COLLECTIVE MEMORY: Εκπαιδευτική Τηλεόραση

Αν ανοίξετε ένα τηλεοπτικό περιοδικό και ψάξετε το πρωινό πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου, θα σας πιάσει μελαγχολία. Ειδικά αν αγγίζετε ή έχετε ξεπεράσει τα τριάντα (καλά, εκεί μπορεί να σας πιάσει μελαγχολία γενικά…). Η ένδεια σε animation και “παιδικά” προγράμματα, είναι συγκλονιστική! Η γενιά μου μεγάλωσε με τη μεγάλη κόντρα G.I. JOE εναντίον TRANSFORMERS (G.I. JOE rules!). Η σημερινή γενιά με ποια κόντρα θα μεγαλώσει; ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΕ ΤΟ ΓΙΩΡΓΟ ΑΥΤΙΑ εναντίον MEGA ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ; (Ποιός Optimus Prime, ρε; Ιορδάνης Χασαπόπουλος!)

Σήμερα, το COLLECTIVE MEMORY θα ασχοληθεί με εκείνα τα τηλεοπτικά comic adaptations που μας μεγάλωσαν (με φροντίδα και Proderm). Ας συναντήσουμε, λοιπόν, το μικρό Γιωργάκη και – αν μας αφήσει να ακουμπήσουμε το τηλεκοντρόλ – ας περιδιαβούμε τα κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης της δεκαετίας του ’90!

TEENAGE MUTANT NINJA TURTLES

Ή TEENAGE MUTANT HERO TURTLES, όπως πολλές φορές αναφερόταν στην Ευρώπη (γιατί αν διαβάζαμε τη λέξη “Ninja”, θα γινόμασταν όλοι πολεμικές μηχανές). Ο τίτλος μπορεί να γράφει ό,τι θέλει, αφού για όλους εμάς ήταν, είναι, και θα είναι για πάντα, τα ΧΕΛΩΝΟΝΙΝΤΖΑΚΙΑ! Είναι η πρώτη μανία που θυμάμαι. Animation (προφανώς) με Χελωνονιντζάκια, αυτοκόλλητα με Χελωνονιντζάκια, action figures, περιοδικά, comics, video games, κινηματογραφικές ταινίες, τα πάντα όλα. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, όλοι – κι εγώ μαζί – πίστευαν ότι όλα άρχισαν με την τηλεοπτική σειρά, όμως όχι, φίλοι μου, ένα indie comic ήταν που τα δημιούργησε όλα!

Μπορεί να μην έχουν πλέον την απήχηση που είχαν κάποτε, αλλά η νέα εκπληκτική σειρά συνεχίζει την πετυχημένη παράδοση, με τα συνολικά επεισόδια να έχουν ξεπεράσει τα τετρακόσια!

SPIDER-MAN

Αν τα Χελωνονιντζάκια ήταν η πρώτη μου μανία, σίγουρα ο πρώτος αγαπημένος μου ήρωας ήταν ο Spider-Man, και, ευτυχώς, η ελληνική τηλεόραση δεν άφησε ποτέ παραπονεμένους τους spider-fans. Η σειρά που μου θυμίζει περισσότερο τα παιδικά μου χρόνια, είναι σίγουρα το SPIDER-MAN AND HIS AMAZING FRIENDS (οι Amazing Friends είναι ο Iceman και η Firestar, χαρακτήρας που δημιουργήθηκε ειδικά για τη σειρά). Αν και έχει μεγάλες ομοιότητες με το SPIDER-MAN (1981), που μεταδιδόταν ταυτόχρονα (και στην Ελλάδα αρκετές φορές), οι περισσότεροι, που γνωρίζω τουλάχιστον, θυμούνται το SPIDER-MAN AND HIS AMAZING FRIENDS με μεγαλύτερη νοσταλγία.

Σίγουρα, οι μνήμες από τις δύο σειρές είναι μπερδεμένες, αυτό όμως που θυμάμαι καθαρά, είναι ότι κάποιο διάστημα (όταν ήμουν στο δημοτικό), μία από τις δύο σειρές παιζόταν κατά τις 8:00 το πρωί (αν έπρεπε να στοιχηματίσω, θα έλεγα στο Mega). Το σχολείο ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου, οπότε κάθε μέρα είχαμε το εξής τραγελαφικό σκηνικό: εγώ μπροστά στην τηλεόραση να θέλω να δω ακόμη ένα λεπτό (το κουδούνι χτύπαγε στις 8:15) και η μάνα μου (SOS-SOS, δασκάλα στο ίδιο δημοτικό) να με τραβάει να φύγουμε! Good times.

Και την επόμενη σειρά του αγαπημένου μας ήρωα, SPIDER-MAN (1994), την παρακολούθησα φανατικά. Τότε, μάλιστα, είχα ήδη αρκετές “ώρες πτήσης” ως αναγνώστης και συλλέκτης comics, οπότε πλέον μπορούσα να καταλάβω καλύτερα και να συγκρίνω την απόδοσή σε σχέση με το πρωτότυπο υλικό. Στην ίδια κατηγορία, μπορούμε να βάλουμε και το καταπληκτικό X-MEN της ίδιας πάνω-κάτω εποχής, για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ.

Όμως, ο Spider-Man ήταν τόσο καταπληκτικός, που μόνο το animation δεν του έφτανε, κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και το…

THE AMAZING SPIDER-MAN

Σε μια εποχή πολύ διαφορετική από τη σημερινή, όπου οι τηλεοπτικές παραγωγές φτάνουν ή και ξεπερνούν, πλέον, τις αντίστοιχες κινηματογραφικές, ο Spider-Man είχε τη δική του, βραχύβια, σειρά. Η χρήση χαρακτήρων από τα comics ήταν πολύ περιορισμένη, η απουσία super-villains εμφανής, όμως στο – ούτε δεκάχρονο – μυαλό μου, ήταν κάτι το εκπληκτικό!

Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα έναν αγαπημένο μου χαρακτήρα να παίρνει σάρκα και οστά. Για μένα, ο Spider-Man πλέον υπήρχε! Και φυσικά, όσο μαχόταν τους κακοποιούς στη μικρή οθόνη, τον βοηθούσα χτυπώντας αλύπητα τα μαξιλάρια του καναπέ. Δυστυχώς, η σειρά κράτησε μόλις δεκατρία επεισόδια και δεν απέκτησα ποτέ τις βιντεοκασέτες που έβλεπα στο Μινιόν και μου έτρεχαν τα σάλια (μάλλον επειδή δεν είχαμε video – μέγιστο παιδικό τραύμα)!

THE INCREDIBLE HULK

Σε αντίθεση με την προβολή του Spider-Man, πουρνό-πουρνό, το Star είχε κάνει κάποτε (γύρω στο 1997-98) μια μεγάλη μαγκιά. Μετέδιδε animation σε prime time! Θυμάμαι να βλέπω σειρές όπως THE SYLVESTER & TWEETY MYSTERIES και το αγαπημένο PINKY AND THE BRAIN, όμως, μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει το THE INCREDIBLE HULK (1996), και αυτό λόγω της πολύ σκοτεινής του ατμόσφαιρας. Ήταν πραγματικά μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά και πολύ πιο κοντά στα comics.

Φυσικά, για τον δεύτερο κύκλο επεισοδίων, τα πράγματα έγιναν πολύ πιο ανάλαφρα. Όχι, που θα μας άφηναν να το ευχαριστηθούμε…

BATMAN: THE ANIMATED SERIES

Και αν το THE INCREDIBLE HULK ήταν μια φορά σκοτεινό, τί να πούμε για το αριστούργημα που ονομάζεται BATMAN: THE ANIMATED SERIES, το οποίο απολαύσαμε μέσω του ANT1; Ακόμη και στην τόσο μικρή ηλικία που ήμουν, καταλάβαινα ότι επρόκειτο για μια πολύ σοβαρή και προσεγμένη σειρά, όμως αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η creepy, βαθιά ελληνική μεταγλώττιση του Batman (και είμαι ένας άνθρωπος που σιχαίνεται τις μεταγλωττίσεις) και φυσικά τα άπειρα παιχνίδια – βασισμένα στη σειρά – που κυκλοφορούσαν στην αγορά.

ANIME

Ξεχωριστό κεφάλαιο από μόνα τους, ήταν τα anime που μεταδίδονταν. Φυσικά, δε γνωρίζαμε τότε ότι ήταν ιαπωνικά (αν και σε μερικές περιπτώσεις, μπορούσες να το καταλάβεις). Ξεχωρίζαμε σίγουρα κάποια κοινά γνωρίσματα (τεράστια μάτια και σταγόνες ιδρώτα, anyone;) που μας έκαναν να τα ταξινομήσουμε χωριστά από τα υπόλοιπα.

Τρία ήταν, κατά την ταπεινή μου άποψη, τα anime (βασισμένα σε manga, που φυσικά κανείς μας δεν είχε ιδέα, τότε, τι ήταν) που σημάδεψαν την εποχή μας. Η απίστευτη καλτίλα που λέγεται IGANO KABAMARU και τη λάτρευαν όλοι, το επικό DRAGON BALL και η – αγαπημένη των κοριτσιών – SAILOR MOON. Ήταν από τις λίγες σειρές που σε έβαζαν στο τριπάκι ενός μεγάλου saga, που ξέφευγε από τα στεγανά των αυτοτελών ιστοριών.

Μέρος της γοητείας και της νοσταλγίας αυτών των σειρών, είναι σίγουρα η ελληνική μεταγλώττιση. Σας είπα ότι, γενικά, δεν είμαι fan, αλλά για μένα δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τραγουδήσεις το theme song του DRAGON BALL, ή να φωνάξεις ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕ!

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Βέβαιο είναι ότι δε χωρούν όλες οι αγαπημένες σειρές που βασίζονται σε comics και μου κράτησαν συντροφιά στα παιδικά μου χρόνια (και μου κρατούν ακόμα). Σίγουρο είναι, επίσης, ότι θα ξεχνάω και κάποιες άλλες. Είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα της έκθεσης σε τόσες πολλές από αυτές, σε μια – πραγματικά – “χρυσή” εποχή για τα δεδομένα της ελληνικής τηλεόρασης. Σειρές που, εκτός της ψυχαγωγίας και της διασκέδασης που προσφέρουν, έπαιζαν και παίζουν έναν καθοριστικό ρόλο, αυτόν της έκθεσης του μαγικού κόσμου των comics σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό, και της έλξης όσων περισσότερων παιδιών γίνεται.

“Στις κρυφές σπηλιές των χαμένων καιρών,
στα παλάτια των ουρανών, θα ‘ρθω να σας βρωωω”