TOP 200 COMIC BOOK COVERS: 90-81

Από τις graphic design εμπνεύσεις του Chris Ware, μέχρι τον scratchboard τρόμο του Thomas Ott, κι από τον υπερηρωικό κλασσικισμό του Gil Kane, μέχρι τη ρεαλιστική αποθέωση της γυναικείας ανατομίας από το χέρι του Dave Stevens, οι θέσεις 90-81 των καλύτερων εξωφύλλων όλων των εποχών, έχουν κάτι για όλους!

90. THREE SHADOWS (Cyril Pedrosa, April 2008, First Second)

Η απλότητα παίρνει μορφή σε ένα και μόνο εξώφυλλο. Κόκκινο, μαύρο, λευκό και ελάχιστο κίτρινο, είναι τα χρώματα μέσα από τα οποία δημιουργείται ένα πολύ γαλήνιο σκηνικό. Στο βάθος, παρουσιάζονται δύο φιγούρες, μάλλον πατέρας και γιος, δείχνοντας τη στοργή και τη θέρμη που αναδίδει αυτή η εικόνα, ενώ πιο μπροστά αρχίζουμε να χανόμαστε στο σκότος του μυστηριώδους δάσους. Τόσο απλά σχεδιασμένο, και όμως περιέχει μία ποικιλία συναισθημάτων. Επίσης, είναι ακόμα ένα πολύ ενδιαφέρον εξώφυλλο, από άποψη σχεδίου. Κι αυτό γιατί δεν είναι ένα συνηθισμένο σχέδιο και περιέχει αρκετή καμπύλη. Λένε πως οι καμπύλες προσφέρουν μία ηρεμία και γαλήνη, κάτι τέτοιο, έτσι κι αλλιώς, λαμβάνεις πριν καν ξεφυλλίσεις το τεύχος. Προσωπικά, μου αρέσουν ιδιαίτερα οι καμπύλες, οπότε το θεωρώ ένα πολύ ωραίο εξώφυλλο.

(Αλεξάνδρα Καλεσοπούλου)

89. BUILDING STORIES  (Chris Ware, October 2012, Pantheon Books)

Μέγα-εξώφυλλο του επιβλητικού δημιουργήματος του Chris Ware. Την εικόνα που βλέπετε, φανταστείτε τη σε ένα μεγάλο κουτί. Τμήματα του τίτλου είναι αποτυπωμένα σαν να είναι μέρος μίας κάτοψης με την χαρακτηριστική πλακάτη “πινελιά” του Ware. Αντιπροσωπευτικό ως προς το περιεχόμενο του, τόσο θεματικά αλλά και πρακτικά. Τί εννοώ: Στις περισσότερες περιπτώσεις, η δυσανάγνωστη τυπογραφία (ε, είναι λίγο δυσανάγνωστη!) θα ήταν αρνητικό στοιχείο. Όμως, στο συγκεκριμένο comic, εκτός από το ότι αποτελεί ζωτικό στοιχείο της εικονογράφησης, παραπέμπει στο εσωτερικό του κουτιού και την ιδιαιτερότητά του. Δεν είναι απλά ένα κουτί αποθήκευσης, είναι μία ιστορία σε 14 μικρά και μεγάλα formats.

(Τάσος Κυριακίδης)

88. DETECTIVE COMICS #590 (Norm Breyfogle, September 1988, DC Comics)

Υπάρχει, για τον γράφοντα, μία συγκεκριμένη κατηγορία καρέ/panels/εξωφύλλων για χαρακτήρες-αρχέτυπα του υπερηρωϊκού genre. Τα αποκαλώ “dream panels(/covers)”. Το στήσιμο και η εκτέλεσή τους είναι, σε τέτοιο βαθμό, χωρίς ψεγάδι, και είναι τέτοια η στιλιστική και ατμοσφαιρική ευστοχία τους, που σου δίνουν την αίσθηση πως απλά υλοποιήθηκαν χωρίς το ατελές της ανθρώπινης παρέμβασης. Ο Σκοτεινός Ιππότης σπάνια έχει αποδοθεί σαν υπερφυσική, σκιώδης μορφή, με τέτοια απαράμιλλη εικαστική δεξιοτεχνία, με τόσο στενογραφικά σμιλεμένο δυναμισμό.

(Κωνσταντίνος Ιμπλικιάν)

87. DEAD END (Thomas Ott, November 1996, Edition Moderne)

Ένα χαρακτικό με αναφορές στον Albrecht Dürer και την “Κραυγή” του Edvard Munch – αλλά δεν είναι. Τρία χρώματα είναι αρκετά για να αποδώσουν την ένταση του οδηγού που φθάνει σε αδιέξοδο, έντρομος και καθηλωμένος στο τιμόνι. Η τεχνική του σε scratchboard είναι αψεγάδιαστη και αντανακλά το χαρακτήρα του τρόμου που έχει η ιστορία. Ατμοσφαιρικό, τρομακτικό, μυστηριώδες, πρωτότυπο, εναλλακτικό. Δεν είχα ιδέα ότι ένας Ελβετός σκιτσογράφος, με το όνομα Thomas Ott, θα μπορούσε να φιλοτεχνήσει comics τρόμου, με ένα essence βωβού κινηματογράφου, τόσο άρτια!

(Mαρία Κόζαρη Μελά)

86. UNCANNY X-MEN #205 (Barry Windsor-Smith, May 1986, Marvel Comics)

Για το συγκεκριμένο εξώφυλλο έχω ξαναγράψει, και είχα σταθεί στον εξαιρετικό σχεδιασμό της κεντρικής φιγούρας, την τέλεια αίσθηση βάθους και προοπτικής, τη θαυμάσια επιλογή των χρωμάτων, καθώς και τα πάρα πολλά καλώδια και το πόσο κουραστικό θα πρέπει να ήταν για τον Barry Windsor-Smith να τα σχεδιάσει! Δεν ξέρω αν έχω να προσθέσω κάτι άλλο στην τοποθέτηση μου. Θα μπορούσα, ίσως, να μιλήσω για το ρεσιτάλ μελανώματος του BWS. Ή για το πώς όλες οι γραμμές του εξωφύλλου οδηγούν μαεστρικά στα key points του artwork. Ακόμη και για το πόσο ωραία ενσωματώνεται το λογότυπο στο corner box και πόσο αρμονικά “αγκαλιάζεται” από το σκίτσο. Μπα, τελικά, δε νομίζω πως χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο…

(Δημήτρης Σακαρίδης)

85. THE PRO (Amanda Conner, Jimmy Palmiotti, July 2002, Image Comics)

Για μια σάτιρα πάνω στο superhero comic, όπως είναι το THE PRO, το αστείο ξεκινάει απο το εξώφυλλο. Τα άβολα ρούχα που φοράνε οι γυναίκες ηρωίδες, με την κάλτσα που δε λέει να κάτσει στη θέση της και το ντεκολτέ που ρεαλιστικά δεν χωράει το στήθος της πρωταγωνίστριας, ειδικά σ’ αυτή τη στάση. Μια άβολη στάση που εξυπηρετεί την σάτιρα – καθώς, κατα καιρούς, έχουμε δει υπερηρωίδες σε απίστευτα περίεργες στάσεις – αλλά και την ομορφιά αυτής της σύνθεσης, στην οποία η πόρνη ηρωίδα γίνεται το ίδιο το logo της σειράς. Έξυπνο και λειτουργικό.

(Άκης Τριανταφύλλου)

84. SPIRIT #22 (Will Eisner, August 1950, Quality Comics)

Ο Spirit έχει πάλι μπελάδες. Τον ζητά κάποια σαγηνευτική, μαγευτική και επικίνδυνη γυναίκα, σε μπλε φόντο, με φτωχή γραφιστική επιμέλεια, καταπληκτικό λογότυπο και το κλασικό πατροπαράδοτο coloring. Το συγκεκριμένο εξώφυλλο μου φέρνει στο νου μια εποχή στην οποία ένα comic, φαντάζομαι, είχε άλλη αξία. Είχε άλλη ιδιότητα, δεν ήταν an accessible precious object, μπορούσες να το τσαλακώσεις, να το χάσεις, να το βρέξεις, ήξερες ότι θα βγει και άλλο και ότι θα είναι πάντα μαζί σου. Επίσης, μου μαθαίνει πως οι περιορισμοί στην παραγωγή ενός εντύπου, σε σχέση με την καλλιτεχνική του αξία, δεν έχουν πάντοτε αρνητικές συνέπειες.

(Μπίλλυ Πέτσης)

83. AMAZING SPIDER-MAN #144 (Gil Kane, May 1975, Marvel Comics)

Γίνεται Spider-Man χωρίς τη Νέα Υόρκη; Όχι, βέβαια! Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, τη Νέα Υόρκη των 70s, χωρίς φτιασιδώματα, από τα επιβλητικά κτίρια, μέχρι τα σκουπίδια στο δρόμο. Ο Spider-Man σε μία στάση που πλησιάζει την αράχνη και όχι ευθυτενής, και το πόδι μιας μυστηριώδους γυναίκας, που σε κάνει να πεις κι εσύ: “Αποκλείεται να είναι αυτή!” Το γεγονός ότι εύκολα μαντεύει κανείς το ποια είναι η γυναίκα, όχι μόνο δεν αποτελεί μειονέκτημα, αλλά σε κάνει να θέλεις να διαβάσεις επί τόπου την ιστορία!

(Γιώργος Ξύδης)

82. 100 BULLETS #92 (Dave Johnson, January 2008, DC Comics / Vertigo)

Μαύρο και κόκκινο είναι ένας συνδυασμός που με εντυπωσιάζει έυκολα. Όμως, δεν είναι ο μόνος λόγος που κάνει αυτό το cover να ξεχωρίζει. Είναι ο τρόπος που καταφέρνει να μας μεταφέρει στην ιστορία, με έναν τρόπο μινιμαλιστικό, βουβό. Με το που το βλέπω, νιώθω πως ΠΡΕΠΕΙ να το ανοίξω να δω τι συμβαίνει, να μάθω ποιοι είναι οι τύποι με τα όπλα, γιατί σκοπεύουν να σκοτώσουν κάποιον, και αν θα τον σκοτώσουν τελικά; Απλά ακαταμάχητο.

(Ιλάειρα Μισιρλιάδη)

81. COMICS JOURNAL #117 (Dave Stevens, September 1987, Fantagraphics Books)

Ό,τι και αν πει κανείς για τον Dave Stevens θα είναι λίγο. Ο δημιουργός του Rocketeer έχει μείνει στην Iστορία των comics ως ένας από τους πιο ταλαντούχους artists που πέρασαν από το Mέσο και σίγουρα ένας από τους καλύτερους pin-up artists όλων των εποχών. Το στιλ του είναι ένα tribute σε όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες, από τους οποίους επηρεάστηκε, αλλά πάντα με την δική του υπογραφή. Το συγκεκριμένο εξώφυλλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως μετά θάνατον tribute στον εαυτό του, αιχμαλωτίζοντας όλο το ταμπεραμέντο του καλλιτέχνη, διατηρώντας όμως μια ισορροπία μεταξύ του “πραγματικού” Dave και των “φανταστικών” γυναικών που σχεδίαζε.

(Γιάννης Κουρουμπακάλης)