BRAIN BOY #1

Writer: Fred Van Lente
Artist: R.B. Silva
Dark Horse

Εκείνο το τραγούδι, που βασίζεται σε εκείνο το άλλο Ιταλικό τραγούδι, το ακούσαμε. Εκείνη την ταινία, που βασίζεται σε εκείνη την παλιότερη ταινία, το βιβλίο, το comic, το θεατρικό, την είδαμε. Διαβάσαμε και εκείνο το comic που βασίζεται σε ένα παλιότερο comic. Και παρ’ όλα αυτά, το BRAIN BOY της Dark Horse με ξάφνιασε. Γιατί δεν είναι ένα απλό comic που βασίζεται σε ένα παλιότερο, αλλά ένα προπαγανδιστικό comic που (για να μην κουράσω άλλο) βασίζεται σε ένα πολύ παρόμοιο παλιότερο concept. Συγκεκριμένα, το ομότιτλο και βραχύβιο BRAIN BOY της Dell, του 1962.

Ο Matt Price είναι ένας νεαρός με τραγικό παρελθόν (μαθαίνουμε πως έχει χάσει τους γονείς του σε ένα ύποπτο αυτοκινητικό δυστύχημα) και, περισσότερες από μία, υπερδυνάμεις. Είναι τηλεπαθητικός, τηλεκινητικός και άλλα. Επίσης, είναι κυνικός, παρανοϊκός και αλαζόνας. Η εταιρία για την οποία δουλεύει τον δανείζει στις μυστικές υπηρεσίες, για να αναλάβει την προστασία ενός από τους καλεσμένους των Η.Π.Α. για κάποιο συνέδριο αρχηγών κρατών. Του πέφτει, φυσικά, ο πρώτος λαχνός, όταν αναλαμβάνει τον Emil Ricorta, Πρόεδρο κάποιας Νότιοαμερικάνικης χώρας, “απροσδιόριστου αριστερού πολιτεύματος”. Ο Ricorta είναι ένας macho τύπος, με μπερέ, θαυμάσιο μουστάκι, διαπεραστικό βλέμμα και γελοίες ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Kαι είναι και ο villain αυτού του πρώτου τεύχους.

Εδώ σταματώ την αφήγηση της ιστορίας, για να μη στερήσω από κανέναν τη χαρά να ανακαλύψει μόνος του τις περιπέτειες του Matt Price, του αντιπαθητικού τηλεπαθητικού, στο πολυαναμενόμενο reboot του Ψυχρού Πολέμου.

Παρά τα “πολιτικά” υπονοούμενα, που περίμενα ότι θα θεωρούνταν τουλάχιστον παρωχημένα, δεν θα πω ότι η δουλειά του Van Lente με το όλο concept ήταν κακή. Αντιθέτως, του δόθηκε ένα “παλιού τύπου” cold war/espionage σενάριο, το οποίο τίμησε αλλά και προσάρμοσε στα σύγχρονα μέτρα. Ο ήρωας δεν είναι το φιλότιμο και απλό παλικάρι του λαού, της παλιάς εκδοχής, αλλά όπως λέει ο ίδιος ο Van Lente, “a lovable jerk” (αν και το lovable part δεν το ένιωσα ακόμη… ίσως στο επόμενο τεύχος), με λεφτά, ρηχές γκόμενες και ακριβά αμάξια. Ο villain, από την άλλη, είναι ακριβώς ότι περιμένει κανείς από έναν “κακό ηγέτη με μπερέ” (με πολιτικούς κρατούμενους σε άθλιες συνθήκες και όλα τα συνήθη). Δεν γίνεται πιο politically incorrect.

Το σχέδιο του R.B. Silva μαζί με την ομάδα του (μελάνια από τον Rob Lean και χρώματα από τον Ego) βοηθάει, επίσης, στη ροή της ιστορίας, αν και είναι υπερβολικά clean cut μέσα στο όλο πλαίσιο της αντικατασκοπίας και των σατανικών αριστερών στρατηγών. Τολμώ, λοιπόν, να παραπονεθώ για αυτό το, ομολογουμένως, όμορφο στιλ, όχι όμως πριν παρατηρήσω το πόσο καλά απεικονίζεται η υπερδύναμη του Price, κρατώντας το ενδιαφέρον και δίνοντας την αίσθηση του γρήγορου ρυθμού με τον οποίο δρα ο ήρωας.

Αν συνεχίσω να διαβάζω το BRAIN BOY, θα το κάνω για δύο λόγους. Ο πρώτος γιατί, ο,τι και να πει κανείς, είναι διασκεδαστικό και όμορφο. Ο δεύτερος, για να ανακαλύψω αν το ψυχροπολεμικό story είναι κάποιο (όχι ιδιαίτερα καλόγουστο) αστείο, ή απλά tribute, ή αν τελικά όντως εννοούν αυτό που φαίνεται να εννοούν με το να χρησιμοποιούν ίδιο villain με ένα comic 60 χρόνων.