HARLEY QUINN #1

HARLEY QUINN #1
Writers: Amanda Conner, Jimmy Palmiotti
Artist: Chad Hardin
DC Comics

Μετά από ένα πολυσυζητημένο tryout, κατά το οποίο η comic κοινότητα απέδειξε για μία ακόμη φορά την απέραντη βλακεία της, και ένα τεύχος #0 που έμοιαζε με Deadpool rip-off, αλλά ήταν παρ’ όλα αυτά διασκεδαστικό και αξιοπρεπές, έφτασε η ώρα για τη σειρά που κανείς δε θα περίμενε πραγματικά, αν δεν είχε δημιουργηθεί τόσος ντόρος. HARLEY QUINN, λοιπόν.

Στο τεύχος #0 είδαμε με συνοπτικές διαδικασίες πώς ο Joker έβαλε μια βόμβα στο σπίτι της Harley. Κατά διαβολική σύμπτωση, τη στιγμή ακριβώς που η Harley βγήκε από τα συντρίμμια, πληροφορήθηκε ότι ένας πρώην ασθενής της από το Arkham πέθανε και της άφησε ένα σπίτι στο Coney Island της Νέας Υόρκης. Φορτώνει, λοιπόν, όλα της τα υπάρχοντα (και, για λόγους που αγνοώ, έναν κάστορα) στη μηχανή της και εγκαθίσταται στο καινούργιο της σπίτι, έτοιμη να κάνει μια νέα αρχή.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς σε αυτό το τεύχος, είναι η διαφορά του από το #0. Το Deadpoolικό χιούμορ, με τη Harley να “σπάει τον τέταρτο τοίχο”, έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι βρίσκεται μέσα σε comic, έχει εξαφανιστεί. Πλέον ακολουθούμε την Harley στη νέα της ζωή, όπου, μεταξύ άλλων, γνωρίζει τους καινούργιους της γείτονες και ψάχνει για δουλειά (η λέξη “βαρετό” έχει ήδη ξεπηδήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά δεν θα την πω).  Άσχετα από το περιεχόμενο, πάντως, η πλοκή ήταν πολύ καλά δομημένη.

Το πρόβλημα με το HARLEY QUINN #1 ήταν απλό. Μέσα σε είκοσι σελίδες ενός, υποτίθεται, χιουμοριστικού comic δεν γέλασα ούτε μία φορά. Για την ακρίβεια, δεν ένιωσα καν την ανάγκη να σκάσω ένα χαμόγελο. Μπορεί εγώ να είμαι κρύος ή μπορεί να φταίει που γενικά δεν πολυσυμπαθώ το εν λόγω χαζοχαρούμενο με το τεράστιο σφυρί, αλλά πραγματικά δεν νομίζω να είμαι ο μόνος που πιστεύει ότι οι απόπειρες των δύο συγγραφέων για χιούμορ ήταν απλά τραγικές.

Το σκίτσο του Chad Hardin είναι συμπαθητικό, χωρίς βέβαια να διαφοροποιείται ιδιαίτερα από το house style της DC.

Ως πρώτο τεύχος, φαίνεται να υπόσχεται μια σειρά όπου πολλά πράγματα θα συμβούν. Οι Conner και Palmiotti εκμεταλεύτηκαν την εισαγωγή για να “φυτέψουν” άπειρα plot hooks, τα οποία μας δίνουν μια ιδέα για το πού πηγαίνει η ιστορία. Μπορεί λόγω ύφους να μην ήταν αρκετά του γούστου μου, αλλά σε γενικές γραμμές φαίνεται να είναι μια καλοδουλεμένη σειρά που ίσως να εξελιχθεί σε κάτι πολύ καλό.