SNAPSHOT REVIEWS 19-12-13

KRAK KOMIKS #10
Writer/Artist: Τάσος Μαραγκός
Jemma Press

Αν και κάποιες στιγμές νομίζω πως μου λείπουν οι μεγαλύτερες ιστορίες με πρωταγωνιστές το Μάρκο και το Γώγο, θεωρώ ότι η κίνηση του Τάσου Μαραγκού να μας προσφέρει μια νέα ιστορία, ήταν επιτυχημένη (και θα μπορούσε να έχει γίνει και νωρίτερα). Το horror twist του “Μην Το Διαβάσεις” μου αρέσει και εκτιμώ τον τρόπο που συνοδεύεται από το τυπικό χιούμορ του Μαραγκού – παρά το γεγονός ότι, εδώ και δύο τεύχη, εκφράζεται κυρίως με έναν-δυο συγκεκριμένους τρόπους: την απάθεια του ενός πρωταγωνιστή και τη φρίκη του άλλου.

Τέλος, μου αρέσει η νέα αλλαγή στο χρώμα του KRAK, το οποίο πέρασε από το ασπρόμαυρο στο έγχρωμο και από το έγχρωμο στο άσπρο-μαύρο-κόκκινο. Από τη στιγμή, όμως, που η νέα ιστορία ανήκει σε λίγο διαφορετικό genre, θα ήθελα να δω και κάποιες λιγότερο διακριτικές αλλαγές στο σχέδιο.

THE WAKE #5
Writer: Scott Snyder
Artist: Sean Murphy
DC Comics (Vertigo)

Διαβάζοντας τα πρώτα τεύχη του THE WAKE, βρισκόμουν στο μεταίχμιο της απογοήτευσης. Θέλω να πω, περίμενα περισσότερα από μια ιστορία που θυμίζει το SPHERE (αλλά με περισσότερα υποβρύχια τέρατα), από τον Scott Snyder, και πιο απελευθερωμένο σχέδιο από τον Sean Murphy. Ο τελευταίος διέπρεψε στις κλειστοφοβικές σκηνές, αλλά θα ήθελα κάτι παραπάνω.

Το #6 δε φέρνει αυτό το “κάτι παραπάνω”, σε καμιά από τις δύο περιπτώσεις, αλλά το υπόσχεται κατηγορηματικά. Γιατί, από το επόμενο τεύχος, η ιστορία μεταφέρεται στο μέλλον και ξεκινά κάτι εντελώς καινούργιο. Εφόσον, όμως, μιλάμε για αυτό το τεύχος και όχι το επόμενο, θέλω να επισημάνω ότι αυτή η αλλαγή θα μπορούσε να έχει έρθει νωρίτερα. Έξι κλειστοφοβικά τεύχη, με ένα τσούρμο καταδικασμένους επιστήμονες, τράβηξε πολύ. Φέρτε μας τις αλλαγές, λοιπόν!

TRILLIUM #5
Writer/Artist: Jeff Lemire
DC Comics (Vertigo)

Κάπου εδώ, στο τέταρτο με πέμπτο τεύχος της νέας σειράς του Lemire, έβγαλα τα περισσότερα ασφαλή συμπεράσματα. Πρώτα απ’ όλα, οι συνεχείς αλλαγές στο format έχουν αρχίσει, νομίζω, να με κουράζουν. Μία πρέπει να διαβάζω μισό-μισό το τεύχος, μία να το στριφογυρίζω κάθε δυο σελίδες – αποφασίστε πια! Το καταλαβαίνω ότι είναι άποψη, αλλά με κούρασε.

Φυσικά, δεν είμαι κανένας περίεργος. Όταν παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία, το εκτιμώ. Όπως, για παράδειγμα, στο πρώτο τεύχος και σε αυτό. Αλλά στα δύο αυτά τεύχη, το πρόβλημά μου είναι άλλο: βρίσκω τρομερά ενδιαφέρουσα την ιστορία στο μέλλον και καθόλου αυτή που εξελίσσεται στο παρελθόν. Στην αρχή, νόμιζα ότι μου έφταιγε ο χαρακτήρας του παρελθόντος, αλλά το #5 μου απέδειξε ότι δεν έχει να κάνει με αυτόν. Οτιδήποτε είναι σημαντικό, άλλωστε, συμβαίνει στο μέλλον και το παρελθόν απλά περιμένει τη σειρά του, για να περάσει στις απέναντι σελίδες, εκεί που εξελίσσεται η μελλοντική ιστορία.

SAGA #16
Writer: Brian K. Vaughan
Artist: Fiona Staples
Image Comics

Εδώ και τρία-τέσσερα τεύχη, δε βλέπουμε και πολλά πράγματα να συμβαίνουν. Κάποιος θα το δικαιολογούσε αυτό, υποστηρίζοντας ότι είδαμε αρκετή δράση στα προηγούμενα και τώρα έχει έρθει η ώρα του character development. Θα το δεχτώ. Όπως φαίνεται από τα τελευταία αυτά τεύχη, όμως, το character development για τον Brian K. Vaughan δεν αποτελεί παρά μια ευκαιρία να μας δείξει πόσο super cool είναι οι χαρακτήρες του, πόσο γαμάτα είναι αυτά που γράφει και πόσο ωραίες ακούγονται οι obscure θεωρίες του.

Νομίζω πως κάποτε ο Vaughan μπορούσε να ισορροπήσει με επιτυχία ανάμεσα στο character development και τη δράση. Αλλά τα τελευταία τεύχη του SAGA μου δείχνουν ότι έχει παρασυρθεί από το ίδιο του το hype και – πιστέψτε με – αυτό φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά.

THE WALKING DEAD #117
Writer: Robert Kirkman
Artist: Charlie Adlard
Image Comics (Skybound)

Βρισκόμαστε ήδη στο τρίτο μέρος του storyline “All Out War”, καθώς οι δημιουργοί και η εκδοτική αποφάσισαν να εκδίδουν τον τίτλο σε 15νθήμερη βάση. Επομένως, περισσότερα ζόμπι και περισσότεροι σκοτωμοί για τους αναγνώστες! Η απόφαση αυτή, βέβαια, έχει και τα μειονεκτήματά της. Γιατί το σχέδιο του Adlard συνοδεύεται, πλέον, από το inking του Stefano Gaudiano, το οποίο ακόμη δεν έχω συνηθίσει. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι “στρογγυλεύει” αρκετά το σχέδιο, με αποτέλεσμα να χάνει αυτή την τραχύτητα που το κάνει να ξεχωρίζει.

Επίσης, για να συνεχίσω και τη γκρίνια που χαρακτηρίζει το σύνολο αυτών των SNAPSHOTS, δεν μπορώ να μη σχολιάσω το γεγονός ότι στο #116 δε γίνεται και τίποτα. Αυτό το δέχομαι (θέλοντας και μη) στα προηγούμενα τεύχη, αλλά εν μέσω ενός πολυδιαφημισμένου πολέμου, ο οποίος αλλάζει και το εκδοτικό πρόγραμμα του τίτλου, η αναλογία “ένα action packed / ένα decompressed τεύχος” ακυρώνει το όλο gimmick.