FIRST TIME EVER: Alex Robinson

BOX OFFICE POISON
Writer/Artist: Alex Robinson
Top Shelf

Ένα από τα προνόμια (το βασικότερο ίσως) του να είσαι συντάκτης του Comicdom, είναι ότι μπορείς να ζητάς comics και, χωρίς περαιτέρω συζήτηση, να πάρεις κάτι που, πρώτον, δεν θα είχες, ίσως, διαλέξει ποτέ μόνος σου και, δεύτερον, εγγυημένα θα σου κάνει κάτι… Εντύπωση, αν μη τι άλλο. Στην πρώτη (από τις πολλές, ελπίζω) τέτοια ευτυχή συγκυρία, βρέθηκα με το BOX OFFICE POISON στα χέρια μου.

Το BOX OFFICE POISON, όντως, δεν θα το είχα διαλέξει εύκολα μόνη μου. Γιατί; Γιατί το σχέδιο είναι χαριτωμένο αλλά όχι αριστούργημα. Γιατί το σενάριο άμα το περιγράψει κανείς φαίνεται σαν sitcom “η ζωή κάποιων φίλων στη Νέα Υόρκη, καθώς παλεύουν με την ενήλικη ζωή και τα κωμικοτραγικά προβλήματα της, καριέρα, έρωτες, αντιζηλίες, απογοητεύσεις”. Βασικά, επαναδιατυπώνω, δεν ακούγεται απλά σαν sitcom, ακούγεται σαν every sitcom ever. Και τέλος, γιατί ενώ άλλα αριστουργήματα της 9ης Τέχνης μπορούν να αναπτύξουν το μεγαλείο τους σε 60 σελίδες, στις οποίες να έχουν προλάβει να χτίσουν έναν φανταστικό κόσμο που θα μείνει μαζί σου για πάντα (δεν έχω κάτι συγκεκριμένο υπ’ όψη μου, απλά πλατιάζω to make a point), το BOX OFFICE POISON – θα ξαναπώ για το στυλ sitcom που δεν αφήνει, συνήθως, περιθώρια για πολλά – δεν είναι λιγότερο από 600 σελίδες! Αν δεν το έπιανα στα χέρια μου πρώτα, και δεν κόλλαγα μαζί του από την πρώτη ματιά, για κάποιον, άγνωστο ακόμη, λόγο, δύσκολα θα με έπειθε κάποιος να το διαβάσω.

Λίγα έχω να πω για το σενάριο που δεν έχω ήδη πει στην πάνω παράγραφο. Οι κύριοι χαρακτήρες είναι ο Sherman Davies, πωλητής σε βιβλιοπωλείο, που μισεί τη δουλειά του και φιλοδοξεί να πετύχει σαν συγγραφέας, ο καλύτερος του φίλος, Ed Velasquez, που προσπαθεί να τα καταφέρει σαν comic artist, στην αδηφάγο βιομηχανία των comics, η κοπέλα του Sherman, η Dorothy, δημοσιογράφος, και οι δύο συγκάτοικοί του, η Jane και ο Stephen. Πλαισιώνονται από πολλούς και, συχνά, εξίσου δουλεμένους δευτερεύοντες χαρακτήρες και βιώνουν μία, ως επί το πλείστον, αναμενόμενη καθημερινότητα, με τα πάνω και τα κάτω της.

Εν πάση περιπτώσει, ότι και αν νόμιζα για το συγκεκριμένο comic, πριν το διαβάσω, ήταν απλά, λάθος. Το BOX OFFICE POISON είναι έξυπνο, συγκινητικό, αστείο, έχει χαρακτήρες για να ταυτιστείς, να αντιπαθήσεις, να λυπηθείς. Έχει χαρακτήρες (και αυτοί είναι οι καλύτεροι) που αποδεικνύονται νευραλγικοί για την ισορροπία των πάντων, ενώ, εκ πρώτης όψεως, δεν είναι παρά μόνο μια ενοχλητική υποσημείωση στην καθημερινότητα των ηρώων. Έχει τη βαθιά γνώση στην ανθρώπινη ψυχολογία – και στην ανθρώπινη ηλιθιότητα – που μόνο κάποιος που έχει δουλέψει ως πωλητής, μπορεί να έχει συσσωρεύσει. Εντοπίζει τις αδυναμίες που όλοι υποψιαζόμαστε ότι έχουμε, και πολλές που ούτε καν είχαμε φανταστεί, και παρ’ όλα αυτά, καταλαβαίνουμε, διαβάζοντας το, ότι είναι εκεί.

Θα μπορούσα να συνεχίζω να εκθειάζω το πόσο διορατικός είναι ο Alex Robinson, ή θα μπορούσα να πω για ένα από τα εκατοντάδες άλλα πράγματα που κάνουν το BOX OFFICE POISON αυτό που είναι για τον κόσμο των comics, και, τώρα πια, για εμένα, αλλά φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο λίγο νόημα μπορεί να είχε. Το βασικό είναι πως ο Robinson παίρνει θέματα, σαφώς δικά του, και τα κάνει να αφορούν όλους μας, παίρνει ιστορίες απλές και τις συνθέτει σε ένα μανιφέστο της σύγχρονης αστικής ζωής. Περιμένω πώς και πώς να πέσουν στα χέρια μου, εξ ουρανού, και τα υπόλοιπα έργα του κύριου Robinson. (Smooth!)