THE WARP: Just Αnother Boop-Oop-A-Doop Girl – Η Δίκη Της Betty Boop!

Στα τέλη της δεκαετίας του ’20 η Helen Kane απολάμβανε τη δόξα πάνω στη σκηνή ως “Boop-Oop-A-Doop Girl”, ενώ παράλληλα ηχογραφούσε δίσκους και πρωταγωνιστούσε σε ταινίες της  Paramount. Το 1931, η καριέρα της πλησίαζε στο τέλος της.

Η Paramount, ακολουθώντας την παρακμή της Kane, προχώρησε στη δημιουργία ενός χαρακτήρα cartoon. Ο χαρακτήρας αυτός δεν ήταν άλλος από τη γνωστή σε όλους μας Betty Boop, που αρχικά ξεκίνησε την καριέρα της σαν ένα ανθρωπόμορφο κανίς, καρικατούρα της Helen Kane. Αρχικά, δημιουργήθηκε για να παρουσιαστεί μόνο για μια φορά, όμως το κοινό τη λάτρεψε και έτσι η Paramount και η Fleischer Studios συνέχισαν τις περιπέτειες της.

Στο μικρού μήκους animation MYSTERIOUS MOSE του 1930, η  Betty έγινε πιο αδύνατη και, το 1931, η μουσούδα της μετατράπηκε σε μια μικρή μυτούλα. Η Betty έγινε ολοκληρωτικά ανθρώπινη το 1932 και τα αυτιά του κανίς μετατράπηκαν σε σκουλαρίκια.

Το Μάϊο του 1932, η Kane μήνυσε των Max Fleischer και την Paramount για αθέμιτο ανταγωνισμό και αντιγραφή και απαίτησε το ποσό των $250,000. Στις  6 Μαρτίου του 1934, η NEW YORK TIMES έγραψε πως η Kane “προετοιμάζεται για την δίκη κατά του Max Fleischer που αρχίζει σε τέσσερις εβδομάδες. Εκτός από τις ήδη γνωστές απαιτήσεις, η Kane ζητά  και ποσοστό από τα κέρδη από το cartoon της Paramount”.

Η βασική διαμάχη αφορούσε στο κατά πόσο η επιτυχία της Betty Boop μπορούσε να επικεντρωθεί στις μπούκλες και στο στιλ τραγουδιού της Helen Kane. Στις 18 Απριλίου, η TIMES ανέφερε πως ο  Max πήρε μαζί του στο δικαστήριο τρεις από τις νεαρές γυναίκες  που χρησιμοποιούσε για την φωνή της  Betty και οι οποίες κατέθεσαν πως “ουδέποτε προσπάθησαν να μιμηθούν τη δεσποινίδα Kane”.

O Max δήλωσε στο δικαστήριο πως ο χαρακτήρας είναι δημιούργημα της φαντασίας του και πως η κόμμωση της Betty Boop ήταν και αυτή δική του ιδέα και σε καμία περίπτωση αντιγραφή της αντίστοιχης της Kane. Ο Fleischer διακύβευε πολλά, εάν η Kane κέρδιζε την δίκη, για αυτό το λόγο ήταν αναμενόμενο να πει ψέματα στην κατάθεση του, στην προσπάθεια να κρατήσει την κυριότητα ενός τόσο επικερδούς χαρακτήρα, όπως η Betty Boop, προλαμβάνοντας παράλληλα και μελλοντικές βλέψεις της Kane. Ακόμα και τα μαλλιά της Betty άλλαξαν σε κόκκινα, στο μοναδικό έγχρωμο cartoon της, το POOR CINDERELLA, σε μια προσπάθεια να διαφέρει το παρουσιαστικό της από εκείνο της Kane. Βέβαια, είναι ολοφάνερο ότι το κανονικό χρώμα των μαλλιών της Betty είναι το μαύρο. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, γυρίστηκε μόνο μια έγχρωμη ταινία – και αυτή αμέσως μετά τη μήνυση του 1934.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=HDryq1NRWLM[/youtube]

Στις 23 Απριλίου, ο Ανώτατος Δικαστής Edward S. McGoldrick παρακολούθησε μια ομιλούσα ταινία της Helen Kane με δυο τραγούδια, και κατόπιν δυο cartoon της Betty Boop. Στον McGoldrick λέχθηκε πως “σε 46 Boop cartoons υπήρχαν 66 τραγούδια, εκ των οποίων μόνο τα τέσσερα είχαν ερμηνευθεί από την Kane”.

Η απόφαση βγήκε στις  5 Μαΐου του 1934. Το πιο σημαντικό στοιχείο κατά των ισχυρισμών της Kane ήταν τα όσα υποστήριζε για το στιλ τραγουδιού της. Μάρτυρες αποκάλυψαν πως η Kane είχε παρακολουθήσει μια Αφροαμερικάνα ερμηνεύτρια, την Baby Esther, που χρησιμοποιούσε ένα παρόμοιο στιλ σε μια παράσταση σε ένα club στο Harlem, λίγα χρόνια νωρίτερα. Ανακαλύφθηκε μάλιστα και ένα φιλμ με ήχο που είχε καταγράψει την Baby Esther σε μια τέτοια ερμηνεία της, καταρρίπτοντας έτσι τους ισχυρισμούς της Kane.

Η μήνυση της απορρίφθηκε με το σκεπτικό  πως “ο ενάγων δε μπόρεσε να στοιχειοθετήσει την κατηγορία με επαρκή αποδεικτικά στοιχεία”. Σύμφωνα με το δικαστήριο, “η συγκεκριμένη τεχνική τραγουδιού δε δημιουργήθηκε από την Kane”.  Η Kane και ο συνήγορος της δήλωσαν πως θα ασκήσουν έφεση, κάτι που ποτέ δεν έκαναν. Η Helen Kane δήλωσε σοκαρισμένη και απογοητευμένη, προσθέτοντας πως η ίδια, αλλά και οι φίλοι της, αισθάνθηκαν πως η Betty Boop δημιουργήθηκε εσκεμμένα σαν μια καρικατούρα της ίδιας. Περιττό να πούμε πως η Helen Kane δεν δάνεισε ποτέ τη φωνή της σε κάποιο cartoon της  Betty Boop. O Max Fleischer μετά τη δίκη δημιούργησε ένα σποτάκι για την νίκη του, που παρουσίαζε τις πέντε γυναίκες που δάνειζαν την φωνή τους στη Betty Boop. Η Mae Questel τραγούδησε το DON’T TAKE OUR BOOP-OOP-A-DOOP AWAY, με τις υπόλοιπες κοπέλες να τη συνοδεύουν.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=QWB92BZ63oQ[/youtube]

Και εδώ φτάσαμε αισίως στο τέλος άλλης μιας Warpoχρονιάς! Εύχομαι χαρούμενες γιορτές σε όλους και κάθε χαρά για το 2014!