, αν και βαθιά βυθισμένο στον μύθο) και το βαμπίρ (Dracula). Τα φαντάσματα συνοδεύουν τον Fabian στις περιπέτειες του, αλλά οι δυνάμεις που αντλεί από αυτά έχουν το τίμημά τους. Όχι μόνο εξαντλούν τον ξενιστή τους, αλλά προσελκύουν και την ανεπιθύμητη προσοχή δαιμονικών δυνάμεων πάνω του. Εξάλλου, ο Fabian είναι ήδη προετοιμασμένος να δώσει μάχη με άγνωστους και μεταφυσικούς εχθρούς για να σώσει την αδερφή του, που έχει πέσει θύμα της ίδιας δύναμης που χάρισε σε αυτόν τις εξαιρετικές του ικανότητες. Α, έχει και ναζί… είπα για τους ναζί;

Η ροή του σεναρίου του Barbiere είναι εντυπωσιακή, αφού καταφέρνει να αποκαλύψει μόνο τα απαραίτητα στο σενάριο, χωρίς να κουράζει, και να κρατά αμείωτη την προσοχή του αναγνώστη. Η ανάπτυξη των χαρακτήρων, ιδιαίτερα των “φαντασμάτων”, είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κομμάτι, γιατί, αν και δεν φαίνεται ιδιαίτερα πρωτότυπη η χρήση κλασικών χαρακτήρων της λογοτεχνίας, η επιλογή δείχνει πως οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες έχουν ενσωματωθεί στην κουλτούρα μας ως αρχέτυπα και σημαίνουν πλέον για τον αναγνώστη πολλά περισσότερα από την απλή αναφορά σε μια συγκεκριμένη ιστορία. Είναι Οι Χαρακτήρες με τις ιδιότητες τους με κεφαλαία. Ο Μάγος, Ο Τοξότης, Ο Σαμουράι, Ο Ντετέκτιβ, Ο Βρυκόλακας. Πολύ Γιουνγκ.

Η pulp αισθητική του σχεδίου θυμίζει αρκετά τα comics της δεκαετίας του ’40, όντας όμως πολύ πιο εκλεπτυσμένη και περίπλοκη. Το σχέδιο, που δένει άψογα με το σενάριο, καταφέρνει επιπλέον να πει την ιστορία με μικρή βοήθεια από διαλόγους και πολύ ατμοσφαιρικά. Ο Chris Mooneyham είναι μαθητής του Joe Kubert και του φαίνεται, με την καλύτερη δυνατή έννοια.

Αυτό το σημείο, που κανονικά καταλήγει στο αν θα πρέπει να διαβάσει κανείς το comic ή όχι, στην προκειμένη περίπτωση σχεδόν περιττεύει. Έχει περιπέτεια, γοητευτικούς χαρακτήρες, νοσταλγική αισθητική και αγωνία (για το μέλλον των ηρώων, αλλά και για το ποιος χαρακτήρας ή ποιο concept από την λογοτεχνία και το μύθο θα εμφανιστεί μετά: η Θούλη; ο Κθούλου; anything goes). Το αγάπησα με την πρώτη ματιά. Διαβάστε το τώρα. Τώρα!