ONLINE COMICS: SIN TITULO

Creator: Cameron Stewart
http://www.sintitulocomic.com

Τί κοινό έχει ο μπαμπούλας με τα ταξίδια σε παράλληλες διαστάσεις; Για ποιό λόγο ο παππούς σου βρίσκει γυναίκες πιο ωραίες από εσένα;

Εντέλει, ποιά είναι η γοητεία ενός τοπίου στην παραλία με ένα μοναχικό νεκρό δέντρο;

Ξεκινάμε με τον Alex, έναν τυπικό underachiever, που πάει να επισκεφτεί τον παππού του, στο γηροκομείο που κατοικεί τα τελευταία χρόνια. Είναι και το μοναδικό μέλος της οικογένειάς του με το οποίο έχει κρατήσει επαφή, πράγμα που εξηγεί την έκπληξή του, όταν μαθαίνει πως έχει πεθάνει εδώ και έναν μήνα. Ψάχνοντας τα πράγματά του κι έχοντας δυσάρεστες στιγμές γνωριμίας με το προσωπικό του γηροκομείου, βρίσκει μία φωτογραφία του παππού του με μία όμορφη μυστηριώδη γυναίκα (όπου μυστηριώδης = φοράει μαύρα γυαλιά). Στην αναζήτησή του για την ταυτότητά της, θα δημιουργήσει ακόμη περισσότερα ερωτήματα, θα ταξιδέψει σε μία αλλόκοτη παραλία, θα καταφέρει να απομακρύνει κι άλλο την κοπέλα του, θα χάσει το αυτοκίνητο και κατόπιν τη δουλειά του, θα αναρωτηθεί αν έχει χάσει τα λογικά του, και σίγουρα θα χάσει τον μπούσουλα. Η συνάντησή του με έναν ζωγράφο, ο οποίος παθιάζεται με το σκηνικό της παραλίας, που μέχρι πρόσφατα υπήρχε μόνο στα όνειρά του, θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Κυνηγημένος και ύποπτος για τη δολοφονία δύο αστυνομικών, ο Alex θα τα παίξει όλα για όλα, ταξιδεύοντας ανάμεσα σε δύο κόσμους και παλεύοντας δαίμονες τόσο πραγματικούς όσο και ψυχολογικούς.

Το SIN TITULO κέρδισε τα άλλα υποψήφια webcomics στα Eisner Awards του 2010, εντυπωσιακό αφού αντιμαχόταν τίτλους όπως το THE ABOMINABLE CHARLES CHRISTOPHER (διόλου τυχαία, και τα δύο είναι προϊόν της Transmission X webcomic collective, μίας ομάδας που παράγει εντυπωσιακή σε ποιότητα δουλειά). Η ομορφιά του είναι και η αδυναμία του, υπό πολλές έννοιες. Αν έχετε δει αρκετό LOST, θα παρατηρήσετε την κουλτουρική κληρονομιά που έχει αφήσει διάχυτη η σειρά. Κάθε strip τελειώνει στη μέση ενός γκρεμού, με το σασπένς να σε κάνει να παρακαλάς για το επόμενο. Εδώ τίθεται το εξής ενδιαφέρον, εφόσον το SIN TITULO είναι πλέον ολοκληρωμένο και μπορεί να διαβαστεί σε ένα διάστημα μίας με δύο ωρών (εξαρτάται από το πόσο χαζεύετε τα panels), χάνει τον εντυπωσιασμό που ελόχευε στην αγωνία του επόμενου update. Όχι πως δεν εξακολουθεί να είναι page turner (or next clicker), αλλά, προφανώς, σαν Mέσο στόχευε ακριβώς στη δύναμη του καρότου της επόμενης αποκάλυψης. Δεν ξέρω αν εξακολουθεί να δουλεύει τόσο καλά, τώρα που έχει εκδοθεί από την Dark Horse. Μέρος της μυθολογίας του LOST ήταν κι η απόσταση από επεισόδιο σε επεισόδιο, που έδινε στο κοινό την ευκαιρία να υποθέσει πιθανές εξελίξεις και να τσακωθεί σε fora για την ορθότητά τους. Εδώ να υπογραμμίσω πως δε μας περιμένει ένα ακόμη LOST, στο τέλος του SIN TITULO. Αν και αρκετά ελεύθερο σε ερμηνείες, υπάρχει μία ολοκλήρωση στην ιστορία, που εκπληρώνει δύο σκοπούς: 1) είναι αρκούντως ικανοποιητική, 2) δίνει το έναυσμα για ένα δεύτερο διάβασμα, προκειμένου να διαπιστώσεις στοιχεία που υπήρχαν σχεδόν από την αρχή της ιστορίας.

Μου άρεσε το ψυχογράφημα του Alex, ήρωα της ιστορίας μας. Αν και εμφανίζεται χωρίς ιδιαίτερα ταλέντα, από δυσλειτουργική οικογένεια και με όλα τα πατρικά θέματα που θα περίμενες από έναν ήρωα σε noir ιστορία, τα περιστασιακά ταξίδια στο παρελθόν του, τον κάνουν ιδιαίτερα τρισδιάστατο και ταυτίσιμο. Δε ρισκάρω να πω πως γίνεται συμπαθής, σίγουρα όμως μας είναι γνωστή φιγούρα.

Η αφήγηση παίζει σε δύο επίπεδα, αντλεί από παραμυθιακό υλικό, με μπαμπούλες και τραγικές παιδικές ηλικίες, και από σύγχρονο μαγικό ρεαλισμό. Δεν υπάρχει μία αναφορά του SIN TITULO στο Internet που να μην έχει τη λέξη Lynchian μέσα. Αυτό, τώρα, προϊδεάζει και τον αναγνώστη. Αν θεωρείτε τον Lynch κάπως βεβιασμένο, σίγουρα θα βρείτε πολλά στοιχεία του στο comic, που θα έχουν την ίδια επίδραση πάνω σας. Το δικό μου παράπονο προκύπτει από τα σταθερά οχτώ panels που υπάρχουν σε κάθε σελίδα. Φαίνεται πως, ανεξαρτήτως της ταχύτητας της πλοκής, έχουμε έναν σταθερό οπτικό ρυθμό, που ώρες-ώρες “απλώνει” και αφήνει τον Stewart να πασχίζει με panels από σκηνή σε σκηνή, απλά και μόνο για να γεμίσει ο χρόνος και να τελειώσει η σελίδα με το cliffhanger που επιδιώκει. Δε στερεί ιδιαίτερα την εμπειρία, όμως, γιατί η γενικότερη ατμόσφαιρα του comic παρασύρει τον αναγνώστη στον κόσμο του SIN TITULO, όσο πρέπει. Ειδικά στο τέλος, που επιφυλάσσει ένα συνεχές ταξίδι ανάμεσα στους δύο κόσμους, της παραλίας και τον πραγματικό, ο Stewart είναι αριστουργηματικος. Βοηθάει ιδιαίτερα και το φαινομενικά απλό, αλλά στην πορεία εντελώς σκιαγραφικό, στιλ σχεδίασης που επέλεξε, καθώς και τα χρώματά του, που παίζουν στο ασπρόμαυρο με σκούρους τόνους.

Ενδιαφέροντα πράγματα να ξέρετε:

— SIN TITULO σημαίνει, κυριολεκτικά, χωρίς τίτλο.

— Ο Cameron Stewart έχει δουλέψει στο CATWOMAN με τον Ed Brubaker, έχει ξαναπροταθεί για Eisner Award με τη μίνι σειρά του THE OTHER SIDE και έχει συν-ιδρύσει την Transmission X.

— Συγκεκριμένα οστρακοειδή δεν προσφέρονται για γεύμα.

— Οι γυναίκες με μαύρα γυαλιά δεν είναι πάντοτε femme fatale.

— Ο πλαγιαρισμός ποτέ δεν αποδίδει αυτά που ήλπιζες (ειδικά αν παραείσαι πετυχημένος σε αυτό).

— Όταν δεν έχεις τιθασεύσει τους δαίμονές σου, οι ερωτικές σου σχέσεις θα αποτύχουν παταγωδώς. (Προφανές, αλλά πάντα χρήσιμο.)