FOREVER EVIL #1

Writer: Geoff Johns
Artist: David Finch
DC Comics

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το γιατί διάβασα το FOREVER EVIL. Τόσο ο τίτλος όσο και το εξώφυλλο – με τους villains του DC Universe να προχωρούν αποφασιστικά και επικεφαλής έναν πολύ τσαντισμένο Lex Luthor – φώναζαν από μακριά “βαρετό villain crossover”. Όπως ελπίζω να μαντεύετε, οι προβλέψεις μου ήταν λανθασμένες.

Η ιστορία ξεκίνησε με μια σύντομη σκηνή, κατά τη διάρκεια της οποίας παρακολουθήσαμε τον Luthor να είναι ο γνωστός, αντιπαθητικός εαυτός του. Τίποτα ιδιαίτερο μέχρι εδώ, εκτός ίσως από το σχέδιο του David Finch, το οποίο μπορεί μεν να μη με άφησε με το στόμα ανοιχτό, αλλά ήταν αξιοπρεπές, με την αναμενόμενη ποιότητα της DC στον συγκεκριμένο τομέα. Τα χρώματα είναι λίγο πιο μουντά και οι σκιές πιο έντονες από το μέσο superhero comic, για να μην έχουμε έστω και την παραμικρή αμφιβολία ότι διαβάζουμε την ιστορία των villains.

Και τότε είναι που Geoff Johns αποφασίζει να κάνει την ανατροπή του – όχι ότι όσοι ξέρετε περί τίνος πρόκειται δεν το περιμένατε, αλλά τέλος πάντων – και εμφανίζει τους πραγματικούς villains της ιστορίας. Villains που ακούν στο όνομα Crime Syndicate. Αυτή η σκοτεινή αντανάκλαση της Justice League κατάγεται από την Earth 3, μια παράλληλη διάσταση, όπου για κάποιο λόγο όλα είναι ανάποδα – οι καλοί είναι κακοί, οι κακοί είναι καλοί, οι άνθρωποι έχουν την καρδιά στην δεξιά μεριά του στήθους τους, η Αγγλία επαναστάτησε εναντίον των ΗΠΑ… Tέλος πάντων, καταλαβαίνετε πώς πάει – και, φυσικά, έφτασε στον κόσμο μας με πολύ εχθρικές διαθέσεις. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, στρατολογούν έναν στρατό από supervillains και ο Ultraman – η Earth 3 εκδοχή του Superman – παίρνει το λόγο και λέει τα παρακάτω:

Περιγράφει έτσι την τρομακτική του ουτοπία, που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει βγει από τα πιο τρελά όνειρα του Νίτσε. Και αυτή είναι για μένα η μεγαλύτερη επιτυχία του FOREVER EVIL – ή τουλάχιστον του συγκεκριμένου τεύχους, δεν πρέπει να προτρέχει κανείς μ’ αυτά τα events. Οι χαρακτήρες του Crime Syndicate, οι οποίοι, όσο ενδιαφέρον κι αν παρουσιάζουν (και είναι όντως ενδιαφέροντες, ρίξτε μια ματιά στο JLA: EARTH 2 του Grant Morrison, για παράδειγμα), δεν κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν το στιλ του “είμαστε κακοί, γιατί έτσι… deal with it”, αποκτούν στα χέρια του Johns λόγο ύπαρξης και ένα αρκετά πειστικό κίνητρο που δικαιολογεί όσα πρόκειται να ακολουθήσουν.

Εν ολίγοις, το FOREVER EVIL #1 ήταν μια αρκετά ενδιαφέρουσα εισαγωγή σε ένα πολλά υποσχόμενο event, με το τελευταίο panel να κάνει την ερώτηση που μας βασανίζει καθ’ όλη τη διάρκεια του τεύχους: “This is a job for Superman. So where the hell is he?”