MARKET WATCH: Μποϊκοτάζ Kαι Ψευδαισθήσεις

Δεν ξαναμπαίνω online από το κινητό σε μπαρ. Τέρμα. Κι αυτό για δύο πολύ σημαντικούς λόγους: πρώτον, αποσυντονίζομαι και συμφωνώ με τις προτάσεις του εκάστοτε μπάρμαν, κι έτσι καταλήγω να πίνω το ποτό μου…

“-Σε κοντό ποτήρι;”

“-Ναιναιναι ο,τι θες”

Και, δεύτερον, δε δίνεις και την καλύτερη εντύπωση, όταν είσαι φανερά εκνευρισμένος από την ειδησεογραφία της ημέρας (pacific time), κι άντε μετά να εξηγήσεις τι διάβασες στο απορημένο 22χρονο κοριτσάκι στο παραδιπλανό τραπέζι.  Άσχετα αν έχεις κάθε δίκιο να τσαντιστείς με άρθρα όπως (κι εδώ περνάμε στη στήλη, και συγκεκριμένα στο…)…

Simon Said

Όπου σήμερα στο ρόλο του Simon έχουμε τον Peter David, και την ακόλουθη δήλωσή του:

“The “reason” for banning my associated works, Craig, is that I had to be taught a lesson for daring to associate with him (even though he didn’t even collaborate on the game.) The belief was that I had to be punished so that I would know in the future not to have anything to do with him.”

Σε τι ακριβώς αναφέρεται; Μα, φυσικά, στο πρόσφατο κύμα μποϊκοτάζ αρχικά της ταινίας ENDER’S GAME και στη συνέχεια όλου του εύρους της δουλειάς του Orson Scott Card, επειδή είναι (ήταν, καλύτερα) ομοφοβικός και κυρίως, φανατικά ενάντια των gay γάμων. Αντιπαρέρχομαι το θέμα του ότι οι gay – ασφαλώς και – έχουν ίσα δικαιώματα, αλλά κανείς με αντίθετη άποψη δεν πρέπει να την εκφράσει δημόσια. Είναι κάτι κατάπτυστο, όπως είναι και η τραγική ιστορία της Rachel Edidin, Dark Horse editor, που είδε τον μέντορά της, Orson Scott Card, να μεταμορφώνεται σε ένα ομοφοβικό τέρας. Όχι, κάτσε, ήδη ήταν πριν τη γνωριμία τους, αλλά μετά από καιρό που το έμαθε η Rachel, τα πάντα άλλαξαν στο μυαλό της και σπιλώθηκε η γνώση: “Card’s hate has come to color my experience of his fiction — as, I think, it should.” Επίσης ο Orson “equates criticism of those stances with his own hate speech”. Κάτι εντελώς διαφορετικό από το άγιο μποϊκοτάζ του έργου του σε όλες του τις μορφές, και φυσικά όπως είναι λογικό, των εκάστοτε συνεργατών του σαν τον Peter David.

Η τακτική είναι γνωστή, και όσο μεγαλύτερο και ισχυρότερο το λόμπι, τόσο πιο “βαρύγδουπα” είναι τα αποτελέσματα του διαφημιζόμενου μένους. Κι όσο ανοίγει και γιγαντώνεται το θέμα, τόσο περισσότερο ξεφεύγουμε από το origin της διαμάχης αφενός, και τόσο περισσότερες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες παίρνει η μπάλα αφετέρου. Γιατί, πολύ απλά, πρέπει αυτός που φωνάζει να εισακουστεί με κάθε τρόπο – ασχέτως αν έχει δίκιο ή όχι – από το να φωτογραφίζεται να διαβάζει επιδεικτικά το ASTONISHING X-MEN #50 στα σκαλιά μιας εκκλησίας την ημέρα δημόσιου comic reading, μέχρι να κόβει τις παραγγελίες της σειράς X-FACTOR για το comicshop του, επειδή ο David, well, ξέρετε… ξέρετε; Αν δεν ξέρετε, τα λέει κι ο ίδιος ο συγγραφέας του backstory του Shadow Complex Game, χωρίς ντροπή και ήθος στο blog του. Διαβάστε κι επιστρέψτε.

Ας γυρίσουμε λίγο, όμως, στο πρωταρχικό μποϊκοτάζ, την ταινία ENDER’S GAME, στην οποία, ως φαίνεται, τελικά υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι: ο συγγραφέας δε θα βγάλει φράγκο από αυτή, μιας και ο δημιουργός έχει ήδη πληρωθεί εδώ και μια δεκαετία και, μάλιστα, με συμβόλαιο που δεν αφήνει περιθώρια για επιπλέον ποσοστά ή “escalators” οποιουδήποτε είδους. Οπότε, τελικά, ποιος πληρώνει τον γαμπρό (pun intended);

WTF? News

Το προηγούμενο δεκαπενθήμερο είχαμε αναφέρει την αντιδικία της Disney με τους κουλοχέρηδες στην πολιτεία της Φλόριντα, κι αναφέραμε – ναι, όλοι εμείς – πως και η Warner Bros είχε ένα παρόμοιο πρόβλημα με τα licences της του LORD OF THE RINGS. Μόνο που η συγκεκριμένη διαμάχη είναι ακριβώς αντίθετη: η Warner είναι εκείνη που θέλει τα φρουτάκια, ενώ το Tolkien Estate όχι, μηνύοντας την πρώτη για 80 εκατομμύρια δολάρια. Αυτό πέρσι.

Φέτος, λοιπόν, η Warner Bros αποφάσισε να περάσει στην αντεπίθεση, και να μηνύσει με τη σειρά της τους δικαιούχους του Tolkien για “παρεμπόδιση πλουτισμού”, πριν αποφασιστεί από τα δικαστήρια αν όντως η Warner έκανε ρήξη όρων συμβολαίου – κι όταν το HOBBIT (για του οποίου τα φρουτάκια μιλάμε ουσιαστικά) βρίσκεται στην 14η θέση των πιο επικερδών ταινιών όλων των εποχών, με 1,01 δις δολάρια.

Art-O-Matic

Εγκαινιάζουμε καινούργια κατηγορία (βασικά δύο) σε αυτό το installment, οι οποίες θα εμφανίζονται όταν χρειάζεται. Η συγκεκριμένη θα ασχολείται με original art, δημιουργούς, οικονομικά θέματα που τους περιτριγυρίζουν και άλλα, όπως είχαμε στο προηγούμενο MARKET WATCH για τον τυπά που κόπιαρε τους πάντες.

Πρώτο – επισήμως – θέμα, λοιπόν, είναι η έκπληξη του παλαίμαχου Superman artist Al Plastino, όταν ανακάλυψε στο New York Comicon πως η ιστορία του για τα 50 χρόνια από τη δολοφονία του Kennedy,  SUPERMAN’S MISSION FOR PRESIDENT KENNEDY, το 1963 θα ανέβαινε σε δημοπρασία στην Heritage, με αρχική τιμή μάλιστα τα 20.000 δολάρια.

Υποτίθεται πως μετά τη δημοσίευση της ιστορίας, το original artwork θα δινόταν ως δωρεά στη βιβλιοθήκη Kennedy. Ή έτσι τουλάχιστον είπαν στον Al από την DC. Tο ίδρυμα, όμως, δεν είδε ποτέ τις σελίδες, ενώ ο πωλητής-ιδιοκτήτης τις απέκτησε το 1993 από άλλη δημοπρασία, στα Sotheby’s, για το ποσό των 5.000 δολαρίων.

Οπότε; Οπότε η δημοπρασία της Heritage, μετά τη δημοσιότητα του θέματος, ανεστάλη και νομικές διαδικασίες ξεκίνησαν, ώστε να αποκτήσει και πάλι υπό την κατοχή του ο 91 ετών δημιουργός τις original pages της ιστορίας του, εφόσον, ως φαίνεται στα χαρτιά, η DC ποτέ δεν την αγόρασε, ούτε και πλήρωσε τους αντίστοιχους φόρους. Κάτι πολύ λογικό, που αν επιτευχθεί, όλα θα είναι μια χαρά, όλοι χαρούμενοι, εκτός από τον κακομοίρη πωλητή που ήδη είχε ξοδέψει εκείνα τα πέντε χιλιάρικα για να αγοράσει τις σελίδες το ’93. Αλλά ποιός νοιάζεται;

Για την ιστορία, να υπογραμμίσω πως το θέμα ανέλαβε η Kris Adams Stone, κόρη του Neil Adams, γνωστού για τη μεγάλη του προσφορά υπέρ των δικαιωμάτων των δημιουργών comics της Αμερικής.

The Question, biweekly

(Δεύτερη καινούργια κατηγορία, με μία ερώτηση κρίσεως κάθε φορά, της οποίας η απάντηση θα είναι προφανής – κι αν δεν είναι, πάλι θα είναι, απλά δε θα έχετε δώσει μεγάλη σημασία την πρώτη φορά που τη διαβάσατε. Κι αυτά τα γράφω σε παρένθεση για να μην χαλάσω το setup της κατηγορίας, που όπως είπαμε, είναι ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ.)

“Πόσο συχνά βλέπετε επίσημες επανεκδόσεις comics, από γνωστούς εκδοτικούς οίκους, χωρίς αναγραφόμενο ISSN/ISBN, ούτε ίσως κάποιο copyright σημείωμα και χωρίς επίσης τα ανάλογα στοιχεία της έδρας του Εκδοτικού, όπως στις κάτωθι φωτογραφίες;”

Εξώφυλλο-Οπισθόφυλλο-Εσωτερική Ταυτότητα με αναγραφόμενη μόνο την πρώτη έκδοση

Οπισθόφυλλο-Εσωτερική Ταυτότητα, πάλι χωρίς σημερινές ενδείξεις copyright.

(Άντε, κι επειδή είναι η πρώτη φορά χρήσης της κατηγορίας, θα έχουμε bonus και δεύτερη ερώτηση)

“Σε άλλη έκδοση του ίδιου Εκδοτικού που πρόκειται για ανθολογία, επίσης χωρίς ISBN, τί ποσοστό επί τοις εκατό θα δίνατε τα αρχικά συμβόλαια των ιστοριών – όπου υπάρχουν – που τη συνθέτουν να ισχύουν μέχρι σήμερα, δίνοντας στον εκδότη και το δικαίωμα αναπαραγωγής τους σε άλλη από την αρχική ανθολογία;”

And Now… Something Completely Different

Δεν ξέρω γιατί, αλλά ανέκαθεν μ’ ενοχλούσε το γεγονός ότι οι Έλληνες δημιουργοί comics ως επί τω πλείστον αδιαφορούν για την πολιτική (εδώ, θα μου πείτε, το 80% αυτών δε διαβάζουν καν comics, αλλά αυτή είναι μια άλλη πικρή ιστορία), τουλάχιστον δημόσια. Και αυτόν τον θεωρούσα ανέκαθεν έναν από τους λόγους που η ελληνική 9η Τέχνη δεν έχει τη θέση στο βάθρο σοβαρότητας που της αρμόζει, γιατί δεν ασχολείται με τα κοινά. Και όχι, οι καθημερινές ιστορίες του πώς πέρασα το καλοκαίρι μου στην Κέρκυρα ή πόση κίνηση είχε στην Αλεξάνδρας δε θεωρούνται πολιτικο-κοινωνικοποιημένες διατριβές. Γιατί είναι ο αφρός. Βγάζω τους γελοιογράφους εκτός, γιατί αυτοί δεν σχετίζονται με το comic, κι ευτυχώς πολλές φορές, γιατί άλλο ο κοινωνικός προβληματισμός κι άλλο το κομματικό παιχνίδι, είτε ορατό είτε όχι, και πάλι φυσικά ποσοστιαία.

Με άλλα λόγια, θα έπρεπε η comic κοινότητα να είναι πολιτικοποιημένη εμφανώς και όχι πάνω από το σχεδιαστήριό της, όχι σε επίπεδο κομματικής/προσωπικής προπαγάνδας, αλλά σε ένα κοινωνικό το λιγότερο, όριο ενασχόλησης. Γιατί ο δημιουργός μίας pop κουλτούρας όπως τα comics, που υποτίθεται πως είναι παράλληλα και παιδαγωγός, κατά μία έννοια, λόγω του ύφους και της “λαϊκής” πρόσβασης που έχει το αυτό αντικείμενό του, προέρχεται από και απευθύνεται στο ίδιο κοινό. Είναι μέρος αυτού, ζει με αυτό και χάρη σε αυτό.

(Την επόμενη φορά θα μιλήσουμε ίσως γι’ αυτή τη σχέση κοινού-δημιουργού, εκτός κι αν ως τότε μου δημιουργηθούν καινούργια γκομενικά απωθημένα, οπότε θα το γυρίσω και πάλι στα καρότα.)