VERTIGO RESURRECTED: THE EXTREMIST

Writer: Peter Milligan
Artist: Ted McKeever
Vertigo (DC Comics)

Ένα από τα καλά που βίωσα ως αναγνώστης comics των αρχών της δεκαετίας του ’90 ήταν το ξεκίνημα της Vertigo, με την αποκοπή κάποιων τίτλων από το τυπικό ηπερηρωικό DC Universe, και φυσικά το ξεκίνημα κάποιων καινούργιων – μηνιαίων σειρών και limited series. Ένα από αυτά ήταν και το THE EXTREMIST των Peter Milligan και Ted McKeever, μια ιστορία που χρειάστηκε τέσσερα τεύχη για να ξεδιπλωθεί. Επειδή, όμως, τα οικονομικά του έφηβου εαυτού μου ήταν περιορισμένα, δεν μπόρεσα να του προσφέρω ένα ζεστό ράφι ή κουτάκι. Έτσι, λοιπόν, το άφησα στο comic shop, με την ελπίδα ότι θα βρει την ανταπόκριση που του αξίζει. Ρόλο έπαιξε και τον kinky εξώφυλλο, που κάπως αποθάρρυνε τον τότε περισσότερο αθώο εαυτό μου.

Μετά από 17 και κάτι χρόνια, η Vertigo αποφασίζει το 2010 ναμου δώσει μια δεύτερη ευκαιρία, κι έτσι ήρθε η ανατύπωσή του ως μέρος την σειράς VERTIGO RESURRECTED, σε κάτι μεταξύ ενός κανονικού πολυσέλιδου τεύχους και trade paperback. Πριν από μερικές εβδομάδες βρήκε, με κάποια επιπλέον καθυστέρηση, επιτέλους το δρόμο προς τα χέρια μου.

Αρκετά όμως με την σάλτσα της εισαγωγής. Ας προχωρήσω επιτέλους λίγο παρακάτω. Τι είναι ο Extremist και τι ρόλο έχει;  Η στολή, μαύρη, εφαρμοστή και πιθανότατα δερμάτινη, μια μάλλον τυπική πλέον στολή ενός superhero, με όλους τους φετιχιστικούς συνειρμούς που γεννάει. Μόνο που εδώ ο φετιχισμός αυτός είναι στο προσκήνιο, δεν κρύβεται κάνοντας ¨τσα!¨ στα μουλωχτά . Την ταυτότητα του Extremist αναλαμβάνουν μέλη μιας οργάνωσης με το διόλου ευφάνταστο όνομα The Order. Η οργάνωση αυτή είναι υπεύθυνη για την λειτουργία sex clubs και χρειάζονται έναν έμπιστο άνθρωπο για την επίλυση προβλημάτων, είτε εντός είτε εκτός. Φυσικά, η επίλυση αυτή αφήνει πίσω της πτώματα, δολοφονημένα με ξίφος, για πιο προσωπική και στενή επαφή μεταξύ θύτη και θύματος.

Έχοντας τα παραπάνω ως βάση, ο Milligan προσεγγίζει το πώς αλλάζει ένας άνθρωπος, όταν έρχεται σε επαφή με καταστάσεις και εμπειρίες που η κοινωνία θεωρεί ακραίες. Η στολή έχει τη δική της οντότητα, απελευθερώνει και παγιδεύει ταυτόχρονα τον κάτοχο της, δείχνοντας την είσοδο ενός λαβύρινθου χειραγώγησης. Το καθήκον του Extremist δεν είναι ευχάριστο και η ταυτότητα αυτή δεν είναι για τον καθένα. Η αφήγηση γίνεται από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνιές, μια για κάθε χαρακτήρα, ξεκινώντας από την προσπάθεια της Judy ναεπιλύσειτο μυστήριο της δολοφονίας του συζύγου της Jack, κατόχου της στολής, και από εκεί αρχίζει να περιπλέκεται μέχρι την κορύφωση.  

Το σχέδιο του Ted McKeever πάντα μου φαινόταν αποκρουστικό. Γωνιώδες, επιτηδευμένα χοντροκομμένο, είχα κάνει σχεδόν υπεράνθρωπες προσπάθειες να το δεχτώ στο ενδιαφέρον run της Rachel Pollack (που είχε διαδεχθεί αυτό του Grant Morrison) στο DOOM PATROL, καθώς ήταν όσο πιο anti–mainstream γίνεται. Οι κόποι απέδωσαν και εκτίμησα τον παραμορφωμένο κόσμο που χτίζει. Εξακολουθώ να το θεωρώ αποκρουστικό, αλλά και  γοητευτικά γκροτέσκο. Εδώ έρχεται να δέσει υπέροχα, δίνοντας τον κατάλληλο τόνο στο σενάριο και υποστηρίζοντάς το με την ασχήμια του.

Ως ανάγνωσμα, τόσα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, κρατάει καλά. Σίγουρα η εντύπωση που μου έκανε τώρα δεν έχει τον αντίστοιχο αντίκτυπο με εκείνον που – πιθανώς – θα είχε πριν από 20 χρόνια, παρ’ όλα αυτά είναι ένα καλοστημένο θρίλερ μυστηρίου, με ψυχοσεξουαλικές προεκτάσεις που αφορούν την απελευθέρωση μέσω της ανάληψης μιας δεύτερης ταυτότητας. Το παράπονό μου είναι ότι, παρά την τολμηρή του θεματολογία, το THE EXTREMIST μοιάζει να είναι κάπως συντηρητικό, μην τολμώντας να πάει στα άκρα – ας μου επιτραπεί το κακό αυτό λογοπαίγνιο. Σίγουρα μου κράτησε το ενδιαφέρον, αλλά το ήθελα κάπως χορταστικότερο. Παρ’ όλα αυτά, όσοι ενδιαφέρονται για το Britsh Invasion στη DC (όταν αυτό είχε κρυώσει), όπως και τα πρώτα βήματα της Vertigo, δεν χάνουν τίποτα να το τσεκάρουν.