SNAPSHOT REVIEWS 31-10-13

FANTOMEX MAX #1
Writer: Andrew Hope
Artist: Shawn Crystal
Marvel Comics

Θα ξεκινήσω από το συμπέρασμα: το FANTOMEX MAX #1 έχει αρκετές αδυναμίες και μάλλον είναι πιο κοντά στο να χαρακτηριστεί “εξυπνακίστικο” και “υπερβολικό”, παρά “έξυπνο” και “διαφορετικό”. Αλλά, προσωπικά, το διασκέδασα, γιατί δε μου έδωσε την εντύπωση ότι προσπαθεί να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά! Στο πρώτο τεύχος μας συστήνει τον υπερπράκτορα Fantomex και την ψηφιακή βοηθό του, καθώς και την πράκτορα που ευελπιστεί να τον συλλάβει και η οποία συνεργάζεται, χωρίς τη θέλησή της, με μια ομάδα πρακτόρων που θυμίζουν περισσότερο villains. Κάπου ανάμεσα στο κυνηγητό τους βρίσκεται και ένα είδος καρδιάς (ή συκωτιού – δεν ήμουν ποτέ καλός στη Βιολογία) που φαίνεται πως είναι ζωντανό.

Το γεγονός ότι μιλάμε για το MAX imprint της Marvel, σημαίνει – μεταξύ άλλων – πως οι χαρακτήρες μπορούν να βρίζουν και να κάνουν απρεπή αστεία. Αλλά ο Andrew Hope μάλλον το παρακάνει, σαν καταπιεσμένος έφηβος που μόλις έφυγε για το πανεπιστήμιο και απέκτησε κάθε ελευθερία που ονειρευόταν. Και το σχέδιο, από την άλλη, είναι μάλλον υπερβολικό. Καρτουνίστικο και με πολλές pop αναφορές, μοιάζει σα να προσπαθεί να καλύψει και όχι να αφηγηθεί την ιστορία. Αλλά, όπως είπα και παραπάνω, το απόλαυσα.

THE OTHER DEAD #1
Writers: Joshua Ortega, Digger T. Mesch
Artist: Qing Ping Mui
IDW

Όντας fan του zombie genre, είπα να δοκιμάσω το νέο τίτλο της IDW που υπόσχεται ένα νέο twist, με τα ζώα και όχι τους ανθρώπους να αποτελούν τις ορδές των ζωντανών νεκρών. Ενδιαφέρουσα ιδέα, η οποία, μάλιστα, δίνει την ευκαιρία για πρωτότυπες εικόνες τρόμου, αλλά η εκτέλεση με απογοήτευσε από τις πρώτες κιόλας σελίδες.

Τα δύο μου βασικά προβλήματα με το THE OTHER DEAD #1 αφορούν στο σχέδιο και στο ρυθμό. Το σχέδιο του Qing Ping Mui είναι εξαιρετικό για τοπία και για ζώα-zombies, αλλά όχι για ανθρώπους. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν ένα κοινό: είναι ά-σχη-μοι. Επιπλέον, το σχέδιο προσπαθεί (ή εγώ το εκλαμβάνω έτσι;) να θυμίσει Barry Windsor Smith με ελάχιστα μελάνια, κάτι που, φυσικά, δε συμβαίνει. Ο ρυθμός, από την άλλη, μοιάζει ανύπαρκτος. Πάνω που η ιστορία μπαίνει σε σειρά, αρκεί μια ολόκληρη σελίδα ενός striptease, για να αναγκάσει τον αναγνώστη να χάσει τον ειρμό του. Δυστυχώς, αυτά δεν είναι και τα μόνα προβλήματα του comic (σατανικές τελετές από rock συγκροτήματα; Φτωχές πλην τίμιες strippers; Αλήθεια;), το οποίο σημαίνει ότι δύσκολα θα το συνεχίσω.

SIDEKICK #2
Writer: J. Michael Straczynski
Artist: Tom Mandrake
Joe’s Comics (Image Comics)

Γενικότερα, αν και πρόκειται για μια πρωτότυπη ιδέα (“τι συμβαίνει όταν το sidekick χάσει τον superhero του;”), το σενάριο του SIDEKICK μοιάζει σα να έχει ειπωθεί ξανά, σε ένα από τα δεκάδες comics που έχουν εκδοθεί τα τελευταία χρόνια και υπόσχονται αποδόμηση του genre, μέσα από το χιούμορ ή το παρατραβηγμένο δράμα. Μπορεί, λοιπόν, ο JMS να μας πει κάτι που δεν έχει ήδη ειπωθεί σε σειρές όπως οι THE BOYS, AFTER THE CAPE και BRAT PACK, μεταξύ άλλων;

Μέχρι στιγμής, η απάντηση είναι μάλλον όχι. Ο αλά JFK θάνατος του Red Cowl – παρεμπιπτόντως, και τα ανόητα ονόματα των πρωταγωνιστών – οι αναφορές σε θέματα που έχουν θίξει δεκάδες φορές τα fanboys του Batman (πώς γίνεται να μην του τελειώνουν τα χρήματα, αν τα ξοδεύει σε gadgets και πολεμά όλη μέρα κι όλη νύχτα το έγκλημα; Τον “φοράει” στον Robin;) και σε μεθόδους crowdfunding και χορηγιών των superheroes, καθώς και τα… #superheroproblems που επιστρατεύονται, προσπαθούν να φέρουν έναν τόνο ρεαλισμού, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποτελέσουν γεύμα για τα κλισέ που τα ενέπνευσαν. Γενικότερα, μέχρι στιγμής, οι εντυπώσεις μου είναι αρνητικές. Η ανάμειξη ενός villain στο δεύτερο τεύχος, όμως, και το creepy σχέδιο του Mandrake ίσως με πείσουν να του δώσω μια ακόμη ευκαιρία.

HALF PAST DANGER #5
Writer/Artist: Stephen Mooney
IDW

Βρισκόμαστε ήδη ένα τεύχος πριν την ολοκλήρωση του συγκεκριμένου mini series και το HALF PAST DANGER δεν έχει παρουσιάσει καθόλου σκαμπανεβάσματα! Η ποιότητα γραφής και σχεδίου παραμένει σε υψηλά επίπεδα, καθώς δεν παρουσιάζει μόνο σταθερότητα, αλλά και στιγμές που ο αναγνώστης θα απολαύσει παραπάνω. Εκτός από το βασικό selling point του comic, το “δεινόσαυροι στον Β’ Παγκόσμιο”, ο Mooney μας προσφέρει ninja, υπερδυνάμεις, ίντριγκες και προδοσίες, καταδιώξεις και υποβρύχιες ναυμαχίες. Το τελευταίο, μάλιστα, αποτελεί και το σχεδιαστικό highlight του #5, χάρη στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που εξασφαλίζει η εξαιρετική colorist (Jordie Bellaire).

Λεπτομέρεια, θα μου πείτε, αλλά οι λεπτομέρειες αυτές επιτελούν σταθερά το ρόλο του να φέρουν μια καλογραμμένη και καλοσχεδιασμένη σειρά σε ακόμη μεγαλύτερα επίπεδα αναγνωστικής απόλαυσης: μια σταγόνα ιδρώτα εδώ, ένα έκπληκτο πρόσωπο εκεί, στοιχεία (βάσιμα ή παραπλανητικά) για έναν προδότη παραπέρα, και το HALF PAST DANGER ανακηρύσσεται σε ένα τρομερά διασκεδαστικό mini series που φέρνει έναν αέρα φρεσκάδας, διαποτισμένο με χιούμορ και άφθονη δράση, χρησιμοποιώντας ακόμη και τα κλισέ προς όφελός του.

FANTASTIC FOUR #12
Writer: Matt Fraction, Christopher Sebela
Artist: Mark Bagley
Marvel Comics

Για όσους πιστεύουν ότι οι ιστορίες των Fantastic Four θα έπρεπε πάντοτε να αφορούν περισσότερο την εξερεύνηση και τις περιπέτειες σε διάφορους κόσμους και χρονικές περιόδους και λιγότερο τη δράση και τις αντιπαλότητες με super villains, η συγκεκριμένη σειρά (η οποία κλείνει αισίως έναν χρόνο) αποτελεί δικαίωση. Κάθε τεύχος αποτελείται από μια περιπέτεια στο χωροχρόνο, με αρχή, μέση και τέλος, και μέχρι στιγμής έχουμε δει σχεδόν τα πάντα: από δεινόσαυρους μέχρι ανθρωποφάγους πλανήτες και από το origin του Dr. Doom μέχρι τις προεργασίες για την ίδρυση των ΗΠΑ.

Με μία ιστορία ανά τεύχος, βέβαια, άρχισα να κουράζομαι λίγο, αποζητώντας μια μεγαλύτερη. Και ο Fraction μάλλον άκουσε το παράπονό μου και με αντάμειψε απλώνοντας τη λιγότερο ενδιαφέρουσα μέχρι τώρα ιστορία του σε δύο τεύχη! Τουλάχιστον ολοκληρώθηκε με το #12 και ελπίζω να δούμε σύντομα κάτι μεγαλύτερο και περισσότερο ενδιαφέρον. Δε θα παραπονεθώ έντονα για το #12, πάντως. Τα προβλήματα των Fantastic Four φτάνουν σιγά-σιγά στο αποκορύφωμα, ενώ απολαμβάνω πολύ το νέο χαρακτήρα της σειράς, τον Johnny Storm του μέλλοντος, τον οποίο είδαμε πρώτα στο FF, την άλλη σειρά του Fraction.