HENRY & GLENN: FOREVER & EVER #1

Writers/Artists: Tom Neely, Ed Luce, Benjamin Marra, Igloo Tornado
Microcosm Publishing

Αν είχα τις ικανότητες του Λαμπρόπουλου, θα έγραφα ένα απίστευτα πνευματώδες κατεβατό για το τρολάρισμα, τις πιο ταπεινές του εκφράσεις, αλλά και τις στιγμές που σχεδόν ανάγεται σε μορφή Τέχνης. Δυστυχώς, όμως, για εσάς, είμαι ένας αρκετά κουρασμένος και ελαφρώς τσαντισμένος (για άσχετους λόγους) reviewer, που δεν βρήκε κάτι καλύτερο να ασχοληθεί από το πρώτο τεύχος της νέας σειράς του Tom Neely και της κολεκτίβας Igloo Tornado.

Αν είστε κοντά (ή βρισκεστε ήδη) στην τέταρτη δεκαετία της ζωής σας, θεωρώ πως θα γνωρίζετε το ποιόν των Henry Rollins και Glenn Danzig. Πιθανότατα τους γνωρίζετε ακόμη και αν είστε μικρότεροι… Σε κάθε περίπτωση, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα για το ποιοι είναι, από εδώ και εδώ. Έχετε τώρα την εικόνα τους στο μυαλό σας; Ε, λοιπόν, την εικόνα αυτή διαγράψτε τη! Σε αυτό εδώ το comic, θα τους βρούμε σε πολύ πιο τρυφερές στιγμές, σαν ένα ιδιαίτερα αγαπημένο ζευγαράκι, που ζει στα προάστια, άλλοτε σε στιγμές τρυφερές και άλλοτε με τις εντάσεις και τις δύσκολίες του.

Η συγκεκριμένη σειρά είναι αποτέλεσμα του one-shot HENRY & GLENN FOREVER, με ήρωες τους δύο διάσημους stars και με αντίστοιχη θεματολογία, που γνώρισε μάλλον ανάπαντεχη επιτυχία. Καλοφτιαγμένο, προσεγμένο, με δύο εξαιρετικά εξώφυλλα, το ένα από τον Tom Neely (POPEYE, THE BLOT) και το άλλο απ’ τον Jim Rugg (APHRODISIAC, SUPERMAG), το HENRY & GLENN FOREVER & EVER θα καταφέρει να σε κάνει να γελάσεις. Και για να είμαι ξεκάθαρος, να πω πως το χιούμορ του δεν το βρήκα “ομοφοβικό” (αν και υποθέτω το τι θα δει κανείς έχει να κάνει και με το “πόσο ευαίσθητα είναι τα αντανακλαστικά του”). Αν καφρίζει με κάτι, αυτό είναι ο “macho-κοίτα με πόσο κακός είμαι” χαρακτήρας που προβάλλουν και οι δύο καλλιτέχναι. Και σε αυτό τον “χαρακτήρα” στηρίζεται ένα μεγάλο κομμάτι της καριέρας τους, οπότε η διακομώδηση του μια χαρά ηθικά σωστή μου φαίνεται. Άλλωστε, δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως η κωμωδία και η σάτιρα θα έπρεπε να περιορίζονται από οποιαδήποτε όρια.

Από την άλλη, όσο καλό και αν είναι, παραμένει, στην ουσία του, ένα τρολάρισμα. Ενυπόγραφο, βέβαια, και αρτιότατο καλλιτεχνικά, αλλά εξακολουθώ να το βρίσκω τρολάρισμα. Και η βασική μου ένσταση είναι πως ένας τόσο ικανός καλλιτέχνης όπως ο Neely, που έχει δείξει τόσες δυνατότητες αλλά τόσο λίγες δουλειές, είναι κρίμα να αναλώνεται σε κάτι τέτοιο. Νομίζω, πάντως, πως αν ξεπεράσει κανείς αυτό το θέμα και αντιμετωπίσει το comic σαν αυτό που είναι, θα ανακαλύψει ένα εξαιρετικά αστείο και (στο μεγαλύτερο μέρος του) πολύ καλοφτιαγμένο comic.