BATMAN: THE DARK KNIGHT VOLUME 2 – CYCLE OF VIOLENCE

Writer: Gregg Hurwitz
Artists: David Finch, Mico Suyaan, Juan Jose Ryp
DC Comics

Αυτό το THE NEW 52 το θυμάμαι κάπως θολά. Κάτι είχα γράψει για αυτό, όταν είχε ξεκινήσει, με μερικά σκόρπια reviews σε τίτλους που θα ήταν τιμή τους αν τους χαρακτήριζε κάποιος “δευτεράντζες”, και οι οποίοι, λογικά, τώρα έχουν κοπεί πλέον. Από εκεί και πέρα, μετά τις πρώτες συστάσεις, ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Η διακοπή της σχέσης πριν καλά-καλά ξεκινήσει, ήταν περισσότερο δική μου πρωτοβουλία. Ούτε με την άλλη τη μαντάμ, τη Marvel, τα πήγαινα καλά, και κάπου το ενδιαφέρον μου για το παρόν των superhero comics είχε καταλαγιάσει, προτιμώντας το παρελθόν τους.

Πώς τα έφερε, όμως, η τύχη, και στα χέρια μου έπεσε το δεύτερο volume από το BATMAN: THE DARK KNIGHT και, λόγω ειδικών περιστάσεων, είχα την ηθική υποχρέωση να το διαβάσω. Συγκεντρωμένο σε ένα απλό, αλλά περιποιημένο hardcover, που περιλαμβάνει τα τεύχη #10-15, όπως και το #0, το οποίο μπορώ να υποθέσω ότι εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο του origin του Caped Crusader. Όχι πως αυτό είναι δύσκολο να το συμπεράνει κανείς, αλλά παρόμοιο κόλπο είχε κάνει η DC πριν από 2 δεκαετίες και κάτι ψιλά, μόλις είχε ολοκληρωθεί το ZERO HOUR. Και όπως είναι γνωστό, η επανάληψη είναι μια από τις αγαπημένες ασχολίες των superhero comics.

Επανάληψη. Αυτή ήταν η εντύπωση που μου έμεινε μετά την πρώτη ανάγνωση. Για μια ακόμη φορά, ο Batman επιχειρεί να σταματήσει τα σχέδια του Scarecrow, πέφτει θύμα τη τοξίνης του, έχει παραισθήσεις, ξαναζεί – και πάλι – το φόνο των γονιών του, με το πάντα απαραίτητο σκοτεινό σοκάκι και τις πέρλες να κείτονται σκορπισμένες σε αυτό. Ειδικά εάν κάποιος ακολουθεί τον Batman εδώ και πολλά χρόνια, όλα τα παραπάνω σίγουρα είναι γνώριμα.

Το νέο DC Universe, πέρα από το αναμάσημα, φέρνει και περισσότερη βία και αίμα, ή αν το θέλετε με μια λέξη, gore. Όχι μόνο ο Scarecrow έχει φανερώσει τάσεις αυτο-ακροτηριασμού και κάνει ψυχολογικά βασανιστήρια σε παιδάκια, αλλά και ο ίδιος ο Batman έχει αγριέψει, εφαρμόζοντας πιο βίαιες μεθόδους. Όποιος τον θεωρεί έναν “φασίστα καπιταλιστή”, εδώ μπορεί να βρει επιχειρήματα για τη φαρέτρα του. Αυτός ο υπερβολικά βίαιος Batman μπορεί, πιθανώς, να είναι η ονείρωξη αρκετών fans, απέχει όμως πολύ από την εικόνα που έχω σχηματίσει εγώ για τον χαρακτήρα.

Στα περί του συγγραφέα, ο Hurwitz χειρίζεται τους δυο βασικούς χαρακτήρες, ως ανθρώπους με κάποιες κοινές εμπειρίες, που ακολούθησαν όμως διαφορετικά μονοπάτια, σκιαγραφώντας τους επαρκώς και εντάσσοντας τους στο πλαίσιο ενός θρίλερ. Επίσης, οι μετρημένες σκηνές τις προσωπικής ζωής του Bruce Wayne έχουν το ενδιαφέρον τους, όπως και μια σκηνή που, ως Batman, επιχειρεί να προσεγγίσει ένα ανήλικο θύμα του Scarecrow, βγάζοντας στην επιφάνεια μια πιο τρυφερή πτυχή του χαρακτήρα του. Δεν θα συγκρατηθώ, όμως, και θα γκρινιάξω για το πόσο “απλωμένη” είναι αυτή η ιστορία, που θα μπορούσε να περιοριστεί και στα μισά τεύχη. Επίσης, ο τρόπος που ο Batman σώζει την Gotham στο τέλος – ελάτε, δεν είναι spoiler αυτό, είναι στο job description – είναι αστείος μέσα στην υπερβολή του, και υπερβολικά μελοδραματικός, δίχως ίχνος βαρύτητας.

Ο Finch μπορεί να σχεδιάζει έναν κάπως “ξύλινο” Batman, αλλά αποδίδει υπέροχα τις κλειστοφοβικές σκηνές, δημιουργεί creepy ατμόσφαιρα και έχει αρκετά εντυπωσιακά splash pages. Έχει δουλέψει το σχέδιο του και δεν τεμπελιάζει. Μερικές φορές, βρίσκω κάποια panels του πιο γεμάτα από όσα θα ήθελα, και λίγο βαρυφορτωμένα, εξαιτίας και της αναμενόμενα σκοτεινής χρωματικής παλέτας.

Όσο για το #0, που ανατυπώνεται εδώ, όσο λιγότερα πω, τόσο καλύτερα. Καθαρό filler, με τον Bruce Wayne να αναζητεί τον δολοφόνο τον γονιών του, σε μια ιστορία που η βάση της στερείται λογικής και χρησιμοποιεί μια πολύ τραβηγμένη ευκολία για να φτάσει προς την ολοκλήρωση της.

Δεν νιώθω πως έχασα το χρόνο μου με το CYCLE OF VIOLENCE, αλλά δεν μπορώ να πω ότι θα το κατατάξω στις αγαπημένες μου νυχτεριδοϊστορίες. Διασκεδαστικό, παρά τις αδυναμίες του και τις ενστάσεις μου για την υπερβολική βία, βρήκε μια θέση στα ράφια μου. Ίσως, ένας νεότερος αναγνώστης, με πιο φρέσκια ματιά, να μπορέσει να το εκτιμήσει περισσότερο. Το κρατάω για το εντυπωσιακό σχέδιο, που σηκώνει την ιστορία, όπου αυτή μοιάζει να σέρνεται.